FanFic.nl

De Kunst van Expressie [Prison Break]

8: Onmenselijk

Seth en Max werden samen met andere gevangenen naar de douches begeleid door de bewakers voordat ze naar de cellen gingen. Max trok zijn kleren uit en bond een handdoek om zijn middel en Seth volgde zijn voorbeeld. Toen haalde Max het verband van zijn bovenlichaam en Seth keek er geschrokken naar.
“Geen zorgen,” mompelde Max, kijkend naar het diepe, bloederige gat tussen zijn ribben. “Ik voel er bijna niets meer van.”

Seth kon zijn ogen niet afwenden van het gruwelijke zicht.

“H-hoe..?”

“T-Bag,” reageerde Max droog. “Heh. Er blijven maar redenen komen om verder bij hem uit de buurt te blijven, Seth. Probeer hier maar niet naar te kijken.”

Hij legde zijn hand op de wond en ging onder de douche staan.

Die avond, bij het afronden van de dag door een telling van gevangenen, voelde Max de spanning al in de lucht hangen. De cellen gingen open.

“Oké allemaal, tijd voor de check,” riep een bewaker.

Iedereen stapte naar buiten en ging in een rij staan voor hun cellen. Max zag Westmoreland, wie Marilyn stevig vasthield en alvast om zich heen keek, wachtend tot de strijd los zou barsten.

“Zet je maar schrap, fish,” zag Max iemand tegen Michael zeggen, wie ook al in de gaten had dat er iets onheilspellends in de lucht hing.

En toen stapte de eerste gevangene naar voren.

“Hé, jij daar! Zet je reet terug in de rij!” schreeuwde de bewaker.

Maar er stapten alleen nog maar meer gevangenen naar voren, en de bewaker besefte dat hij zich maar beter terug kon trekken. En toen barstte de hel los. Gevangenen vielen elkaar aan van alle kanten. Westmoreland trok zich terug tot in zijn cel, Scofield werd naar beneden gegooid en C-Note sloeg een paar matties van T-Bag in elkaar, wie op hun beurt de matties van C-Note in elkaar sloegen. Er klonk een oorverdovend geschreeuw. Max duwde Seth terug de cel in.

“Verstop je onder het bed,” siste hij.

Seth twijfelde geen moment en schoof zichzelf onder het onderste bed. Het volgende moment stond er iemand in de deuropening van de cel, de uitgang blokkerend.

“Hallo daar, Maxy.”

Max slikte. Hij draaide zich om. Hij had geen mes meer. Dat stukje staal had hij uit zijn cel gegooid tijdens de shakedown. Maar de persoon die nu voor hem stond, zwaaide speels met het mes dat hij voor hem had meegebracht.

“T-Bag,” constateerde Max, ook om Seth alert te maken.

Tot zijn opluchting had Bagwell Seth niet gezien. Maar Max had geen tijd om opgelucht te zijn, want de psychopaat zette een stap zijn cel in met een afschrikwekkende grijns op zijn gezicht.

“Blijf uit mijn buurt,” gromde Max.

T-Bag grinnikte een keer en zette nog een stap naar hem toe, zijn bevel negerend.

“Weet je, Maxy, jij hebt mij en mijn mannen al te vaak beledigd. Het wordt tijd dat we de zaakjes even.. op een rijtje zetten.”

Hij bracht het mes naar zijn eigen lippen en likte aan de botte kant. Max rilde in afkeer.

“Maar hé… ik geef toe dat ik een beetje aan je gehecht ben geraakt,” ging T-Bag verder, Max in een hoek drijvend. “Dus waarschijnlijk ga ik je niet vermoorden vandaag. Maar eh, we kunnen wel andere dingen doen. Toch, Maxy?”

Max rilde opnieuw. “Als je mij ook maar met één vinger aanraakt–”

“Dan wát?!” T-Bag duwde hem tegen de muur en hield het mes vlakbij zijn gezicht. “Ik heb het wapen hier. Nu kunnen wij dit op de menselijke manier doen, Max. Maar als jij tegenstribbelt…” Hij gleed grijnzend met het mes langs zijn keel en Max deed zijn ogen dicht in angst. “…dan wordt het al heel snel onmenselijk.”

Zijn ogen gingen over Max’ lichaam en hij likte zijn lippen af. Langzaam stopte hij het mes in zijn zak.

“Hoe is het met die wond, trouwens? Mag ik eens kijken?”

Max knarste woedend op zijn tanden en hij voelde tranen opwellen in zijn ogen. Maar hij hield zich in en staarde naar T-Bag zonder iets te zeggen. T-Bag grinnikte opnieuw. Hij pakte de arm van Max vast en ging met zijn andere hand over zijn ribben, zoekend naar de wond. Max ademde scherp in terwijl hij probeerde zichzelf onder controle te houden.

Laat je niet kennen, Max, zei hij tegen zichzelf. Blijf kalm.

Bagwell liet zijn hand voorzichtig rusten op de wond die hij inmiddels gevonden had. Hij duwde er zachtjes op en Max kermde van de pijn.

“Ah, nee, het spijt me echt verschrikkelijk,” zei Bagwell zoetsappig. “Het was nooit mijn bedoeling dat de wond zo diep werd. Wacht, ik zal het goedmaken. Doe je shirt uit.”

Max reageerde niet.

T-Bag gromde en pakte zijn mes tevoorschijn.

“Ik zei: doe je shirt uit. Doe je dat niet, dan zal ik hem van je lichaam moeten snijden. En je zou toch niet willen dat ik die wond per ongeluk weer raak in het verloop, of wel, Max?”

Even keek Max hem aan met zijn meest kwade blik. Toen bracht hij zijn handen naar zijn shirt, en T-Bag glimlachte tevreden.

“Dat is mijn jongen. Kom op nou, schiet op.”

Langzaam en met ultieme tegenzin trok Max met een nijdige blik zijn shirt uit en gooide het aan de kant. T-Bag stak zijn hand uit en pakte het verband vast dat over de wond zat. Hij trok het eraf. Max voelde zich misselijk worden.

“Het ziet er nog vers uit,” grijnsde Bagwell terwijl hij zijn lippen aflikte. “Doe je broek uit.”

Max had wel genoeg van deze vernedering, en van onder het bed vandaan keek Seth angstig toe. Wat T-Bag ook van plan was, het zou op dat bed gaan gebeuren. En dat zou een kwelling zijn voor iedereen in de ruimte.

“Nee,” zei Max.

Even keken ze elkaar aan, maar toen schoot T-Bag in de lach.

“Volgens mij heb je me niet goed begrepen, m'n jongen.”

Met een korte, snelle beweging plaatste hij het mes op de huid van Max, vlak naast de bloederige wond.

“Ik kan het ook voor je doen, maar dan zal het erg onmenselijk worden.”

Max kromp ineen.

Op dat moment rende States door de deuropening van de cel.

“We hebben problemen,” zei hij hijgend.

“Niet nu,” gromde T-Bag. “Zie je niet dat ik bezig ben?”

“Het is Maytag,” drong States aan. “Hij is vermoord door Scofield.”

Nu draaide T-Bag zich met grote ogen om. Jason 'Maytag’ Buchanan was het jochie dat hem altijd aan zijn broekzak vasthield. Woedend stormde T-Bag de cel uit en keek omlaag. Daar bloedde Maytag dood in de armen van Scofield. Met een razende blik sprong T-Bag naar beneden.

“SCOFIELD!” hoorde Max hem nog schreeuwen. “JE BENT DOOD!”

Max pakte snel het verband van de grond, plakte het terug op zijn wond en trok zijn shirt weer aan. Dat scheelde niets. Rillend ging Max op bed zitten en Seth kwam er voorzichtig onder vandaan. Bagwell was nergens meer te bekennen.

“G-gaat het?” vroeg Seth zacht.

Max reageerde niet. Hij legde zijn handen op zijn gezicht en barstte in huilen uit.

Buiten de cel werd de rel onderbroken door traangas, en alle gevangenen werden terug in hun cellen gedreven. De cellen werden gesloten.

Reacties: