FanFic.nl

Vijand of vriend

Vijand of vriend 1/2

1.
Hermelien smeet haar boeken op een van de salontafels van Griffoendors leerlingenkamer. Het gesprek van de meisjes bij het raam verstomde en iedereen in de ruimte keek naar haar. Harry en Ron struikelden achter hun vriendin aan naar binnen. Ze gingen net genoeg van haar vandaan staan om slechts lichtgewond te kunnen raken als ze met haar toverstok aan de haal zou gaan. Hermelien vouwde haar armen streng over elkaar, terwijl Harry en Ron een paar verwarde blikken uitwisselden en zich ten slotte weer naar hun vriendin keerden.
‘Nou,’ riep Ron, ‘vertel op!’

Een uur geleden waren Ron en Harry na de les Toverdranken wat door het kasteel gaan zwerven. Hermelien had fronsend aan haar Tijdverdrijver gedraaid toen de jongens na de les naar haar toe waren gekomen, dus hadden de twee haar maar met rust gelaten. Zonder het zo bedoeld te hebben, waren de jongens na wat ronddolen bij de Kamer van Hoge Nood beland. Toen de deur op de muur begon te verschijnen, had Ron vragend naar Harry gekeken. Die had zijn schouders opgehaald, wat Ron als teken had gezien om de kamer in te banjeren.
Buiten wat luie stoelen en wat gebakjes en thee op een tafeltje hadden ze ook een kamerscherm aangetroffen. Toen ze zacht gegiechel hoorden, greep Harry Rons kraag en legde zijn vinger over zijn lippen. Met zijn hoofd gebaarde hij naar het kamerscherm. Harry liet Rons kraag weer los, wees nog eens naar het scherm en liep er toen op zijn tenen op af. Ron keek eventjes verlangend naar de gebakjes, maar besloot dat zich achter het kamerscherm ongetwijfeld iets interessanters bevond.

Een uur geleden had Hermelien bij wijze van afleidingsmanoeuvre fronsend aan haar Tijdverdrijver staan prutsen. Fronsen was eigenlijk niet haar bedoeling geweest, maar ze moest er goed op letten dat ze niet per ongeluk echt aan de hanger draaide. Toen Harry en Ron hadden besloten haar met rust te laten, inspecteerde ze zo onopvallend mogelijk of iemand op haar lette en glipte weg zodra ze doorhad dat dat niet het geval was.
De Kamer van Hoge Nood was al in gebruik toen ze binnenkwam. Ze kon een lachje niet onderdrukken toen ze sinaasappelthee rook en liep op de bron van de geur af. Al gauw ontdekte ze een kamerscherm, waar wat geritsel achter vandaan kwam. Hermelien stak haar hoofd om de hoek en lachte.
‘Eindelijk,’ verzuchtte ze en liet zich uitgelaten in een luie stoel vallen.

‘Wat is dit?’ riep Harry.
Zijn stem haalde van opwinding een hoogte waar hij niet trots op was.
‘Sodeknetter,’ mompelde Ron.
De twee jongens staarden in de grote ogen van Hermelien en het rood aangelopen gezicht van Draco Malfidus. Alle vier waren ze even te verbaasd om verder nog iets te zeggen of doen, totdat Hermelien opsprong uit Draco’s schoot. Haar geschrokken uitdrukking had plaatsgemaakt voor woede.
‘Wat doen jullie hier überhaupt?’ riep ze naar Harry en Ron. ‘Zijn jullie me soms gevolgd?’
Met hun handen halverwege in de lucht stapten de twee jongens achteruit, terwijl ze heftig hun hoofden schudden.
‘N-nee,’ stamelde Ron, ‘we waren gewoon – we kwamen – en Harry…’
‘We waren gewoon wat aan het ronddwalen in het kasteel,’ nam Harry over, ‘en toen kwamen we hier. De deur verscheen, dus we dachten: waarom niet?’
Hermelien blies. Ron herpakte zich en liet zijn handen zakken.
‘Maar wat is dit? Met Malfidus?’ riep hij uit, terwijl hij naar Draco wees.
Het vuur stond Hermelien inmiddels in de ogen. Harry trok aan Rons mouw en zette nog een paar stappen achteruit. Hij zag de bui al hangen.
‘Ron,’ waarschuwde hij zacht, ‘misschien moeten we…’
Hij knikte met zijn hoofd richting de deur, maar wist dat het al te laat was.
‘Wat denk je dat dit is?’ riep Hermelien terug. ‘Wel, Ron, wat denk je?’
‘Wel,’ riep Ron gefrustreerd, ‘waarom? Waarom Malfidus?’
Draco zelf zat nog altijd in zijn stoel. Hij was weliswaar iets minder gespannen dan daarnet, maar durfde zich nauwelijks te verroeren. Ook Harry durfde niet meer te laten merken dat hij zich in de ruimte bevond. In stilte nam hij de blonde Zwadderaar in zich op, terwijl hij zich herinnerde hoe Hermelien hem twee jaar geleden een klap op zijn neus had verkocht. Was dat dan een teken geweest? Hij snapte niets van meisjes.
‘Dat gaat je helemaal niks aan!’ riep Hermelien en prikte met haar wijsvinger in Rons borst.
Toen draaide ze zich om en keek naar Draco. Verslagen liet ze tranen toe in haar ogen. Ze tilde haar armen op en deed haar mond open om iets te zeggen, maar liet haar armen weer langs haar lichaam vallen en deed haar mond weer dicht zonder een geluid te hebben gemaakt. Ze griste haar boeken van de grond en stormde de kamer uit. Zonder aarzelen greep Harry Ron bij zijn arm en rende Hermelien achterna. Draco bleef achter.

Harry wist niet wat hij moest denken. Of wat hij kon denken. Of wat hij mocht denken. Hij wist wat Ron ervan vond: buiten het feit dat hij Malfidus simpelweg haatte omdat het Malfidus was, werd hij gek van jaloezie. Dat zou Ron zelf nooit toegeven, maar Harry vermoedde het al een paar maanden. Zelf had hij wat Hermelien betrof geen jaloerse gevoelens, maar hij walgde van het idee van zijn beste vriendin met de valse zoon van Lucius Malfidus. Draco’s vader was erbij geweest, had zelfs geholpen, toen Voldemort vorig jaar terugkeerde en Carlo Kanewasser vermoordde. Harry twijfelde er niet aan dat Draco zich ook met Voldemort inliet. Wat moest Hermelien in hemelsnaam met hem?
‘Ja, Hermelien,’ hoorde hij zichzelf zeggen, ‘waarom vertel je ons niet hoe het zit met jou en Draco!’
Er ging een schok door de leerlingenkamer. Als er nog Griffoendors waren die geen aandacht hadden voor het drietal, dan keken en luisterden zij nu zeker ook mee. Na een korte stilte stak er een storm van gefluister op.
‘Wat?’
‘Waar heeft hij het over?’
‘Griffel met Malfidus?’
Hermeliens onderlip begon te trillen en haar ogen vulden zich nog eens met tranen. Voor ze werkelijk midden in de gemeenschappelijke ruimte zou gaan huilen, vluchtte ze de slaapvertrekken in.

Reacties: