FanFic.nl

Nooit meer dezelfde

Proloog

De jongen keek het meeste uit naar de reünie met zijn kat. Haar nieuwsgierige oogjes, het vertrouwde gewicht van haar lichaam in zijn schoot, haar zachte vacht tussen zijn vingers—hij had het allemaal zo enorm gemist de twee weken dat hij niet thuis was geweest.
Denken aan haar was het enige dat hem warm hield. Hij trok zijn schouders op om er zijn oren mee te beschermen, maar de koude wind haakte toch in hem in—streelde zijn neus, wangen en oren met bevroren vingers. Winters in Woodbridge waren geen lachertje.
Maar hoe intens hij ook aan Luna dacht, de herinneringen kon hij níet buitensluiten. De rilling die langs zijn ruggengraat ging, had maar een klein beetje te doen met de januaritemperaturen.
Er was een reden dat hij zijn kerstvakantie per se bij zijn tante en oom in Washington had willen doorbrengen in plaats van zijn stille, rustige huis te benutten om voor zijn tentamens te studeren. Zijn ouders waren gestorven in dat huis; het zoveelste koppel in een serie van bizarre, verschrikkelijke moorden.
Zijn tante had hem gesmeekt bij hen te blijven. Met zijn veeleisende, militaire opleiding had hij iemand nodig om voor hem te zorgen en het was maar twintig minuten extra rijden naar Quantico.
Hij had het overwogen, maar hoe zeer hij niet in dat huis wilde vertoeven, hij kon het niet verdragen om steeds met zielige blikken aangekeken te worden, om steeds te merken hoe zijn nichtjes op eierschalen liepen om hem te sparen.
Alsof hij het ooit zou kunnen vergeten, of hij nu nog in zijn ouderlijke huis woonde of niet meer.
Dus was hij terug.
De wieltjes onder zijn koffer ratelden over het voedpad. Nog twee straten en dan was hij er. Dan zou hij de lege bloemenbakken zien, de gesloten gordijnen, de auto van zijn vader voor de garage en het buurmeisje dat hij gevraagd had voor zijn kat te zorgen doodbloedend in de keuken.

Drie slachtoffers: een meisje in de keuken, een jongen in de inkomhal en een kat in de tuin, op de harde, koude grond waar ooit groenten waren verbouwd.
Hun identiteit was makkelijk te achterhalen, ondanks het gebrek aan tanden, want de vingers waren in perfecte staat. De lichamen waren weg, maar de unsub had hen wel hun huid, en dus hun vingerafdrukken, achtergelaten.
“Levend gevild, waarschijnlijk,” zei Spencer Reid, vooraleer hij over zijn nek ging.

Reacties: