FanFic.nl

De prinses in de toren

Het laatste bezoek

Het is de ochtend van Hermeliens zeventiende verjaardag. Harry en Louis maken haar wakker met een dienblad vol verse pannenkoeken; de geur lokt haar naar het dakterras, waar een ontbijttafel gedekt staat, compleet met gehaakt tafelkleedje en een vaas geurige bloemen. In het midden ligt een in wol gewikkeld pakje dat verdacht veel wegheeft van een boek.
‘Jullie zijn in geen tijden uitgevlogen!’ roept Hermelien en grist het pakje naar zich toe. ‘Hoe komt dit hier?’
‘We verstoppen het al maanden in een kast op de negende verdieping,’ zegt Louis nuchter. ‘Gefeliciteerd, prinses.’
Harry echoot zijn woorden op een iets emotionelere toon. Hermelien trekt de wol opzij en haar mond valt open. Sierlijke gouden letters zijn in de leren kaft gestempeld: Een Beknopte Beschrijving van Zweinstein. De naam van de auteur valt nergens te bekennen, maar op de eerste pagina staat in klein schrift: Geschreven en Gedrukt in Goderics Eind, Griffoendor.
‘Een magisch boek?’ fluistert ze.
‘Een boek over magie,’ verbetert Louis en Harry voegt eraan toe: ‘Geschreven door een heks.’
‘Onze eed loopt af bij zonsondergang,’ vervolgt Louis, ‘en dan mag je het pas openen en lezen. De informatie in dit boek mogen we je namelijk eigenlijk niet geven.’
‘Maar de kaft is onschuldig,’ zegt Harry triomfantelijk, ‘dus je kunt er rustig naar kijken.’
‘En wat je ook kiest,’ besluit Louis, ‘in elk geval zal je meer over de wereld leren dan enige andere Griffel. Heks of niet, dat is wat waard.’
‘Dat is een heleboel waard,’ zegt Hermelien en drukt het boek even tegen haar borst. Dan legt ze het opzij, steekt een bloem van de sterjasmijn in haar krullenbos en reikt naar een pannenkoek.
Ze brengt het grootste deel van de dag door op het terras, gelegen op een deken en omringd door stapeltjes boeken waar ze wél in mag kijken. Knikkebeen ligt naast haar onder zijn parasolletje; Harry en Louis hebben zichzelf als een vleermuis aan de balustrade van het balkon gehangen en snurken zacht. Af en toe kringelt er een pufje rook uit een van hun neuzen omhoog. Het lijkt een verjaardag zoals alle voorgaande – op één klein, significant detail na.
Vóór zonsondergang moet Hermelien kiezen.
Laat ze de profetie in vervulling gaan?
Wordt ze een heks? Of wordt ze de prinses die haar ouders verwachten te zien?
‘Er rijdt iemand op de weg,’ zegt Harry. Hermelien schrikt op, beseft nu pas dat het gesnurk is opgehouden en slaat haar boek dicht. Door haar lievelingskijkgat in de balustrade ziet ze de stofwolk die de draak al heeft opgemerkt.
‘Zien jullie een wapen?’ vraagt ze, hoewel ze denkt het antwoord wel te weten.
‘Nee, maar wel rood haar.’ Louis snuift. ‘Een Wemel, geen twijfel mogelijk.’
Hermelien pakt Een Beknopte Beschrijving van Zweinstein van tafel, stopt Knikkebeen in haar zak en rent voor de zoveelste keer de wenteltrap af. Het raam staat nog open, de felgekleurde kussensloop ligt op haar te wachten; het krukje en het dienblad met de waterkan heeft ze alvast klaargezet. Harry en Louis duiken vanaf het dakterras naar beneden en wachten samen met haar op de aankomst van de volgende prins Wemel.
Hij draagt een harnas dat ouder oogt dan hijzelf. Hermelien schat zijn leeftijd op die van haar, ergens in de buurt van zeventien, al is het door het vermiljoenrode haar en de vele sproeten moeilijk om hem niet als kopie van zijn broers te zien. Als hij afstijgt, beseft ze echter dat hij langer en slungeliger is dan de anderen, en zijn oren worden rood als hij naar haar omhoogkijkt. Desondanks lijkt hij, van alle zes prinsen die Hermelien tot nu toe heeft gezien, het minst geschonden over de Vlakte gekomen te zijn.
‘Uwe Hoogheid…’ Hij buigt. ‘Ik ben Ron, prins van Griffoendor.’
‘Welkom,’ zegt ze. ‘U bent precies op tijd voor mijn verjaardag.’
‘Dat is vandaag?’ flapt hij eruit. ‘Merlijns onderbroek, ik had eerder aan willen komen.’
Louis krast veelbetekenend met een klauw over de grond en prins Ron schraapt onmiddellijk zijn keel. ‘Ik bedoel – vergeef mijn taalgebruik, Uwe Hoogheid. De beste wensen met uw verjaardag.’
Om de een of andere reden kan het Hermelien niets schelen dat hij in haar bijzijn heeft gevloekt. Er zitten bubbels in haar maag, een bijna kinderlijk gevoel van vlinders bij de felicitatie, alsof haar verjaardag pas telt nu een buitenstaander erover heeft gesproken. Vandaag is ze zeventien; vandaag begint haar leven werkelijk.
‘Ik ben gestuurd om u te begeleiden,’ zegt prins Ron. ‘Door mijn moeder. Waarheen u maar wilt, zolang u veilig maar veilig over de Vlakte komt.’
‘Er rijdt iemand op de weg,’ zegt Louis.
Vier hoofden wenden zich naar het zuiden. Er komt nog een stofwolk aan, een grotere dan Hermelien ooit heeft gezien. Ze gaat op haar tenen staan en tuurt in de verte, vol verwachting, vol spanning, aan elkaar genaaid met het laatste beetje onzekerheid uit haar kluwen. Nog een prins Wemel verbaast haar niet en over de nieuwkomers heeft ze haar vermoedens. Als ze gelijk heeft, zal dat haar keuze niet bepaald verlichten.
Naarmate de stofwolk dichterbij komt, worden de vormen duidelijker. Meerdere ridders te paard galopperen op de Toren af; een van hen draagt een lans met daaraan een wapperende vlag. Zodra het wapen zichtbaar wordt, bevestigt het Hermeliens vermoeden – een rood kruis op een witte achtergrond, getooid door een roos in het hart van het kruis. Dat is het wapen van Anglia, het wapen van haar ouders.
‘Harry,’ zegt ze, ‘Louis. Open de voordeur.’
Prins Ron zet een paar stappen opzij en trekt zijn paard, een witte schimmel, met zich mee. Net op het moment dat de draak beide voorpoten op de grote eikenhouten deuren van de Toren legt, bereikt de stoet uit Anglia hen.
‘Halt!’ roept de voorste, een man zo volumineus dat hij aan beide kanten van zijn paard lijkt te zakken. ‘Uwe Koninklijke Hoogheid prinses Hermelien, we zijn gekomen om u naar huis te escorteren!’
‘Laat de deuren dicht!’ krijst de ruiter direct achter hem. Dat is een vrouw, realiseert Hermelien zich, een vrouw die bijna verdrinkt in haar stevige leren reiskleding. ‘De deuren mogen pas na zonsondergang open!’
‘Was dat onderdeel van de eed?’ Hermelien richt haar vraag aan Louis en Harry, die als versteend tegen de deuren leunen. Ze schudden tegelijkertijd hun hoofd en stoten daarbij tegen elkaar aan, maar voor deze ene keer draait dat niet op ruzie uit.
‘Open de voordeur,’ herhaalt Hermelien.
Ze stapt bij het raam vandaan, sluit het venster en verzamelt haar spullen. Bij gebrek aan een tas of koffer heeft ze haar lievelingsbezittingen in de kussensloop gestopt: één stukgelezen sprookjesboek, één geschiedenisboek over Albion, Een Beknopte Beschrijving van Zweinstein, drie zelfgemaakte katjes, een lavendelblauwe zijden jurk, een zakje met zaadjes van de sterjasmijn en tenslotte Aan Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Hermelien Jeanine van het Edele Geslacht Griffel, Troonopvolgster van het Koninkrijk Anglia, Als Verklaring van Hare Situatie onder Supervisie van een Draak. Ze heeft eergisteren schouderbanden aan het kussensloop genaaid, doet nu de knoopjes dicht en hijst de geïmproviseerde rugzak op haar rug. Met haar stevige, nog nooit gedragen laarzen in de hand loopt ze de laatste trap af en betreedt de entreehal op de begane grond.
Hier heeft ze in haar hele leven misschien een dozijn keer gestaan. Als klein meisje legde ze soms haar handen op de eikenhouten deuren en vroeg zich af of ze ooit sterk genoeg zou zijn om hen open te duwen. Als rebellerende tiener schreeuwde ze tegen het hout, trommelde erop tot haar vuisten pijn deden en liet de splinters dan urenlang in haar vingers zitten. In het afgelopen jaar is ze de hal niet één keer binnen geweest; haar bezoekjes aan de begane grond beperkten zich tot de kippenren onder de trap.
En nu knarsen de scharnieren, nu schraapt de onderkant over de plavuizen, nu glipt een zuchtje wind naar binnen en woelt door haar krullen.
Voor het eerst in haar leven verlaat Hermelien de Gekroonde Toren.

Reacties: