FanFic.nl

De Kunst van Expressie [Prison Break]

7: 'Cherry'

Op dat moment hoorde hij de stem van zijn celgenoot.

“Laat me met rust!”

Het kwam van de andere kant van het veld en Max begon meteen richting het geluid te rennen. Hij had nog niet eerder gehoord dat zijn celgenoot zijn stem zo verhief en dat baarde hem grote zorgen.

Max zag hoe Seth omsingeld was door verschillende gevangenen, allemaal vrienden van T-Bag. Snel keek Max rond, maar hij zag de psychopaat zelf niet in de buurt.

De gevangenen probeerden Seth vast te houden en sommige trokken aan zijn shirt. Seth deinsde telkens terug met wanhoop in zijn ogen, maar hij viel niemand aan.

“Kom, kom, Cherry,” zei een van de gevangenen, iemand die Max herkende als James States. “Niet zo verlegen zijn. Wij kennen wel iemand die gelukkig zou worden als jij zijn nieuwe celgenoot werd.”

Max benaderde de groep zo snel als hij kon.

“Hé!” riep hij met een luide stem. “Laat hem met rust!”

De gevangenen keken verontwaardigd op.

“Kijk nou,” zei States. “Het is onze Maximum. Wat ga jij doen, schrijver? Ga je ons steken met je pen?”

“Ik denk niet dat je daar achter wil komen, James,” reageerde Max fel. “Jullie laten mijn celgenoot met rust.”

“Jouw célgenoot? Oh, had dat even eerder gezegd! Kijk, als we dát hadden geweten…” Hij pakte een mes tevoorschijn. “…dan hadden we jou eerst vermoord.”

Seth deinsde terug.

“Je weet dat messen niet thuishoren in de handen van gekken,” reageerde Max droog. “Als een van de bewakers je daarmee ziet, is het SHU-time.”

“Haal je niks in je hoofd, Max,” siste States terwijl hij het mes hief.
Max zuchtte en zette een stap naar voren.

“Ik denk niet dat T-Bag het zou accepteren als je mij vermoordde,” fluisterde hij.

“Ik heb nooit gezegd dat ik je zou vermoorden,” fluisterde States. “Maar ik kan je openmaken zonder je te doden.”

Max glimlachte en stak zijn vinger op. “Ah, maar dat is dan net het probleem. Hoe zou Pope reageren als hij opeens een anonieme brief ontving met tips over wie de laatste bewaker vermoord heeft?”

De ogen van States werden groot en hij beet zijn kiezen op elkaar.

“Dat doe je niet, Tricer,” zei hij woedend.

“Dat doe ik inderdaad niet,” zei Max, “tenzij jij me openmaakt met dat mes. Dus waarom laat je dit joch niet gewoon met rust, hm? Hoe klinkt dat?”

States en zijn jongens keken elkaar even aan. Toen liet hij het mes zakken.

“Wij zijn nog niet klaar hier, Tricer,” fluisterde hij. “Zodra T-Bag je weer in het oog krijgt, is het ziekenhuistijd.”

Max knikte. “Ik kijk er niet naar uit.”

De groep gevangenen gaven hem nog een paar kwade blikken en toen lieten ze hem en Seth met rust. Zodra ze ver genoeg weg waren, begon Seth te spreken.

“Bedankt,” zei hij zacht. “Ik… Ik wist niet wat ik moest doen.”

“Je moet bij ze uit de buurt blijven, Seth,” zei Max. “Dit is gevaarlijk. Ze hebben je al een bijnaam gegeven. 'Cherry’. Ugh. Het is nog erger dan ik verwachtte. Luister: T-Bag mag je niet zien, oké? Want als hij je ziet, kan ik ook niets meer voor je doen en sta je er alleen voor. Begrepen?”

Seth knikte.

“J-ja.”

Even heerste er een stilte, maar toen keek Seth op.

“Waarom noemden ze je eigenlijk Maximum?”

Max schudde zijn hoofd. “Dat is een lang verhaal. Toen ik pas een maand in deze gevangenis zat, werd ik al ondergebracht naar de maximale beveiliging. Allemaal dankzij die psychopaat van een T-Bag.”

Seth staarde even voor zich uit. “Die mensen, ze… ze kwamen zomaar op me af. Ik probeerde geen aandacht te trekken.”

“Ik heb nooit gezegd dat je dat probeerde,” onderbrak Max hem. “Maar wees voorzichtig. Ik kan het je niet vaak genoeg vertellen.”

“Bedankt, Max.”

“Geen probleem.”

Het begon al laat te worden. Spoedig zou het tijd zijn om terug te keren naar de cellen.

Reacties: