FanFic.nl

Spelen

Hoofdstuk 1

Water. Dat was alles waar ze aan kon denken. Heerlijk drinkwater waar ze zich met haar hele lichaam in gestort had zodra ze het zag. Het was maar een klein poedeltje dat ze gevonden had, maar het was genoeg. Het stroomde en het was fris. Of ze het zonder gevolgen kon drinken durfde ze niet te zeggen, maar dat hoefde ook niet. Ze had het water niet nodig om te drinken. De afkoeling die het bood was genoeg om haar iets verbrandde huid te kalmeren. Een moment geleden had het gevoelt alsof het in brand stond. De kans was groot dat dit kwam doordat ze een groot gedeelte van de eerste dag op het strand had doorgebracht. Haar huid was niet gewend aan de tropische temperaturen die de arena deze spelen had. Ze waren het woud ingelopen om op zoek te gaan naar eten en drinken, maar de verstikkende warmte die in het tropische woud in werkte irriterend op haar verbrandde huid. Water was wat ze nodig had en daar lag ze nu met haar gezicht naar beneden in.
“Is ze al dood?” Ruby schok overeind en greep naar het mes dat aan de zijkant lag.
“Fuck doe rustig. Ik was niet serieus. Sta eens op, je bent niet de enige die in dat water wil dobberen.” Ruby stond mopperend op en maakte plaats voor haar bondgenoot.
Ze vertrouwde haar bondgenoten niet. Behalve Ace, haar medetribuut uit district 2, die ze daardoor al wat langer kende. De twee waar ze nu mee op pad was, Danea uit district 1 en Eli uit district 4, wilde ze echter niet vertrouwen. Ruby had Eli nog geen woord horen zeggen en Danea zei te veel. Ze vond het echter niet erg om een bondgenootschap met ze te sluiten, het was immers al eerder bewezen dat het werkte. Zodra de meerderheid van de tributen dood was, zou ze alleen verder gaan. Nu was het beter om samen te werken.
Zodra ze alle drie afgekoeld waren liepen ze verder. Het eten was op het eiland divers, maar niet makkelijk te vangen. De meerderheid van de insecten, spinnen, kikkers en slangen die ze vonden waren giftig, vogels lieten zich niet gemakkelijk pakken en de vissen waren abnormaal snel. De meeste maaltijden die de beroepstributen tot nu toe hadden weten te vangen bestonden uit kokosnoten, bananen, verschillende soorten ander fruit en eetbare planten. Niet indrukwekkend, vond Ruby, maar ze konden ervan leven.
“Er zijn er nog 18 over,” begon Danea uit het niks terwijl ze op een blaadje knabbelde. “Daarvan horen er vijf bij ons. Dus nog 13 tributen werkelijk.” Ruby wierp een blik op het meisje uit 1, die zichzelf bezig hield door haar mes telkens omhoog te gooien en op te vangen. Ruby wilde het wapen uit haar handen grissen.
Ze was het niet met haar eens. Er waren nog 17 tributen over die Ruby moest zien te overleven voor ze als winnaar van de spelen verkozen werd. Dat wist de griet van 1 ook wel, maar het ging de eerste paar dagen allemaal om de vorm. Voor het publiek waren ze een hecht, onverslaanbaar team.
“Ik stel voor dat we aanvallen zodra we er één zien,” reageerde Ruby op Danea. Eli knikte als teken dat hij het met haar eens was. Danea glimlachte op een manier die Ruby niet aanstond, maar daar reageerde ze niet op. Danea had het onderwerp niet voor niks aangekaart. Dat was vast wat ze bedoelde te zeggen.
Het woud was echter akelig stil. Geen spoor van de andere tributen. Ze waren nu nog met zoveel, Ruby kon zich niet voorstellen dat er geen enkele tribuut in de buurt was. De arena was vast groot, maar niet zó groot. De spelmakers zouden het alleen maar saaier maken om de tributen over meer oppervlakte te verspreiden. Want zo kwamen ze elkaar nooit tegen. Of er waren wél tributen in de buurt, maar vluchtten ze zodra ze een glimp opvingen van de beroepstributen. Ze waren tenslotte beter getraind en in de meerderheid. Een tribuut die hen aanviel vroeg het om gedood te worden.
Pas toen ze alle drie een schild voor fruit en eetbare planten hadden, begonnen ze de terugweg naar het kamp. Dannea leek ietwat teleurgesteld. Ruby grinnikte.
“Geen zorgen. Zodra we het eten hebben opgeborgen kunnen we op jacht als je dat wilt,” sprak ze haar bondgenoot toe alsof ze een kind was die iets lekkers wilde. Danea was dan ook niet al te blij met de opmerking die Ruby maakte. Ze kreeg een boze blik toegeworpen.
Er klonk geritsel achter hun, gevolgd door een strijdkreet. Ruby wierp snel een blik op Danea voor ze het schild liet vallen, haarzelf bewapende en omdraaide. Het meisje uit 1 zag er tevreden uit.
De aanval van de jongen was alles behalve onverwacht. Het was alsof hij ongemerkt wilde blijven, het geritsel maakte en zich daarna realiseerde dat hij toch al zo goed als dood was. Ze kon hem het niet kwalijk nemen en koos er daarom voor om Danea niet het genot te geven.
Ze rende de jongen tegemoet en stak het mes door zijn keel voor hij zijn wapen ook maar bij haar in de buurt had.

Reacties: