FanFic.nl

De Kunst van Expressie [Prison Break]

1: Familie in Fox River

Max Tricer zat in de bezoekersruimte. Hij liet zijn handen rusten op de tafel en probeerde de pijn in zijn ribbenkast te verdoezelen door langzaam en gedoseerd adem te halen. Maar dit was lastiger dan hij had gehoopt.

Max’ zusje, Mia Tricer, keek met haar ogen tot spleetjes geknepen naar haar broer en zuchtte diep.

“Max,” zei ze, “je adem schokt. Wat is er gebeurd?”

Hij liet zijn hoofd zakken en haalde zijn handen door zijn haar.

“Het is niets,” zei hij. “Mijn ribben zijn een beetje beschadigd, meer niet.”

Mia rolde met haar ogen. “Luister eens, je moet voorzichtiger zijn. Het was een gevangene, of niet soms?”

Max reageerde niet.

“Alsjeblieft, je hebt nog drie jaar te gaan,” zei Mia. “En ik wil dat je het volhoudt hier. Laat me eens kijken naar de wond.”

Voorzichtig ging Max met zijn hand over zijn ribben. Zijn gezicht verkrampte even. “Sorry, dat kan niet.”

“Het is dus serieus,” zei ze zuchtend. “Wie was het?”

“Waarom vertel je me niet wat over jou? Hoe is het met studie? Ik denk dat dat een beter gespreksonderwerp is.”

“Was het Abruzzi?”

“… Nee.”

Ze keek even naar hem. Max keek een andere kant op. Mia’s ogen werden groot.

“Het was Bagwell.”

“Luister, Mia,” onderbrak Max haar met een harde stem. “Het is beter als je je hier buiten houdt. T-Bag en ik hadden wat af te rekenen. Maar hij valt me niet meer lastig.”

“Voorlopig misschien,” mompelde Mia. “Maar dit is al de zoveelste keer. Hij moet eens leren zijn klauwen thuis te houden.”

“Het is beter dan wat hij bij de nieuwe, jonge gevangenen doet.”

“Iemand moet die gestoorde pedo tegenhouden,” gromde Mia. “Misschien gebruikt hij alleen geweld tegen jou, maar dat kan ik ook niet bepaald waarderen.”

“Ach, er is niets dat je kunt doen, Mia,” zei Max. Hij glimlachte geruststellend. “Ik laat me niet zomaar op mijn huid zitten.”

“Ja, ja, dat weet ik toch.”

Er klonk een bel en een stem.

“Oké, de gesprekken zijn over! Alle gevangenen keren terug naar het veld en we verzoeken de bezoekers om de kamer te verlaten.”

Mia zuchtte. “Ik maak me zorgen om je, Max. En dat weet je. Zorg dat je uit de buurt van die gekken blijft.”

Max stond op en hij keek even een andere kant op.

“Haha, ja… Je weet dat ik in die gevangenis zit, hè?”

“Ik weet zeker dat er ook goede gasten daarbinnen zitten. Trek met ze op. Maak wat vrienden. Zorg voor bescherming. Alsjeblieft, Max. Er worden vaker mensen vermoord in Fox River, en ik zou niet weten wat ik moet doen zonder jou.”

Eén van de bewakers liep naar Max.

“Kom op, Tricer. Tijd om te gaan. Ik begeleid je terug naar het veld.”

“Oh, nog één ding, Max!” zei Mia. “Volgende week kan ik niet komen naar het bezoekuur. Dan, uh, sta ik eenmalig ingepland om te werken. Ik zie je die week daarna weer, oké?”

Max knikte en Mia stond ook op.

Toen Mia de bezoekerszaal verliet, liep ze meteen naar de receptie. Dit was nou al de zoveelste keer dat die Bagwell haar oudere broer had lastiggevallen, en ze had het zo'n beetje wel gehad. Dankzij hem had Max een maand vastgezeten in de SHU onder maximale beveiliging. Dankzij hem had Max nacht na nacht in de ziekenboeg doorgebracht en miste hij zelfs een bezoekuur. Mia had er genoeg van.

Ze begroette de vrouw bij de receptie.

“Volgende week maandag, zelfde tijd met Max Tricer?” vroeg de vrouw.
Mia glimlachte maar ze schudde haar hoofd.

“Uhm, ik ben van plan iemand anders te bezoeken volgende week,” zei ze.

De vrouw keek verbaasd op. “Oh? Heb je nog meer familie in Fox River?”

“Nee, ik wil gewoon even met iemand praten.”

De vrouw haalde haar schouders op en pakte een pen tevoorschijn. “Oh, nou, geen probleem. Mag ik vragen over welke gedetineerde het gaat?”

Mia slikte een keer, maar haar besluit stond vast. Het was tijd om de persoon te ontmoeten die haar broer altijd treiterde.

“Het gaat om Theodore Bagwell.”

Reacties: