FanFic.nl

De prinses in de toren

Proloog: Sterrenstof

Zoals ieder eerstgeboren kind van het koninklijk huis Griffel ontving Hermelien bij haar geboorte een profetie. De ceremonie vond plaats in de Hal der Hemelen, de achthoekige tempel achter het paleis, onder de glas-in-lood-koepel die het zonlicht in alle kleuren van de regenboog over de marmeren ruimte uitschonk. Zijne en Hare Majesteit, aan weerszijden van de ivoren wieg, spraken de traditionele welkomstwoorden uit, waarmee ze het verzamelde hof begroetten en de profetes uitnodigden om de verhoging te betreden.
Dit was de enige dag van het jaar dat het gebruik van magische krachten was toegestaan binnen de grenzen van het koninkrijk. Soldaten stonden opgesteld in elke hoek van de Hal der Hemelen – volledig in het zicht, als bewijs van de majesteitelijke macht – en de profetes voelde ongetwijfeld het wantrouwen van de toeschouwers toen ze over de rijkelijk geborduurde loper naar voren stapte. Ze liep zonder een spier te vertrekken langs hen.
Zijne en Hare Majesteit zagen er minder onbewogen uit. De koningin had haar vingers om de rand van het wiegje gekruld, zo dicht mogelijk bij het hoofdje van haar dochter. De koning schraapte ongeveer een dozijn keer per minuut zijn keel en kneep tussendoor zijn lippen samen. Ze deden echter wel allebei een stap terug voor de profetes, zoals voor het ritueel noodzakelijk was.
De profetes haalde een glazen bol uit de plooien van haar gewaad en hield het object omhoog boven de baby. Het zonlicht raakte onmiddellijk verstrikt in het binnenste van de bol: een gouden substantie, tegelijkertijd stofwolk en draaikolk, wervelde om haar eigen as, sneller en sneller en sneller tot ze met een ruk tot stilstand kwam. De profetes liet het glas los. De bol bleef zweven, terwijl de gouden wolk langzaam indikte en vaste vorm aannam.
Boven het prinsesje, gevangen in de bol, hing een perfecte gouden ster. Elk van haar zeven punten maakte contact met het glas.
Het hof hield zijn adem in. De koninklijke ouders tastten naar elkaars hand. De profetes staarde strak in de bol, alsof de gladde ster haar net zoveel vertelde als beschreven bladzijden. Ten slotte legde ze haar handen om het glas en trok het naar zich toe; de ster viel in sprankelend stof uiteen.
‘Zo spreken de Hemelen.’
Bij de eerste woorden van de profetes ging er een zucht door de Hal. De vrouw stond nog altijd met haar rug naar de toeschouwers, maar haar stem was in alle acht hoeken hoorbaar. Met vlugge vingers tikte ze op haar glazen bol, die als door een onzichtbaar scharnier in twee gelijke helften openklapte, en schudde het stof in haar handpalm. Bij elke zin die volgde strooide ze een wolkje goud uit over het kind.
‘De prinses is geboren onder goed gesternte. Ze zal opgroeien met een benijdenswaardig talent: het talent om te leren. Alles waar ze zich aan zal wijden, zal ze zich eigen kunnen maken.’
Zijne en Hare Majesteit slaakten een zucht van opluchting; hof roezemoesde opgewonden. Het begin van deze profetie was in elk geval geen fiasco, zoals bijvoorbeeld dat van twee generaties geleden, waarbij het pasgeboren prinsje niets anders had ontvangen dan de woorden Hij zal zijn vijfde levensjaar niet halen.
‘Over haar dappere daden zullen meerdere boeken gevuld worden. Om het ontvangen van haar vriendschap en adviezen zal gevochten worden.’
De ouders begonnen langzaamaan op te zwellen van trots; ze bereidden zich alvast voor op een uitzonderlijk triomfantelijk geboortefeest.
De profetes was echter nog niet klaar.
Ze veegde het laatste sterrenstof van haar handen en strekte haar armen op naar de koepel. De wijde mouwen van haar gewaad spreidden zich als donkere vleugels achter haar uit. Een grijze waas leek plotseling het veelkleurige licht onder de glas-in-loodruiten te dempen.
‘Haar intelligentie, haar moed en haar barmhartigheid zullen tot de verbeelding spreken en vele harten veroveren, maar binnenin haar sluimert een fantastische kracht. Gesterkt door het vuur van een ware liefdeskus, voor de zon ondergaat op haar zeventiende verjaardag, zal deze kracht zich in het hart van de prinses ontplooien – en zij zal oprijzen als een van de machtigste heksen in de geschiedenis van het land Albion!’
De profetes liet haar armen zakken. Haar mouwen zwiepten door de doodstille lucht en een plotselinge tochtstroom bracht de gordijntjes rond het wiegje in beweging. Hare Majesteit dook met een kreet naar voren, maar ze kon niets meer doen. Met een daverende knal loste de profetes op in het niets. Ze liet geen spoor achter – alleen het gouden stof dat glinsterde op de donkere huid van het prinsesje. De koningin tilde haar baby uit de wieg en drukte het kind beschermend tegen zich aan.
Zijne Majesteit trok de ceremoniemeester aan zijn zijden kraag naar zich toe en snauwde: ‘Stuur het hof naar de Banketzaal. Zorg dat ze te eten en te drinken krijgen. Vooral te drinken. Veel drinken. Ik wil geen jonkvrouw of ridder zien die nog tot lopen in staat is!’
De ceremoniemeester boog drie keer, greep twee assistenten bij de mouw en haastte zich de verhoging af. Het kostte nauwelijks moeite om de verzamelde menigte uit de Hal der Hemelen te loodsen; onder dringend gesmoes en gefluister begaven de hovelieden zich naar het klaargelegde feestmaal, om onder het genot van veel drinken de profetie te bespreken. Over de betekenis bestond weinig twijfel, maar over de gevolgen kon uren-, dagenlang gespeculeerd worden.
Het bezit van magische krachten was al sinds jaar en dag in het koninkrijk verboden. Niet alleen het gebruik van, maar ook het eenvoudige beschikken over magie leverde niets minder dan de doodstraf op.
‘We kunnen geen uitzondering maken,’ zei de Eerste Raadsheer, wiens lichaam zoals altijd twee stoelen aan de Raadstafel in beslag nam. ‘Zelfs niet voor Hare Hoogheid de prinses.’
‘Dat kunnen wij zeer zeker!’ blafte Hare Majesteit. Ze hield nog altijd haar kind in haar armen, al was de baby na alle drukte in slaap gevallen en scheen allesbehalve geïnteresseerd te zijn in de uitkomst van de spoedvergadering. ‘Dit is ons eerste kind, vooralsnog ons enige. Wie weet of we ooit weer gezegend zullen worden? Daarbij, de profetie sprak alleen van een sluimerende kracht. Het enige wat we hoeven te doen is voorkomen dat de kracht ontwaakt!’
‘Hoe moeilijk kan het zijn?’ zei de Eerste Raadsvrouw, die in tegenstelling tot haar mannelijke tegenhanger zo dun was dat ze maar de helft van een stoel nodig had. Ze strekte haar lange hals uit om over het hoofd van Zijne Majesteit, dat hij verslagen in zijn handen steunde, naar de Eerste Raadsman te kunnen fronsen. ‘Het enige wat we moeten doen is voorkomen dat de prinses vóór haar zeventiende iemand kust of gekust wordt. Sluit haar op, zeg ik. Laat niemand bij haar, alleen haar moeder en vader, alleen de meest trouwe Raadslieden. Zo zal ze niet in de verleiding komen, alsook niemand in de verleiding brengen.’
‘Bespottelijk,’ sprak de Eerste Raadsheer onmiddellijk. ‘Laat niemand bij haar, zeg ik. Een ware liefdeskus? Is de liefde van een ouder soms geen ware liefde? Is de liefde van het volk voor zijn prinses soms geen ware liefde? Niemand zal haar mogen zien! Niemand zal zich in haar gezelschap mogen begeven!’
Hare Majesteit maakte een gechoqueerd geluidje. Ze had net op het punt gestaan om haar lippen op het voorhoofd van haar dochtertje te drukken, maar trok zich abrupt terug en legde het kind in de ivoren wieg alsof ze zich gebrand had. Zijne Majesteit masseerde zijn slapen en hief eindelijk zijn hoofd op.
‘Zo zij het. De prinses zal worden ondergebracht in de Gekroonde Toren op de Vlakte van Verraad. Haar locatie zal een staatsgeheim zijn, maar zelfs als dit besluit uitlekt, zal niemand de reis door dat onherbergzame land durven ondernemen. In haar bagage zal zich een verslag bevinden van de profetie en deze vergadering, zodat de prinses, als ze eenmaal oud genoeg is, haar situatie zal kunnen begrijpen.’
‘Maar…’ fluisterde Hare Majesteit en wierp een blik op haar slapende baby. ‘Wie zal haar leren lezen? Wie zal voor haar zorgen, wie zal haar voedsel brengen, wie zal haar kleding maken? Wie zal haar beschermen? Hoe moet ze in haar eentje overleven?’
Zijne Majesteit zette zijn handen op de Raadstafel, duwde zichzelf omhoog uit zijn stoel en rechtte zijn rug. ‘De Drakenhoeders zijn ons nog iets schuldig. Het is tijd om hen om een gunst te vragen.’
De koningin boog verslagen haar hoofd. De twee Raadslieden maakten oogcontact en feliciteerden elkaar stilzwijgend met hun geweldige advies. Ondertussen leunde de koning over de rand van het wiegje, streek een heftig krullende lok van het kleine voorhoofd en keek peinzend naar het gouden stof dat aan zijn vingertop bleef kleven. Toen veegde hij het af aan het gordijntje en draaide zijn slapende kind de rug toe.

Reacties: