FanFic.nl

It's the night where miracles happen

Hoofdstuk 5

De twee lopen naast elkaar door de straten. Draco lijkt te weten waar ze heen gaan, maar Harry heeft geen idee.
‘Draco, waar gaan we naar toe?’ vraagt hij aan de blonde jongen naast hem. Die glimlacht alleen maar en haalt zijn schouders op.
‘Dat zal je wel zien.’
De twee jongens lopen nog zo’n vijf minuten in stilte door. Ze komen tot stilstand voor een huizenrij en Harry kijkt Draco verward aan.
‘Wat doen we hier?’ vraagt hij verward. Oh god, hij gaat me toch niet vermoorden? Heb ik alles verkeerd gelezen en was zijn vriendschap nep? Is hij alleen mijn vriend geworden zodat hij voor eens en voor altijd van me af kon geraken? Harry schudt snel zijn hoofd en kijkt dan weer naar Draco.
‘Draco?’
‘We zijn er nog niet, Potter. Volg me.’ Draco loopt richting een van de huizen, maar als Harry beter kijkt ziet hij dat er een smal gangetje tussen de twee huizen door loopt. Draco slipt tussen de huizen door en Harry volgt hem stilletjes, zijn adem onder controle houdend. In het gangetje is het donker, maar al snel is hij er doorheen. Achter de huizen ligt een groot stuk bos en Harry’s maag legt zichzelf in een nerveuze knoop.
‘Draco?’ zegt hij zacht, ‘Wat ben je van plan?’
Draco antwoord niet en loopt naar de rand van het bos.
‘Draco, ik denk dat mijn half uur bijna om is…’ Harry’s stem drijft weg, zijn woorden worden meegenomen in de net opgestoken wind. Hij slikt even, kijkt wat ongemakkelijk om zich heen en volgt Draco dan toch maar. God, wat ik al niet over heb voor die jongen
Ze lopen een minuut of drie in stilte door het bos heen, Harry diep weggedoken in zijn winterjas. De wind is weer opgestoken en snijdt met ijzige kou door zijn kleren. Dan stapt Draco een open plek op en Harry’s adem stokt in zijn keel. Er ligt een dik pak sneeuw, onaangeraakt door mens of dier, witter dan wit. Het ziet er zachter uit dan ooit en Harry glimlacht onbewust. Midden in het veld ligt een kleed en Draco laat zich er onflatteus op neer vallen. Sneeuw stuift op en land weer zachtjes op de grond. De jongen klopt naast zich op het kleed en Harry schuifelt er voorzichtig naar toe. Hij laat zich naast Draco op de grond zakken en kijkt de open plek nog eens rond.
‘Waarom zijn we hier?’
‘Ik wilde ergens zijn waar niemand ons kon zien.’ Draco haalt zijn schouders op en staart naar een van de bomen, een frons op zijn gezicht.
Harry slikt, wrijft even over het litteken op zijn voorhoofd (gekregen door op het verkeerde moment op de verkeerde plaatst te staan. De pijn van de glasscherf voelt hij soms nog) en vouwt dan zijn handen samen.
‘Euh,’ weet hij er dan uiteindelijk uit te persen.
‘Ik moet je iets vertellen,’ zegt Draco dan.
Harry slikt weer en Draco gaat wat door zijn haar heen. Hij lijkt zich ongemakkelijk te voelen.
‘Je weet waarom ik zo vaak in Hogwarts ben, toch?’
Harry knikt.
‘Het is kut thuis.’
Draco knikt, gaat weer door zijn haar en fronst weer.
‘Ja, euh, zo zou je het kunnen zeggen, ja.’
‘Zo heb je het gezegd, Draco,’ glimlacht Harry.
Draco haalt zijn schouders op.
‘Oh. Nou ja, ik was niet helemaal eerlijk toen ik dat zei.’ Hij gaat door zijn haar. ‘Het is kut thuis, omdat, nou ja, omdat ik ehm.’ Hij valt stil.
‘Je kan het wel zeggen tegen me, Draco. Daar zijn we vrienden voor, toch?’ We zijn wel vrienden, toch?
Draco lijkt gepijnigd te zijn, knikt dan zacht.
‘Euh ja. Nou ja, ik was dus niet eerlijk, want ehm. Nou ja, het is kut thuis, omdat ik uit de kast ben gekomen.’ Het laatste gedeelte spuugt hij er snel uit.
Harry verstaat het toch.
‘Wat.’
‘Ja. Ehm, ik heb mijn ouders vertelt dat ik euh, nou ja. Op jongens val.’ Draco krabt wat in zijn haar en kijkt ongemakkelijk de andere kant op. ‘Ze namen dat niet zo goed op.’
‘Oh.’ Harry heeft de neiging de jongen in dekens te omwikkelen, vast te houden en nooit meer los te laten. Harry’s eigen coming out was gelukkig een heel stuk beter. De Weasleys waren niets anders dan trots op hem, homo of niet. Harry hoopt altijd maar dat ieders coming out zo fijn mogelijk verloopt, maar die hoop valt in het water wanneer hij Draco’s gezicht ziet. De jongen ziet er verdrietig uit, meer dan verdrietig, alsof hij niet weet wat hij nu met zichzelf aan moet. Harry steekt vertwijfelt zijn armen uit en sluit ze voorzichtig rond Draco’s schouders.
‘Dat spijt me om te horen, Draco,’ zegt hij zacht. Draco zakt wat in elkaar, leunt wat van zijn eigen gewicht op Harry. Het is even stil tussen de twee.
‘Ik wilde ze het graag vertellen,’ mompelt Draco. ‘Ik dacht dat ze nog steeds trots op me zouden zijn, maar ik denk dat ze bitter zijn dat ze geen zuivere voortzetting van de bloedlijn krijgen.’ Zijn gezicht vertrekt en hij staart zuur naar het kleed.
‘Waarom vertel je dit aan mij?’ vraagt Harry zacht. ‘Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat je het me vertelt hebt, maar een paar maanden geleden haatte je me nog.’
‘Ik haatte je niet, niet echt,’ geeft Draco toe. Hij is stil, maar Harry vraagt niet verder. Draco moet dit op zijn eigen tempo kunnen vertellen. De wind neemt weer wat in kracht toe en Harry rilt. Draco kruipt wat dichter naar Harry toe en Harry glimlacht licht, laat zijn hoofd voorzichtig op die van Draco rusten. De warmte is fijn.
‘Ik haatte vooral mezelf, maar jou ook wel een klein beetje, want, nou ja. Jij was een soort van de oorzaak dat ik uit de kast kwam.’
Harry stikt bijna in zijn eigen speeksel. Draco schiet bezorgd overeind.
‘Ik, wat?!’ roept Harry dan uit.
Draco knikt schaapachtig.
‘Ik, nou ja, je riep bepaalde gevoelens bij me op en ik wilde niet dat als het ooit zou werken tussen ons, dat mijn ouders, mochten ze slecht reageren, het ook op jou zouden afreageren, dus kwam ik uit de kast zodat ze hun mogelijk slechte gevoelens enkel op mij konden richten. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, want ik had nooit gewild dat jij onder hun woede moest leven,’ ratelt Draco.
Harry kan Draco alleen maar aanstaren en weet niet wat hij hierop kan antwoorden. Niks lijkt geschikt te zijn en daarnaast kan hij alleen maar denken oh.
‘En, maar. Wat dan als je andere mensen afsnauwt, waarom doe je dat dan?’
‘Omdat ik gewoon een klootzak ben. Vertrouw mij maar, enkel jij krijgt deze behandeling, want, nou ja. Jij bent de enigste die ik leuk vindt.’
Harry sputtert wat, legt zijn hoofd in zijn handen en haalt diep adem.
‘Ik, ik weet niet wat ik moet zeggen.’
Draco geeft geen antwoord en als Harry opkijkt ziet hij dat de jongen fronst.
‘Ik ben over nog iets niet helemaal eerlijk geweest.’
Oh god is alles wat Harry kan denken, wat nu?
‘Herinner je nog die avond dat je me vond op straat?’ vraagt Draco.
Harry knikt, natuurlijk herinnert hij zich dat nog. Het doet zijn hart nog vaak pijn.
‘Ik zei tegen je dat ik niet meer wist wat er was gebeurd, maar ehm, dat weet ik wel.’
Harry schudt enkel zijn hoofd, sluit zijn ogen en haalt diep adem.
‘Ik was in elkaar geslagen door een paar neven van me. Blijkbaar gaat het nieuws snel in mijn familie,’ zegt Draco bitter.
Harry wrijft in zijn ogen en haalt diep adem. Zeg dat het niet waar is, denkt hij, zeg alsjeblieft dat het niet waar is
‘Blijkbaar is het homo zijn niet zo geaccepteerd in de Malfoy familie.’
Harry snikt zacht, verrast daarmee zichzelf en Draco.
‘Harry, waarom huil je? Als er iemand zou moeten huilen, zou ik dat moeten zijn,’ probeert Draco te grappen.
Harry snikt alleen maar luider en Draco kijkt ongemakkelijk de open plek rond.
‘Harry?’ Draco slaat een arm rond Harry’s schouders, dan nog een. Onwenning trekt hij de jongen dichter tegen zich aan, maar diep van binnen fladderen vlinders rond.
‘Sorry, het is gewoon, nou ja. Niemand verdient dat. Niemand verdient het om in elkaar geslagen te worden omdat hij toevallig op zijn eigen geslacht valt. Niemand,’ snikt Harry zacht. Hij veegt met zijn handen over zijn ogen, haalt diep adem en wrijft weer in zijn ogen. Zijn ogen zijn vast en zeker rood, maar Harry huilt niet meer.
‘Het spijt me,’ fluistert hij Draco toe, ‘dat je dat allemaal mee moest maken. Moet maken.’
Draco wrijft wat over Harry’s haar.
‘Dat is lief van je.’

Ron reageert niet eens als Harry twee uur later dan afgesproken Hogwarts weer in stapt. Het is donker buiten en er valt weer sneeuw. Binnen is het stil, slechts twee klanten aanwezig.
‘Sorry,’ zegt Harry snel. ‘Het duurde langer dan ik dacht.’
Ron rolt enkel zijn ogen en glimlacht licht.
‘Maakt niks uit. Ik wist toch wel dat je je niet aan dat half uur zou houden.’
Harry glimlacht en schudt zijn hoofd.
‘Je kent me te goed.’
‘Klopt. Was het wel gezellig?’
Harry fronst.
‘Gezellig zou ik het niet noemen, maar het was…nou ja, goed.’
Ron trekt een wenkbrauw op, maar vraagt niet verder, gaat in plaats daarvan verder met het schoonmaken van de tafels. Harry verdwijnt achter de balie, doet zijn schort weer om en loopt de keuken in. Hij steelt een koekje van de ‘’mislukt’’ stapel en knabbelt er voorzichtig op. De smaak is goed, enkel de vorm is mislukt. Gelukkig, soms glipt er weleens iets tussen waarvan de smaak niet zo goed is. Iedereen probeert die te ontwijken. Harry eet het koekje langzaam op, pikt er dan nog een en loopt weer naar voren. De twee klanten die net nog aanwezig waren, zijn ondertussen ook vertrokken en dus zijn Ron en Harry de enigste in Hogwarts.

Reacties: