FanFic.nl

Spelen

Hoofdstuk 5

Het maakte niet meer uit hoeveel water ze over haar verbrandde huid gooide. Zelfs het zout wat voorheen wonderen deed hielp niet meer. Ze wist dat dit niet zomaar kon gebeuren. Toen Ruby had aangekaart dat ze van het strand weg wilde, hadden al haar bondgenoten tegen gesproken. Ze vonden het veiliger in een open ruimte en bovendien verbleven ze nu bij de Hoorn, waar al hun eten, drinken en wapens opgeslagen lagen. Als Ruby het te warm vond kon ze in de Hoorn gaan zitten, was de conclusie die Danea trok. Dat had Ruby zonder verder te mopperen gedaan. Ze wilde het genootschap nog niet verlaten en als ze verder zou zeuren zouden ze haar misschien eruit gooien of vermoorden. Niemand had een zeur in de groep nodig.
De Hoorn leek echter ook weinig bescherming te bieden. Haar huid raakte steeds roder en er begonnen kleine blaasjes op haar handen te zitten. Nu ze half in het water zat, een banaan aan het eten was en ze haar handen goed kon bestuderen, realiseerde ze zich dat het nu meer leek op brandwonden veroorzaakt door vuur.
“We moeten hier weg.” Ruby keek op. Deze keer was het Ace die het voorstelde. Misschien wilde de andere twee wel naar hem luisteren. Danea keek geïrriteerd.
“Dit weer? Hadden we het hier niet over gehad?” Ze kwam uit het water waarbij ze een pijnlijk gezicht trok. Ruby wist dat Danea moest weten dat ze gelijk hadden. Ze moesten van het strand af of ze werden levend verbrand.
“Vroeg of laat gaan ze ons toch bij elkaar drijven,” legde Ruby uit. Danea en Alden keken elkaar twijfelend aan. Ruby stond op. “Dan ga ik wel alleen,” zei ze tot slot.
Het was geen slimme tactiek om nu de groep al te verlaten. Maar Alden en vooral Danea leken niet mee te willen en Ruby weigerde het om langer op het strand te blijven. Ze pakte een aantal wapens, vulde een rugzak met eten, een waterfles en dingen die haar handig leken waarna ze richting het bos liep. Ace liep zonder twijfel achter haar aan.
Ergens vond ze het fijn dat hij met haar mee ging. Hij zou uiteindelijk dood moeten, of dat nou door haar zou gebeuren of het zou laten gebeuren, maar ze was blij dat ze hem voor nu nog even als bondgenoot kon beschouwen. Bovendien zou hij degene zijn die moest winnen, mocht Ruby iets gebeuren. Maar daar ging ze nog niet vanuit. Ze had al een hele stap gezet door het strand te verlaten. Ondanks dat ze zich nu in een gevaarlijkere omgeving bevonden, was ze een stapje verder in het winnen van de spelen. Ze zou niet achterblijven op het strand om levend verbrand te worden.
Ruby en Ace waren nog niet bij het rand van het woud voor Alden achter hen aan liep. Dit liet Danea geen andere keuze dan ook te volgen. Ook zij had de veiligheid van de beroeps nodig, ondanks haar uitstekende boogschutters vaardigheid.
Danea was tijdens hun tocht alleen maar op zoek naar verdachte geluiden die mogelijk gemaakt konden worden door tributen. Ze leken zich echter nog steeds te verstoppen, de gehele weg vonden ze niemand.
“En waar slapen we vanavond?” vroeg Danea uiteindelijk aan Ruby.
“Ik heb wat slaapzakken meegenomen, we kunnen een kamp opzetten.”
Danea wilde een opmerking maken, maar werd onderbroken door een luid gekrijs. Ze stonden alle vier stil om zich te realiseren wat er gaande was.
Ruby keek toe hoe Danea grijnzend richting het geluid sprintte. Ace volgde, waarna Alden en Ruby ook besloten om te kijken wat er gebeurde. Een kanonschot ging echter af voor ze bij de tribuut aan kwamen.
Er zat een meisje op haar knieën, haar gezicht in haar handen begraven. Ze kon niet ouder dan 12 zijn en ze huilde bij het lichaam van een jongen die Ruby herkende als de jongen uit district 7. Ruby moest nadenken over wat er was gebeurd. Het meisje kon de jongen niet vermoord hebben. Er was nergens bloed en tevens was er ook nergens een andere tribuut te vinden. De jongen moest zich hebben vergiftigd.
Ze veranderde echter van gedachten zodra ze de jongen goed bekeek. Zijn huid was net zo rood als de hare en zat vol met dezelfde blaasjes als zij op haar handen had. Ze slikte. Deze jongen was misschien niet doodgegaan door vergiftiging, maar door de warmte. Ze bekeek het meisje nogmaals, die onder dezelfde rode huid en blaren zat. Ze haalde haar handen uit haar gezicht en keek naar de beroeps.
“Hoe komt dat?” vroeg Alden. Ruby vermoedde dat het niet zijn bedoeling was om het zo direct te vragen. Het meisje antwoordde dan ook niet. Ze stond voorzichtig op, hield haar wapen enkele seconden dreigend voor zich uit voor ze zich realiseerde dat ze het niet kon winnen van vier beroepstributen. Danea spande een speer op haar boog en schoot het meisje in één keer dood.
“Dat was niet nodig,” vond Ruby. Danea snoof.
“Ze was toch al zo goed als dood.”
Ruby keek nogmaals naar de jongen. Ze werd er bijna bang van.
“Dit is de reden dat ik van het strand af wilde.”
“Dat heeft blijkbaar geen nut gehad. Hij is ook dood.” Ruby snapte niet waarom, maar Danea had een punt. De jongen had eventueel een kamp kunnen hebben op het strand, maar dat leek haar sterk. Ze zouden het gemerkt hebben.
Danea liep naar het meisje toe en trok de speer uit haar dode lichaam. Een kanonschot vulde de arena.

Reacties: