FanFic.nl

De Kunst van Expressie [Prison Break]

6: Nog knapper zelfs

Scofield wist zichzelf wel snel in de problemen te werken, ook al was hij zo kalm. Max hoorde al van verschillende gevangenen dat hij door Abruzzi in elkaar gemept werd omdat hij hem niet wilde vertellen waar Fibonacci zat. Max kende de verhalen over de verrader Fibonacci wel, Abruzzi en zijn maffiabende waren altijd op zoek naar hem. Maar hoe wist Scofield plotseling waar hij te vinden was en waarom vertelde hij het Abruzzi niet? Max begreep er werkelijk niets van, maar hij besloot dat hij zich er beter niet mee kon bemoeien.

Het was een bewolkte dag in Illinois toen Max zag hoe Scofield over het veld liep met een zoekende blik op zijn gezicht. En toen Max er even over nadacht, realiseerde hij zich dat hij eigenlijk altijd keek alsof hij ergens naar op zoek was. Maar nu naderde Scofield een plaats waar hij beter niet kon komen; de bank van T-Bag. Hij ging er gewoon op zitten alsof er niets aan de hand was en hij keek uit over het veld.

“Oh nee,” zei Max in zichzelf en hij liep snel naar Scofield toe.

“Hé, Scofield,” siste Max zonder op de bank te gaan zitten. “Als ik jou was zou ik een andere plek uitkiezen om te gaan zitten.”

Scofield keek verbaasd op. “Ah, goed je te zien, Max. En waarom is dat?”

“Dit behoort toe aan T-Bag, man! Je kan hier niet blijven!”

“En wie is dat?”

Max keek snel om zich heen. “Die gast heeft vier studenten verkracht en vermoord in Alabama. Geloof me maar, je wil hem liever niet tegenkomen.”

Tot Max’ verbazing leek het Scofield niet te interesseren. Hij rolde een keer met zijn ogen en zuchtte.

“Heeft deze T-Bag ook een echte naam?”

“Dat is mijn echte naam.”

Max werd bleek en deinsde meteen terug. Vandaag was geen goede dag om in elkaar geslagen te worden. Ook Scofield stond nu op. T-Bag benaderde hem met zijn vriendje aan zijn linkerbroekzak en hij keek grijnzend richting Max.

“Zo, Max'mum, wat doe jij hier?”

Max schudde zijn hoofd. “Uh, niet veel. Scofield en ik gingen net weg, toch?”
Hij keek hoopvol naar Scofield in een poging hem weg te houden bij deze psychopaat, maar T-Bag hield hem tegen.

“Nee, nee, nee, ga toch zitten,” zei hij op een veel te vriendelijke manier.

Scofield ging zitten.

“Dus jij bent die nieuwe waar ik zoveel over gehoord heb,” grijnsde T-Bag. “Scofield. Ik kan je wel vertellen, je bent net zo knap als ik gehoord heb. Heh, nog knapper zelfs.”

Scofield reageerde niet en toen pas viel Max op wat hij aan het doen was met zijn linkerhand. Voorzichtig keek Max schuin onder het bankje, en hij zag de schroef die Scofield bezig was los te wrikken. Dus daarom zat hij hier… maar waarom had hij een schroef nodig? Als hij een wapen nodig had, kon hij beter om een mes vragen bij C-Note.

“Bang voor de gekleurde gozers, eh?” ging T-Bag verder terwijl hij naar de andere kant van het veld keek waar de zwarte gevangenen liepen.

Scofield keek op. “Sorry?”

“Ik neem aan dat je daarom hier zit,” zei T-Bag. “Elke witte man met een goed verstand beseft dat hij beter af is bij zijn eigen soort. Ik kan je wel wat bieden.”

Hij wenkte naar zijn binnenstebuiten gekeerde broekzak.

“Ik kan je bescherming bieden. Blijf dicht bij mij en niemand anders zal je aanraken.”

Scofield keek naar het gastje dat de broekzak vasthield.

“Lijkt erop dat je al een vriendje hebt,” zei hij droog.

T-Bag grinnikte en keerde zijn andere broekzak nu ook binnenstebuiten.

“Ik heb er hier nog een hele broekzak zitten.”

“Niet geïnteresseerd.”

“Ah, kom op Scofield–”

“Ik zei nee.”

T-Bag leunde naar voren.

“Dan kun je maar beter uit de weg gaan,” zei hij dreigend.

Max keek hoe Scofield voorzichtig de schroef die hij bijna had kunnen verwijderen losliet, opstond en naar hem toe liep.

“En kom hier maar niet meer terug,” riep Bagwell hem nog na. “Anders zal het meer zijn dan woorden die we uitdelen. En jij, Maximum…”

Max keek angstig om.

“Jou pak ik later nog wel.”

Slikkend verhoogde Max zijn tempo en Scofield deed hetzelfde.

“Ik zag wat je daar deed, Scofield,” zei Max. “Maar als je een wapen zoekt, waarom ga je dan niet naar C-Note?”

“Noem me Michael,” zei Michael. “En ik weet niet waar je het over hebt.”

Max rolde met zijn ogen. “Oké, ik zal mijn mond erover houden, maar ik meen het hoor. Blijf uit de buurt van die gek.”

Michael keek een andere kant op en veranderde het onderwerp.

“Je zei dat Lincoln Burrows onschuldig is,” zei hij. “Geloof je daar in?”

“Huh? Michael, natuurlijk doe ik dat. Je hebt me zelf verteld dat je dat artikel zo'n dertig keer gelezen hebt.”

“Ik moet er zeker van zijn.”

Max keek hem even aan. “Wat ben je van plan?”

“Niets bijzonders,” zei Michael, “maar ik grijp iedere kans die er is om mijn broer vrij te krijgen.”

“Ik zou hem graag willen helpen,” zei Max, “maar ik heb je broer nooit gesproken, laat staan dat ik invloed heb op zijn executie.”

“Maar je zou bereid zijn te helpen als die mogelijkheid er was?”

“Dat ligt eraan in wat voor soort moeilijkheden ik me zou moeten brengen.”

Michael knikte.

“Duidelijk.”

Ze liepen nog een stukje verder toen Abruzzi plotseling in het zicht verscheen. Michael keek op.

“Tijd voor zaken. Max, ik spreek je later nog wel.”

Max knikte en keek hoe Michael naar de Italiaanse maffiabaas toe liep en in discussie ging over Fibonacci. Max vroeg zich af of Michael het wel zou overleven met de problemen waar hij zich in bracht.

Reacties: