FanFic.nl

Spelen

Hoofdstuk 7

Ze hadden een kamp opgezet op de meest open plek die ze konden vinden voor het donker werd. Alden en Ruby hadden de wacht gehouden en op een regenbui na was er de hele nacht niks gebeurd. Het waren alleen andere geluiden, waardoor Ruby iets vaker wakker schok dan dat ze gewild had. Het was echter een mooi gezicht om het woud wakker te zien worden. Er was meer te zien dan op het strand. Waardoor ze ook beter moest opletten. Ergens midden in de nacht was een kanon af gegaan, maar ze had geen verdachte geluiden om het kamp heen gehoord. Ze had alleen weer een tribuut van haar lijstje afgehaald. Nu waren er nog maar 10 tributen over. Volgens haar gevoel ging het allemaal te snel. Er ging geen dag voorbij waar er meerdere tributen doodgingen. Alsof de spelmakers de tributen manipuleerden om meer hun best te doen. Alsof ze wilden dat de spelen zo snel mogelijk over waren. Maar Ruby kon het ook mis hebben. Ze kon het zich goed voorstellen dat de tijd in de arena sneller of langzamer ging dan als ze thuis aan het kijken was. En het was niet erg dat het snel ging, des te sneller ze weer thuis was.
Zodra de dag aangebroken was, borgen ze hun spullen op en vervolgden ze hun weg. Ruby wist niet wat hun doel was. Danea duidelijk wel. Die liep voorop en was het meest op haar hoede. Zij vond dat ze op jacht waren en dat ze elke kans om een tribuut te vermoorden aan moesten nemen. Ruby vond het niet eens een slecht idee. Ze begon te twijfelen aan haar theorie. Het woud leek geen bescherming te bieden aan het zon en putte de groep alleen maar uit. Misschien hadden ze beter op het strand kunnen blijven. Daar konden ze niet spontaan aangevallen worden en hadden ze hun berg met wapens die nu voor iedereen beschikbaar was.
Ace was uiteindelijk degene die voorstelde om ergens te rusten. Ze hadden immers nog niks gegeten en konden wel wat extra energie gebruiken. Ruby wilde het liefst tussen de modder en het mos gaan liggen en slapen, maar de kans dat ze niet meer wakker werd was te groot.
Ze aten en vonden een aantal bladeren waar nog wat water op lag van de regenbui van die nacht. Ruby was net haar tweede banaan aan het opeten toen er een kanonschot klonk. De tributen keken elkaar aan.
“Misschien moeten we maar eens verder,” stelde Alden voor terwijl hij zijn wapens gereed hield. De rest volgde. Danea stortte zich op elk kleine beetje geritsel dat volgens haar verdacht klonk.
“Kun je daar eens mee ophouden? We zijn al luidruchtig genoeg. Je hoeft niet extra je best te doen om op te vallen hoor,” snauwde Ace naar haar. Ze fronste.
“We doen niks anders nuttigs. Ik kan net zo goed op zoek gaan naar tributen.”
“En die houden zich schuil achter elk bosje?”
“Misschien wel ja. En zo niet wat dan nog? Misschien vind ik wel een degelijke maaltijd.” Ace ging er verder niet op in. Ze had zelfs gelijk en Ruby vond het helemaal prima dat Denea zich zo uit putte. Alsof het wandelen alleen al nog niet vermoeiend genoeg was. Ze verwachtte tevens ook geen tributen. Die waren er in het begin al nauwelijks, nu er minder tributen over hetzelfde oppervlakte verdeeld was, werd de kans alleen maar kleiner dat ze er één tegen kwamen. Maar ze waren uitgedroogd en alles aan haar lichaam deed pijn. Ze zaten in een andere situatie dan de voormalige beroepsclubjes. Dat was iets wat Ruby en haar bondgenoten over het hoofd zagen.
Ruby werd ruw tegen de grond gedrukt. Ze had geen ruimte en bovendien ook geen tijd om haar wapens te pakken en begon zich lichamelijk te verzetten. Normaal gesproken was het geen probleem voor haar om iemand van haar af te krijgen, maar ze was verzwakt en het duurde even voor ze doorhad dat ze in een gevecht beland was. Haar onhandigheid leverde haar een snee in haar bovenarm op. Vlak voordat de tribuut die haar aangevallen had van haar afgetrokken werd.
Het was een goed besluit geweest om bij de beroepstributen te blijven. De aanvaller was alleen en dus konden haar drie bondgenoten zich allemaal richten op één tegenstander. Ze wilde niet blijven liggen. Ze wilde opstaan en helpen. Zeker nadat ze het wanhopige geschreeuw van Ace had gehoord. Ze kon niet zien wat er gaande was, haar hoofd was zwaar en haar ogen wazig. Het was alsof iemand haar dwong om ze dicht te doen. Het laatste wat ze hoorde was een luide gil van Danea en toen wist ze dat ze doodging.

Reacties: