FanFic.nl

De Kunst van Expressie [Prison Break]

5: Alackaday!

Seth hield zich schuil zoals Max hem gezegd had. Hij was daarom nog niet benaderd door een goorlap.

Max zat op zijn bed en schreef wat in zijn boekje. Seth lag op het bovenste bed en hij zei, zoals gewoonlijk, niets.

“Mag ik je nog wat advies geven?” vroeg Max toen.

Seth kwam overeind en sprong van zijn bed af. Hij keek hem aan en knikte toen. Max kwam ook overeind.

“Heb je ooit gehoord van T-Bag?”

“Nee.”

“Hij is een verkrachter en een moordenaar die zichzelf heel wat vindt. Als ik jou was zou ik bij hem uit te buurt blijven. Begrijp je wat ik bedoel?”

Seth knikte. “Hoe ziet hij eruit?”

Max stond op en keerde zijn broekzak binnenstebuiten. “Je kan hem herkennen aan zijn vriendjes die hem aan zijn broekzak vasthouden. Ik wil je niet bang maken, maar dit is serieus. Hij heeft het gemunt op jochies als jij.”

Seth slikte een keer.

“Bedankt, ik zal opletten. Uhm, Max?”

“Ja?”

“Waarom help je mij eigenlijk?”

Max tikte met zijn pen tegen zijn kin en zuchtte toen.

“Ik doe wat mensen horen te doen. Anderen helpen. Ik zit hier niet omdat ik wat gestolen heb of omdat ik iemand vermoord heb. Ik doe niet aan drugshandel of mishandeling. De reden waarom ik opgesloten zit, is omdat ik wat geschreven heb.”

Hij scheurde een bladzijde uit zijn schrift en las een paar keer door wat hij geschreven had. Vervolgens maakte hij er een propje van, gooide het in het toilet en wilde het doorspoelen. Maar er gebeurde niets.

“Is er iets mis?” vroeg Seth.

Max staarde even naar de wc en zijn ogen werden groot. “Het toilet spoelt niet door,” zei hij. “En dat betekent maar één ding.”

Er klonk geschreeuw, de deuren naar de celzaal gingen open en allerlei agenten renden naar binnen. Max kwam in beweging.

“Een shakedown,” zei hij. “Ze hebben de waterafvoer uitgeschakeld zodat niemand zijn smokkelwaar kan doorspoelen.”

Al veel gevangenen begonnen met hun spullen uit de cellen gooien voordat ze gesnapt zouden worden. Het was een kwestie van seconden voordat de hele zaal vol lag met messen, drugs en glasscherven. Max ging snel op de grond liggen en pakte er een vlijmscherp mes onder vandaan. Seth deinsde verschrikt terug en Max gooide het mes de cel uit. Zuchtend ging hij weer op zijn bed zitten.

“W-wat was dat?” vroeg Seth.

“Voor de zekerheid,” zei Max. “Je kan hier bijna niet rondkomen zonder op zijn minst een wapen of twee bij de hand te hebben. En geloof me: ik heb zo mijn vijanden.”

“Wat heb je dan gedaan?”

“Oh, het gebruikelijke. Ik volg geen bevelen op van andere gevangenen en dat brengt me vaak in de problemen.”

De bewakers waren al begonnen met het uitkammen van de cellen, en de eerste gedetineerden werden al naar de SHU gebracht. Max keek door de tralies en zag dat een gevangene genaamd Fernando Sucre ook weggebracht werd. Hij was een van die mensen die Max wel mocht, ook al sprak hij hem bijna nooit. En toen Max een eindje verder keek naar Sucre’s cel, zag hij Scofield achter de tralies staan, toekijkend hoe zijn celgenoot werd afgevoerd.

“Alackaday,” zei Max verrast. “Scofield en Sucre zijn celgenoten… Wie had dat gedacht?”

“Wat betekent alackaday?” vroeg Seth nieuwsgierig.

Max keek op. “Huh? Oh, dat betekent 'krijg nou wat’ of iets dergelijks. Sorry, ik gebruik soms rare termen.”

“Maakt niet uit hoor,” zei Seth glimlachend.

Max keek opgewekt terug. Dit was de eerste keer dat hij hem zag glimlachen. Seth Hoffner… Hij hoopte dat dit joch zich niet onder de voet zou laten lopen hier. En dat T-Bag hem nooit zou aanraken. Het was jammer dat Max dit alleen maar kon hopen.

Reacties: