FanFic.nl

healing in the past,

a timeless encounter

'Wat een nacht. Een aflevering van Grey 's anatomy verbleekt er gewoon bij.'
Sam stond nonchalant geleund tegen de boekenkast, terwijl hij gefascineerd toekeek hoe Claire de laatste hand legde aan het been van Hadley.
'Tegen wie zeg je het. Het was allemaal zo surreëel dat zelf de meest fantasierijke scriptschrijver dit niet zou kunnen verzinnen. Waar zat ik ook met mijn gedachten om in dit alles mee te gaan? Hij had verdorie kunnen sterven.'
'Wat had je dan kunnen doen? Had je tegen hem in gegaan dan was het waarschijnlijk volledig fout gelopen. Wees niet te hard voor jezelf, je hebt de situatie goed aangepakt.'
'Zou je dit ook gezegd hebben als hij gestorven was?' Antwoorde ze venijnig.
Hij draaide zijn hoofd naar haar toe, zijn blauwe ogen leken tot in het diepste van haar ziel te kijken.
'Je denkt toch niet dat dit alles jouw schuld is?'
'Hoe zou dat komen. Misschien omdat het mijn mes is dat weken in zijn been gezeten heeft?'
Een zwiepend geluid, het bed kraakte niet eens toen Sam er plaats op nam.
'Misschien lijd je aan geheugenverlies, dus fris ik het even voor je op. Hij was het die jou aanviel. Alles wat jij gedaan hebt was wettelijke zelfverdediging.'
'Ik weet het wel. Maar dat maakt het er niet makkelijker op. Als ik voorzichtiger was geweest...'
'Kitten.' Onderbrak Sam haar, terwijl hij haar hand troostend in de zijne nam. Cat wist wel dat dit niet meer dan een droom was, maar het voelde zo echt. De warmte van zijn huid, zijn typerende geur. Zelf het kleine litteken in de palm van zijn hand kon ze perfect voelen.
'Dit is Khost niet. Laat een slechte ervaring alsjeblieft niet je hele inschattingsvermogen onderuit halen. Je bent een fantastische soldaat. En er zijn situatie 's waarin geweld de enige uitweg is. Dit was er zo een.'
Ze zuchtte toegefelijk.
'Weet ik ook wel. Het is gewoon...Sam ik moet hier weg, ik word stilaan gek.'
'Kan ik me voorstellen. Maar zoals je zelf al hebt uitgedokterd, er is iemand in deze kamer met wie je er over kan praten.'



'Je bent de beste, Sam. Weet je dat?'
'Geen idee wie Sam is. Maar hij zal het zeker appreciëren.'
Gapend opende ze haar ogen, en keek recht in de bruine ogen van Claire.
'O, ik...Hoe lang heb ik geslapen?'
'Een uur of vijf. Ik kan me voorstellen dat je het nodig had na zo een lange nacht.'
'Zeg dat wel. Ik ben precies geradbraakt.' Antwoorde ze kreunend. 'Zo voelt het dus om tachtig jaar te zijn.'
Een vrolijke lach als antwoord.
'Wel, ik denk dat onze vriend maar al te graag met je wil ruilen.'
'Juist, Hadley. Hoe is het met hem?'
'Best goed eigenlijk. Zeker als je de omstandigheden in acht nemen. Het is eigenlijk een wonder dat we niet tot amputatie zijn moeten over gaan.'
Cat kon zich vergissen, maar de stem van de vrouw had een beschuldigende klank.
'Ik heb verdorie gesmeekt om hulp te halen,' Verdedigde ze zich meteen. 'En voor je er over begint, de laatste twee weken lag ik zelf in bed met een hersenschudding.'
'Rustig. Ik ben kwaad, maar niet op jou. Die verdomde Schotten en hun trots ook.'
'Tegen wie zeg je het.' kreunde Cat, terwijl ze haar stijve benen over de rand van het bed sloeg en opstond.
Terwijl ze de pijnlijke spieren in haar nek masseerde staarde ze stiekem naar Hadley. Claire dacht alle redenen te hebben om optimistisch te zijn, maar Cat zag toch geen verschil met enkele uren geleden.
'Denk je dat dit in enkele ogenblikken is opgelost?' Claire leek haar gedachten bijna te lezen. 'Dit is iets wat tijd nodig heeft. Maar geloof me, binnen een dag of twee is hij weer zijn oude koppige zelf.'
'Hoe jij het verwoord lijkt het bijna een goed iets.' Antwoorde Cat sarcastisch.
Claire lachte geamuseerd, terwijl ze bij het bed neerknielde om Hadley zijn verbanden te checken.
Ze leek niet door te hebben dat Cat haar doordringend aankeek. Gisteren was ze er nog zo zeker van geweest dat Claire een tijdreiziger was. Maar hoe begon je daar in godsnaam over? Wat als ze zich toch vergist had?
'Waar zijn de anderen eigenlijk?' Vroeg ze uiteindelijk.
'Rob werd deze ochtend bij zijn vader geroepen. Blijkbaar hebben ze besloten om een paar dagen op jacht te gaan, om de komst van Dougal en Jamie te vieren.'
'En niemand stelde er zich vragen bij dat Hadley niet mee ging?'
Cat had haar vraag nog niet geuit of ze begreep het antwoord al. Op zo een belangrijke gebeurtenis zou Coll MacGregor de aanwezigheid van zijn gehate zoon niet dulden. Buiten Rob en Jamie zou niemand hem missen op de tocht.
'Naar wat ik begrepen heb van jachtpartijen zijn ze wel enkele dagen weg. Misschien zelf een hele week. Heeft onze vriend hier de tijd om weer op krachten te komen.'
Toen draaide ze zich naar Cat, haar bruine ogen keken haar doordringend aan.
'En het heeft ons de tijd om enkele dingen te bespreken. Bijvoorbeeld jouw fascinerende kennis over bacteriën. Kleine beestjes die bij mijn weten pas in de negentiende eeuw voor het eerst beschreven werden.'
Zo kon het natuurlijk ook.
'Wonderbaarlijk niet?'
Een brede glimlach verscheen op het gezicht van beide vrouwen.
'Craigh na Dun?' Vroeg Claire.
'Craigh na Dun.' Bevestigde Cat.
'1945.' Met deze bevestiging stak Claire haar hand naar Cat uit.
'2015.' Antwoorde Cat, en nam vrolijk haar hand aan.

Reacties: