FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[15.09.2016][Tokio Hotel] Twee werelden

Stof danst in de lucht, op de zonnestralen die door de hoge ramen naar binnen vallen. Er is geen muziek, of muziek die alleen hij kan horen, maar wel het geluid van zijn ademhaling en de zekere, lichte voetjes op het glanzende parket. Zijn ogen staan op nergens gericht, of op alles, of kijken naar iets dat niemand anders ooit zal kunnen zien.
Zijn bewegingen zijn soepel—vloeiend, als water, kronkelend en elegant en doorzichtig. Het spat er vanaf: Bill is verdrietig om iets. Hoe dat af te lezen valt uit een draai van zijn been, een rondje om zijn as, een sprong en een val om de ruimte te doorkruisen… Tom weet het allemaal niet. Van ballet kent hij niets.
Hij volgt elke beweging, kan zijn blik niet van hem afscheuren. Er is iets pervers aan dit; het verdriet van zijn broer is geen schouwspel. Toch kan hij zich niet omdraaien en Bill zijn privacy gunnen. Dit is het dichtst dat hij zal komen in het delen van het verdriet: een geheim publiek.
Bill draagt alleen een nauwsluitende broek tot aan zijn knieën, dus kan Tom het zien als zijn adem in zijn keel stokt, als zijn armen trillen terwijl hij ze over zijn hoofd strekt en zijn lichaam in posities draait.
Zo gaat het al jaren, al sinds Bill vijf was en voor ballet koos in plaats van met hem mee bij de voetbalploeg te gaan. Al sinds hij zijn voeten wikkelde in zacht satijnen balletschoenen in plaats van een dik paar sokken en voetbalschoenen. Al sinds hij op zondag met de bus naar de stad gebracht werd, waar hij in een kamer met een hoog plafond en een muur van spiegels leerde hoe een arabesque en een pirouette uit te voeren, in plaats van op zaterdag steeds een bal richting doel te schoppen en nadien modderig in de cafetaria vermoeid door een rietje cola naar binnen te zuigen.
Tom nam het hem nooit kwalijk; niet nadat hij zijn eigen passie vond in een gitaar in plaats van een sport die hij op dat punt alleen nog maar speelde omdat hij dan nadien met zijn vrienden een biertje kon gaan drinken in het café om de hoek van het voetbalveld. Hij begreep het.
Maar dat maakte dit er niet makkelijker op.
De eerste tranen verschijnen, doorzichtig, van kristal. Ze beschrijven eenzelfde elegante boog over de vloer als hij; even denkt Tom dat zijn broer daarom op de grond zakt—uitgeschoven. Maar hij komt niet meer recht, haakt zijn armen om zijn knieën. Schouders schokkend, de geluiden van een danser die over de vloer heen vliegt ingeruild voor zacht gesnik, en de magie is verbroken.
Tom staat met zijn vingers tegen het glas gedrukt te kijken naar zijn broer, een wereld van hem verwijderd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.