FanFic.nl

De prinses in de toren

Ertussenin

Anderhalve week later verschijnt de derde prins Wemel aan de voet van de Toren. Harry en Louis zien hem als eerste; Hermelien ligt in haar ondergoed op het dakterras en geniet van de zomerzon die op haar huid kietelt. Knikkebeen ligt naast haar onder een parasolletje. Ze heeft weliswaar haar oude gesprekspartners weer terug, maar het blijft fijn om het katje bij zich in de buurt te weten.
Als de draak naar boven komt klapwieken, schiet Hermelien in haar jurk en holt de trappen af naar het raam op de eerste verdieping. Vanaf daar kijkt ze in een dun, met sproeten bezaaid gezicht. Het rode haar ligt in een nette zijscheiding op zijn hoofd en er zit geen spatje modder op zijn purperen gewaad. Toch is ook hij niet geheel ongeschonden over de Vlakte gekomen, want zijn wangen zijn ingevallen en er zitten bloedsporen op zijn handen. Bij het paard dat hij aan de teugel houdt stomen de flanken nog na.
‘Uwe Hoogheid,’ spreekt de reiziger en maakt een perfecte buiging. ‘Mag ik mij voorstellen – Percy Wemel, derde prins van Griffoendor.’
Zijn pompeuze etiquette is zo sterk dat Hermelien met een kniebuiging antwoordt en daardoor even achter de muur verdwijnt. Zodra ze weer boven het raamkozijn uitsteekt, vervolgt de prins: ‘Naar ik heb vernomen, heeft u met mijn beide broers gesproken, Uwe Hoogheid. Ik wil mij graag bij hen aansluiten en enkele feiten over de magische samenleving uiteenzetten.’
Hij praat alsof hij de woorden opdreunt uit een dik, stoffig boek. Hermelien vindt hem direct aardig, maar gebaart dat hij even moet wachten. Ze schiet de trappen op naar de keuken, laadt twee kroezen en een kan water op een dienblad en grijpt een krukje mee.
‘Hier,’ zegt ze, teruggekeerd voor het raam. ‘Prins Charlie had een zweefspreuk, misschien kunt u…’
Percy Wemel haalt zijn toverstok uit zijn linkermouw en zwiert ermee. De kan, een van de kroezen en het krukje landen voor hem in het droge gras. Hij bedankt met een buiging en maakt het zich gemakkelijk. Hermelien trekt een stoel bij het venster, zet Knikkebeen op haar schoot en luistert.
De prins vertelt over de vier magische rijken die over het eiland Albion verspreid liggen. Griffoendor, in de zuidelijke bergen, wordt al eeuwenlang bestuurd door het geslacht Wemel; Ravenklauw, in de hooglanden in het noorden, staat onder bescherming van de matriarchale familie Leeflang; in Huffelpuf, dat de valleien van het westen beslaat, kiest de bevolking iedere tien jaar een groothertog of -hertogin, bijgenaamd de Kannewasser; en Zwadderich, het smaragden eiland ten westen van de smalle zeestraat, is het gebied van de Ard Rí, de Hoge Koningen, volgens traditie een telg uit het geslacht Malfidus. Samen vormen de vier monarchen het Verbond van Zweinstein, vernoemd naar het legendarische kasteel waar de eerste magische leiders vele honderden jaren geleden bijeenkwamen.
‘De Gekroonde Toren is het laatste nog overeind staande gedeelte van dat kasteel,’ zegt prins Percy tenslotte. ‘De Vlakte van Verraad is waar het Verbond – voor de eerste en enige keer in de geschiedenis van Albion – verbroken werd.’
‘Het Verbond? Hier?’ Hermelien legt verbijsterd een hand op de wand, op de stenen die na al die eeuwen zijn gladgestreken door de vele vingertoppen. ‘In mijn boek staat dat de Toren deel was van een toverschool. En er staat dat de tovenaars hier de niet-magische koningen verraden hebben, niet dat ze elkáár verraden hebben.’
‘Dat is propaganda en gelogen,’ antwoordt prins Percy, op zo’n gortdroge toon dat het de waarheid wel móet zijn. ‘Zweinstein was inderdaad een toverschool, maar oorspronkelijk was het de regeringszetel van het Verbond – totdat een van de Ard Rí probeerde om de alleenheerschappij over de vier magische rijken naar zich toe te trekken en daarbij de toenmalige koningin van Griffoendor, Ginevra Wemel, met slangengif poogde te vermoorden. Het plan werd verijdeld en de vier rijken leverden een grote slag hier op de Vlakte, totdat ze begrepen dat er geen winnaar uit de strijd zou komen. Toen is er vrede gesloten, de Vrede van de Feniks, waarin de vier rijken de geloften van het Verbond opnieuw aflegden. Sindsdien is er geen strijd meer geweest in de magische wereld.’
Hermelien fronst terwijl ze de informatie probeert te verwerken. ‘Dus… Zwadderich werd weer opgenomen in het Verbond? De andere rijken vertrouwden hen meteen weer? Maar ze waren slecht!’
‘In elke familie zitten rotte appels,’ zegt prins Percy, die zichzelf nog een kroes water inschenkt. ‘Dat maakt nog niet de hele familie slecht. Goed en kwaad zijn de extremen, Uwe Hoogheid – het meeste van de wereld is geen van beiden, maar iets ertussenin.’
‘Zo is het maar net, broer!’
Hermelien valt van schrik bijna van haar stoel. Prins Percy springt overeind met zijn toverstok opgeheven, maar laat zijn hand zakken als de eigenaar van de vreemde stem in het zicht verschijnt. Een eenzaam palominopaard komt vanaf de noordkant van de Toren aangedraafd; op zijn rug draagt hij twee roodharige jongemannen in kleurige hofkledij. Even denkt Hermelien dat ze dubbelziet – dan schiet haar het woord “tweeling” te binnen.
De identieke jongemannen stijgen tegelijkertijd af en buigen naar het raam. ‘Uwe Hoogheid,’ zeggen ze in koor.
‘Mag ik u voorstellen –’ onderbreekt prins Percy hen, met een afkeurend getuite mond die Hermelien aan Louis doet denken. ‘– mijn twee jongere broers, de prinsen Fred en George.’
De tweeling maken opnieuw samen een buiging, zodat Hermelien geen idee heeft wie Fred is en wie George, en stropen dan hun mouwen op. Hun toverstokken zijn, net als bij Percy, aan hun onderarm vastgegespt. Ze trekken elk zwierig hun staf en de linkerbroer richt het woord tot Hermelien.
‘Prinses, u heeft van onze pedante broer hier waarschijnlijk alle feiten en cijfers over onze wereld gehoord. Wij zijn hier om u de leuke dingen te laten zien.’
‘Magie,’ zegt de rechterbroer dramatisch, ‘zoals ze bedoeld is!’
De prinsen stellen zich rug aan rug op, heffen hun toverstok omhoog en laten de punten perfect synchroon door de lucht suizen. Eerst doet hun spreuk Hermelien aan het blauwlichtschild van hun broer Bill denken, maar dan beseft ze dat het geen licht is: het is water, sprankelend kristallijn water dat in sierlijke patronen door de lucht stroomt. Het is water dat danst.
De linkerbroer dirigeert de stroom; de rechter maakt een andere zwiepbeweging met zijn staf en tovert een vuurstraal tevoorschijn, die zich moeiteloos in de dans invoegt. Vuur en water zwieren om elkaar heen, vormen hoepels waar het andere element doorheen springt als een gedresseerde leeuw, omstrengelen elkaar en brengen de anders zo stille lucht tot leven. Het klatert en knettert, stoomt en rookt. Hermelien vergeet te ademen. Ze voelt afwisselend de hitte van het vuur en de koelte van het water tegen haar huid, volgt elke beweging met wijd open ogen en knijpt zonder het te beseffen Knikkebeen fijn in de zak van haar jurk.
Magie, denkt ze wazig, is prachtig.
De dans eindigt in een geiser: water en vuur spuiten samen omhoog tot aan de tweede verdieping en vallen dan in een wolk van druppels en vonken uiteen. Hermelien ontwaakt als uit een droom of een boeiend verhaal. Ze knippert een paar keer met haar ogen en herinnert zich dan dat mensen applaudisseren. De tweeling neemt haar enthousiasme met een parmantige buiging in ontvangst.
‘Dit is nog niet alles,’ zegt de linker. ‘Magie is creatief.’
‘Als je dat zelf bent, tenminste,’ voegt de rechter eraan toe, met een zijdelingse blik naar prins Percy, die weer op het krukje is gaan zitten en zelfs na de dans van de elementen nog zuur kijkt. Hermelien heeft een beetje medelijden met hem, maar ze is te nieuwsgierig naar het volgende plan van de tweeling om iets te zeggen.
Deze keer keren de broers zich naar elkaar toe, als twee ridders die een duel aangaan – en een duel is precies wat er ontstaat. Hermelien slaat één hand voor haar mond en klemt de andere stevig om de vensterbank: fel licht en hard geknal vult de ruimte onder het raam. Een schaduw boven haar doet haar even opkijken en ze beseft dat Harry en Louis gealarmeerd zijn opgevlogen, maar er heerst voor haar geen gevaar. De tweelingbroers hebben hun spreuken geheel onder controle. Met een enkele zwiep van hun toverstaf trekken ze een schild op, pareren lichtstralen met schaduwen, vuren terug en buigen aanvallen af naar de grond.
Magie is machtig, maar toch voelt Hermelien geen angst.
Het sluitstuk van de demonstratie schiet als pijlen uit de twee toverstokken omhoog. Het is klaarlichte dag met een felle zomerzon en toch steekt het vuurwerk briljant af tegen de wolkeloze hemel. In evenveel kleuren als de regenboog, in alle mogelijke combinaties en alle mogelijke vormen, schilderen de prinsen de lucht vol. Ze toveren fonkelende fonteinen, vliegende varkentjes, sneeuwwitte sterren met lange staarten en zelfs een draak, die zijn kaken openspert en met één enkele vuurstraal al het andere vuurwerk opslokt.
In de stilte die volgt hoort Hermelien alleen het kloppen van haar eigen hart. Ze haalt een paar keer diep adem, zoekt houvast bij de vensterbank en bij Knikkebeen, roept de bibliothecaresse in zichzelf naar boven. De boeken over de geschiedenis van de Vlakte en de Toren zijn op sommige punten juist, maar op sommige niet. De sprookjes over boze heksen zijn op sommige punten juist, maar op sommige niet. Waarom zouden dan haar lessen over de magie op alle punten gelijk hebben?
‘Ertussenin,’ mompelt ze. ‘Niet goed of kwaad, maar ertussenin.’
‘In de woorden van Albus Perkamentus, Eerste Raadsheer van onze moeder de koningin…’ spreekt prins Percy. ‘Uit onze keuzes blijkt wie we werkelijk zijn, veel meer dan uit onze talenten.’
Hermeliens hele leven is bepaald door een enkele keuze van haar ouders. Deze keuze is voor haarzelf alleen.

Reacties: