FanFic.nl

De prinses in de toren

Epiloog: Sterrenstof

Gras kietelt onder haar voeten, precies zoals in haar boeken. De lucht voelt warmer, de aarde korreliger, de steentjes op de weg scherper, dan ze zich heeft voorgesteld. De horizon is weidser dan ooit, nu haar zicht niet wordt omrand door de muren van de Toren. Ze loopt een eindje vooruit, laat de ridders en de tovenaar en de draak achter zich, spreidt haar armen uit naar links en rechts. Niets anders dan lucht strijkt langs haar vingers. De wind geeft zachte rukjes aan haar tuniek, alsof ze wordt uitgenodigd om mee te spelen, en ze sluit haar ogen. Met haar handen zo ver uitgestrekt als ze kan voelt het alsof ze vliegt.
Haar moment wordt verbroken door een stem achter haar. ‘Koninklijke Hoogheid!’ Het is de dikke man. ‘Uwe Hoogheid, de zon gaat nog niet onder, het is nog geen tijd. U moet –’
Ze wendt zich naar hem toe en de man zwijgt abrupt. Hermelien heeft geen spiegel nodig om te weten dat er vuur brandt in haar ogen.
‘Ik moet,’ zegt ze nadrukkelijk, ‘maar één ding.’
Met vaste vingers trekt ze haar laarzen over haar voeten. Het leer is nog stijf, maar haar stappen zijn soepel. Ze loopt aan het gezelschap uit Anglia voorbij en staat voor de prins van Griffoendor stil. Hij kijkt haar aan, eerder verbluft dan verwachtingsvol, en maakt dan een kleine hoofdbeweging. Het is een uitnodiging om te spreken – hij vraagt haar om zich te laten horen.
‘Ik wil vliegen,’ zegt ze.
Het duurt een moment, maar dan klaart het sproetengezicht op en een uitdrukking van begrip, van herkenning zelfs, verspreidt zich door zijn ogen. Hij buigt zich een stukje naar haar toe, mond halfgeopend. Hermelien zet de laatste drie stappen naar voren.
Ze drukt haar lippen plechtig op de borst van de draak.
Hitte golft door haar keel naar binnen, pulseert in haar longen, duikt in haar maag. Haar handen en vingers beginnen te gloeien. Haar onderbuik vlamt op. Het bloed in haar benen vloeit witheet door haar aderen, brandt in haar tenen. Ze kan zich niet bewegen. Op het zwart van haar gesloten oogleden sproeit het vuurwerk vonken. Dan ziet ze de draak, de draak van de tweelingprinsen, die zijn muil openspert en spuwt –
Hermeliens ogen schieten open. Haar rechterhand plukt de sterjasmijn uit haar haren, klemt zich om het takje en voelt het veranderen tussen haar vingers. De bloemen sluiten zich. De knoppen versmelten met het hout, dat dikker wordt, en de kromming trekt recht. Ze houdt een staf in haar handen, lichtbruin en doorkliefd door een ader zo wit als de bloemen van de sterjasmijn.
‘Zwiep ermee,’ zegt prins Ron. Zijn stem is schor, maar hoorbaar, en Hermelien doet wat hij zegt.
De jasmijnen staf is als een verlenging van haar hand. De hitte stroomt naar haar vingers en verzinkt in het hout, dat moeiteloos door de lucht glijdt. Gouden glimmertjes wervelen uit de punt en regenen neer op Hermeliens opgeheven gezicht, blijven hangen in haar haren en op haar wangen. Sterrenstof.
‘Een ware liefdeskus,’ mompelt Louis. Hij klinkt verstikt, alsof er iets vastzit in zijn hals, en Harry’s ogen staan vol tranen. Hermelien stopt de toverstok in haar riem en gooit haar armen om hun nek. De draak vouwt onmiddellijk hun vleugels om haar heen. Op de plek waar haar lippen hen geraakt hebben, zijn de vroeger rode schubben goudgekleurd. Niemand zegt iets, maar woorden zijn niet langer nodig.
Ten langen leste duwt Hermelien de vleugels van zich af en stapt achteruit. Als ze zich omdraait, gapen de toeschouwers haar aan – het escorte uit Anglia met verschrikking en angst, de prins van Griffoendor verwonderd en vol respect. Hij is de enige die buigt. Hermelien neemt zijn hand.
‘Breng me naar Griffoendor,’ zegt ze. ‘Alstublieft, Hoogheid.’
‘Zeg maar Ron.’ Hij krabt achter zijn knalrode oor en grijnst dan. ‘Deze kant op.’
Met een handig voetsteuntje helpt hij haar op de rug van het witte paard, dan klimt hij voor haar in het zadel. De dikke man en graatmagere vrouw uit Anglia zetten twee stappen naar voren, alsof ze willen protesteren, maar Ron mompelt iets tegen de schimmel en het paard spurt naar voren.

Er rijdt iemand op de weg.
Deze keer is het Hermelien, een geboren heks, en het voelt alsof ze vliegt.

Reacties: