FanFic.nl

Emo(tion)

Hoofdstuk 18.

"Oke kun je me vertellen wat er aan de hand is? Waar is pap??" Vraagt Brad. Hij zit in de woonkamer samen met zijn moeder. Waar zijn vader is weet hij niet. "Brad.. lieverd.." begint zijn moeder. "Je vader is vertrokken.." zegt zijn moeder. "Wat bedoel je hij is vertrokken?!" vraagt Brad ongeduldig. Jezus kan ze niet gewoon duidelijk zijn of zo? En waarom is zij hier eigenlijk? "Je vader is gisteren vertrokken naar je opa en oma, en hij heeft mij gebeld om voor je te zorgen..." zegt zijn moeder. "Dus die zak is em gewoon gesmeerd?! What the fuck?! En hij had al die tijd je nummer zonder dat ik je kon bellen??!" Brad schopt met zijn goeie been tegen de tafel. "Brad.. rustig.." probeert zijn moeder. "Nee niks te rustig! Ik lig godverdomme in coma terwijl die lul me niet eens komt opzoeken, dan ineens blijkt ie weg te zijn en nou verschijn jij ineens na 15 jaar in m'n leven?! What the fuck mam?!" Brad staart kwaad voor zich uit. Het geluk word hem ook nooit eens gegund. Nu is het eindelijk weer goed tussen hem en Scarlett en dan begint het thuis weer. Hij is echt kwaad. Voornamelijk op zijn vader. "Luister Brad... Ik begrijp dat het echt heel ingewikkeld en moeilijk is.. maar je moet me geloven... Ik heb nooit uit je leven willen stappen.. Ik moest wel." zucht zijn moeder. Ze durft hem niet aan te kijken. "Mam.. Ik wist niet eens meer zeker of je überhaupt nog leefde.." zucht Brad somber. "Waarom ben je weggegaan?" "Omdat... omdat je vader en ik teveel ruzie maakte Brad.. het is een lang verhaal.." zegt zijn moeder. "Ik heb tijd genoeg." zegt Brad. "Vooruit.. je hebt recht op de waarheid. Brad... het was eigenlijk niet de bedoeling dat je geboren werd... Ik was pas 17.. en je vader was al 23. Hij was altijd te vinden op de skatebaan waar ik wel eens afsprak met vriendinnen... en ik vond hem leuk en het was ook wederzijds... dus we gingen op een date en... er gebeurden dingen.. en... Opeens bleek ik zwanger te zijn.. maar dat mochten m'n ouders natuurlijk niet weten, ze zouden me vast uit huis zetten. Dus ik ging naar je vader om het te vertellen.. en hij wilde dat ik het liet weg halen.. maar ik kon je toch niet zomaar weg doen.. een geschenk van god doe je toch niet weg? Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen om je weg te doen, en net voor m'n 18de verjaardag werd je geboren. En.. Je vader en ik hadden afgesproken dat hij je zou opvoeden en naar een andere stad zou verhuizen zodat mijn ouders er niet achter zouden komen.. Het koste veel moeite om m'n buik te verbergen, maar het lukte. Het spijt me dat ik er niet als moeder voor je ben geweest Brad... maar dit leek de enige oplossing op dat moment.. het spijt me zo ontzettend erg." Zijn moeder legt haar hoofd in haar handen en er lopen een paar tranen over haar wangen. Brad moet even slikken. Jezus, kan het nog ingewikkelder? Brad rolt met de rolstoel naar zijn moeder en slaat een arm om haar heen. "Het is oke mam... Ik ben blij dat je er nu bent." Zegt Brad. Zijn moeder huilt van opluchting. "Maar ik ben je nooit vergeten hoor Brad.. Je betekent alles voor me. Soms als het tegen zat dacht ik aan je en hoe het met je ging.. dat was mijn houvast." zegt zijn moeder. "Ik snap wel waarom je die beslissing hebt genomen mam... je was nog zo jong." zegt Brad. "Ik ben blij dat je het begrijpt Brad." zegt zijn moeder terwijl ze een traan wegveegt. Brad kijkt naar haar pols. "Wow ik wist niet dat je een tattoo had." zegt hij verbaasd. Zijn moeder trekt haar mauw naar beneden. Er staat 'Brad' in sierlijke, kleine letters. "Vind je het mooi?" vraagt ze. "Uhm ja tuurlijk! Ik vinf het wel stoer." Lacht Brad. Zijn moeder lacht terug. Ze staart naar hem. "Wat?" Lacht Brad. "Niks.. Je bent alleen zo groot geworden." zegt ze. "We hebben nog een heleboel om over te kletsen maar het is al laat, zal ik je naar boven helpen?" vraagt zijn moeder. Brad knikt. "Graag." ze helpt hem uit de rolstoel en ondersteunt hem de trap op. Voorzichtig zakt hij op het bed. Zijn moeder kijkt om zich heen. "Mooie kamer." Lacht ze. Ze loopt naar de foto muur. "Wie zijn dit?" vraagt ze terwijl ze wijst naar een foto van hem met Mike en Myra. "Dat zijn m'n beste vrienden Mike en Myra." zegt Brad. "En wie is dit meisje?" Ze wijst naar de foto van hem en Scarlett op het strand. "Dat is m'n vriendin Scarlett." Lacht Brad. Zijn moeder grijnst. "Oh ik wist niet dat je een vriendin had." Lacht ze. "Er zijn wel meer dingen die je niet weet mam en das maar goed ook." Lacht Brad. Ze loopt naar hem toe en legt de deken over hem heen. "Weltruste Brad." Ze geeft hem een kus op zijn voorhoofd. "Truste mam." zegt hij terug. Daarna loopt zijn moeder terug naar beneden. 'Oke dit is waarschijnlijk de meest bizarre avond ever.' Denkt Brad. De gedachten maken hem moe en uiteindelijk valt hij in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.