FanFic.nl

Spelen

Hoofdstuk 3

Ruby wilde weg van het strand. De zon scheen te fel, het zand begon overal te zitten en het eten raakte al bijna op. Ze zag geen reden om langer bij de Hoorn des Overvloeds te blijven. Bovendien begon ze te vermoeden dat de spelmakers hen levend wilden verbranden. Haar huid was ondertussen aan het vervellen. Iets wat geen nut had, want zodra de nieuwe huid bloot gesteld werd aan de zon die in de arena scheen was het net zo rood als de rest van haar lichaam. De spelmakers deden niets zonder reden. Vroeg of laat zouden ze er toch voor zorgen dat de beroepstributen het woud ingejaagd werden. In Ruby’s ogen betekende dat mutilanten, een overstroming, zoveel hitte dat ze anders dood zouden gaan of iets in die richting. En ze zag het niet zitten om te wachten tot dat zou gebeuren.
De koelte die de nacht met zich mee bracht was echter de grootste gift die de spelmakers hen gaven. Ruby lag tevreden met haar hoofd in een zandkussen en probeerde slaap te vatten. Ondanks dat ze moe was kon ze echter niet in slaap vallen. De speculaties, scenario’s en zorgen weerhielden haar ervan. Zoals haar bondgenootschap, waar ze uiteindelijk vanaf moest. Meestal eindigden de spelen met de beroepstributen die vochten tot er één over bleef. Ruby wilde niet op die manier winnen. Ze was nuchter genoeg om te begrijpen dat ze Ace nooit uit kon schakelen. Het zou veel gemakkelijker zijn om te ontsnappen uit de groep vóór het tot dit punt kwam. Ze zou haar bondgenoten verraden en het zou de mensen in district 2 misschien boos maken, maar het kon haar leven redden.
Daar hoefde ze echter nog niet over na te denken. Er waren nog 14 tributen over. Dat getal moest eerst minder worden voor ze actie zou gaan ondernemen. Tot nu toe had het bondgenootschap haar alleen maar voordelen opgeleverd. Ze had eten, drinken, wapens, een veilige plek om te slapen en ze werd gevreesd door de rest van de tributen. Voorlopig vond ze het nog niet erg om in het genootschap te blijven.
Ruby vond haar rust echter in de stilte. Enkel de golven van de zee maakten het geluid. Ze had thuis geen open water en wist tot op dat moment niet dat een geluid haar zo rustig kon maken. Ze probeerde in slaap te vallen door meer naar het geluid te luisteren dan haar gedachten.
Het kwam haar dan ook als verrassing toen ze een geluid hoorde dat niet van de zee kwam. Het was geen hard geluid. Ze was er waarschijnlijk niet eens wakker van geworden als ze lag te slapen. Maar ze was wakker en ze hoorde het. Gevolgd door het kanonschot dat aangaf dat er een tribuut was gestorven.
Ruby greep het mes dat naast haar lag, draaide zich om en zag tot haar verbazing de jongen uit district 4, Eli. Hij lag met zijn gezicht in het zand en in zijn rechterhand had hij een mes vast. Uit zijn rug stak een speer. Ruby keek op. Ace liep haar kant op. Ze opende haar mond om wat te zeggen.
“Leek me wat te ironisch. Het meisje dat zo goed is met haar messen, vermoord door de vissersjongen, met een mes.” Hij trok de speer uit Eli’s rug. Ruby keek hem bijna met open mond aan.
“Dankje,” fluisterde ze bijna onverstaanbaar. Ace zei niks, maakte enkel zijn wapen schoon in het zeewater en liep weer terug naar zijn post.

Reacties: