FanFic.nl

De Kunst van Expressie [Prison Break]

2: Oude botten

11 april 2005. Het was maandagmiddag en Max kwam net terug van zijn bezoekuur toen er een bus arriveerde met nieuwelingen. De gevangenen noemden ze ‘fish’. Ze stonden bij het gaas en keken naar de misdadigers die zenuwachtig en niet bepaald vrolijk uit de bus stapten en Fox River binnenliepen. Max liep ook naar het gaas en legde zijn hand erop terwijl hij naar de nieuwelingen keek. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij veroordeeld werd wegens het bezeren van iemands gevoelens. Drie jaar gevangenisstraf omdat hij een grof artikel had geschreven en gepubliceerd over de regering en de Company. Er was iets vreemds aan de hand met het vonnis, vond Max toen al. Hij verwachtte hooguit een boete, maar een gevangenisstraf van drie jaar… Dat was eerder onderdrukking. Sinds wanneer was dit geen vrij land meer?

Maar er was niets meer aan te doen. En hij zat hier nu pas vier maanden vast tussen al deze idioten. Dieven, moordenaars, psychopaten, noem ze maar op. Max wist niet zeker of hij het nog veel langer vol kon houden in deze gevangenis. Het geweld werd hem zo af en toe een beetje te veel. Hij was immers een schrijver, geen crimineel. Een straf van drie jaar…

De nieuwelingen liepen door het hek, begeleid door bewakers. Oude en jonge gedetineerden. Met enige medelijden keek Max naar hen. Hoe lang zouden zij in de gevangenis moeten zitten? Vijf jaar? Tien? Of misschien wel levenslang…

“Scofield! Doorlopen!”

De gedetineerde keek op met een, in tegenstelling tot de anderen, kleine grijns op zijn gezicht en hij liep verder. Hij was aan het kijken naar de hekken en de bewakers en de torens en hij leek het niet eens zo vervelend te vinden dat alles zo goed bewaakt was. Max hield zijn hoofd even schuin toen hij deze Scofield zag. De kalmte die hij uitstraalde… Die kalmte was precies wat Max op dit moment nodig had. En wat zei Mia nou?

“Trek met ze op. Maak wat vrienden. Zorg voor bescherming.”

Max liet het gaas los nadat hij de nieuweling nog een moment goed bekeken had. Hij zou hem later nog wel aanspreken in het veld of in de celzaal.

Met zijn handen in zijn zakken trok Max zich terug en wandelde door het veld naar een afgelegen bankje waar een wat oudere man zat. Max ging bij hem aan de tafel zitten.

“Middag, Maximum,” zei de man. “Veel nieuwelingen in Fox River vandaag?”

“Een aantal, ja,” zei Max. “Hoe is het met Marilyn?”

De man, die onder de gevangenen bekend stond als Charles Westmoreland, deed zijn vest open en liet de grijze kat zien. Ze begon te spinnen toen ze Max zag.

“Met haar is alles goed,” zei Westmoreland glimlachend. “Heb je nog veel last van je ribben?”

Max lachte krampachtig en legde zijn hand op de wond.

“Oh, het gaat wel. Hey eh, ik wilde je eigenlijk iets vragen.”

“Laat maar horen, Max.”

“Mijn zusje maakt zich veel zorgen om mij,” zei Max. “Ze zegt dat ik bescherming nodig heb tegen T-Bag en zijn matties. Een groep vrienden of iets dergelijks.” Hij keek even richting de nieuwelingen die inmiddels het ontvangstgebouw binnen waren gelopen. “Ik ben alleen bang dat het me niet zal lukken. Niemand hier wil een vriendschappelijke band met een zwakke schrijver als ik.” Hij schudde zijn hoofd. “Mijn vraag is… Is er een groep in Fox River die ik kan betalen voor bescherming? En hoeveel mag dat kosten?”

Westmoreland keek even rond het veld en zuchtte toen.

“Ik begrijp je probleem, Max,” zei hij. “Maar laat ik je een tip geven: betaal niet voor vriendschap. Nooit. Ze zullen je om steeds meer geld gaan vragen, en uiteindelijk keren ze zich tegen je. Ik heb het al eerder zien gebeuren. Met deze mensen loopt het nooit goed af. Ik kan je wel dit zeggen: hou je gedeisd. Je kan proberen een van de nieuwelingen aan te spreken. Iemand die je reputatie hier nog niet kent.” Westmoreland gaf Marilyn een aai over haar kop. “Sorry dat ik niet van meer nut kan zijn, Max. Maar mijn oude botten kunnen zich niet meer zo goed verdedigen als vroeger.”

“Ik begrijp het,” zei Max. “En wat die nieuwelingen betreft… Misschien zit er wel iemand bij waar ik een praatje mee kan houden.”

Westmoreland knikte. “Ik hoop dat je op een dag met rust gelaten wordt, werkelijk. Jij verdient je rust.”

Max keek weg en hij stond op. “Bedankt,” zei hij. “Je bent zowat de enige die het nog iets interesseert of ik dood of levend ben.”

Reacties: