Hoofdcategorieën
Home » Criminal Minds » Nooit meer dezelfde » Epiloog
Nooit meer dezelfde
Epiloog
Twee maanden later dacht Spencer Reid nog steeds af en toe aan Woodbridge en de Keatons. Hij dacht soms ook aan de Winchesters, vroeg zich dan af of hij ze ooit nog eens zou zien, wist niet eens of hij dat wilde.
Twee unsubs. Een skinchanger met een onbekende identiteit, maar een man die ergens in de vijftig moest zijn geweest en die dertig jaar eerder zijn eigen ouders had omgelegd. Mishandelaars verdienden zo’n lot.
Melissa Keaton had hij niet kunnen achterlaten; beter nog, ze had hem gesmeekt haar mee te nemen. Hoewel Michael veel om haar gaf, had hij haar nooit beschermd van de afranselingen van hun vader, ook al wist hij dat die gebeurden, en daarom haatte ze hem.
Michael Keaton had zes maanden na de moord op zijn ouders en het verdwijnen van zijn zusje het idee aangevat de kinderen van de slachtoffers op eenzelfde manier te vermoorden om het monster terug naar het dorp te lokken, zodat hij zijn zus kon redden… en wraak nemen voor zijn ouders.
Stockholm Syndroom op haar meest pervers.
Zo was het gegaan. Of dat was toch wat de Winchesters hem hadden verteld.
Spencer Reid werd bijna dagelijks wakker van nachtmerries vol gewetenswroeging, omdat een man was neergeschoten en twee beschadigde kinderen aan pleegzorg waren overgelaten. Niemand wist de waarheid behalve die twee kinderen en de twee jagers.
Michael en Melissa zouden misschien nooit de hulp krijgen die ze nodig hadden. Michael zou misschien nooit de straf krijgen die hij verdiende, zwaar verleden of niet. Spencer zou misschien nooit de waarheid kennen.
“Waar zit jij met je hoofd vandaag?” fluisterde Penelope hem toe. Ze zaten om een gepolijste tafel, in een ruime kamer die hun stemmen naar hen terug echode. Er werd hen een nieuwe zaak uitgelegd, maar Spencer kon er zijn aandacht niet bijhouden.
“Nergens. Ik was gewoon even…” Hij haalde zijn schouders onbeholpen op en keek naar de papieren die voor hem lagen. Zijn vingers trommelden over alle beschrijvingen die de situatie mogelijk een bovennatuurlijke tint konden geven.
Als hij de Winchesters nooit meer hoefde te zien, zou dat nog te veel zijn om hem gerust te stellen
Reacties:
Ik zie niet in waar Ivs commentaar vandaan komt. (No offense, Iv.) Ik vind Spencer heel overtuigend; ik weet niet waar zijn problemen precies vandaan komen, want ik ken Criminal Minds niet goed genoeg, maar ik weet dat hij een genie zou moeten zijn en moeite heeft met emoties, en dat komt over. Iedereen zou hoofdpijn krijgen van het moeten accepteren van de monsterwereld en het werk van de Winchesters.
Ik vind dit cool. Het is spannend en grappig op de juiste momenten en zo vloeiend geschreven. (Ik denk dat ik wel weet door wie.
) Ik vind 't een klein beetje jammer dat de oplossing van de moorden in de epiloog zit gepropt in plaats van in een afzonderlijk hoofdstuk, maar 't stoort me niet héél erg. En de cross-over werkt ZO goed, met dat "nog meer FBI?" en de Winchesters all like "... fuck", dat was een geweldig moment :'
Ik heb niet zoveel kennis van beide fandoms, dus het is een beetje worstelen om er doorheen te komen, maar ik weet wel dat ik barstende hoofdpijn krijg van de beschrijvingen van arme Spencer. Ik denk dat ik al weet wie het heeft geschreven, maar ik heb het idee dat er net iets te hard is geprobeerd om Spencer over te laten komen als een strugglend iemand.
Ik dacht eigenlijk dat hier het Winchesterdeel van de schietpartij verteld zou worden, maar het is wel realistisch dat Reid (eeuwige liefde<3) het hier moeilijk mee heeft én dat je het zo hebt gedaan het neemt niet weg dat het voorgaande superspannend was.
Wat een awesome crossover enenenen jdafjdfjasdl<3