FanFic.nl

healing in the past,

a useful occupation

de volgende twee dagen gebeurde er bitterweinig. Op de eerste ochtend was Cat er achter gekomen de deur van haar kamer op slot zat. Na een half uur vol verontwaardiging schelden en roepen was Taran verschenen, met de schuchtere mededeling dat Robert senior de strikte opdracht had gegeven dat Cat haar kamer niet mocht verlaten. Taran zou haar drie keer per dag eten brengen. En ze kreeg een po die hij op tijd en stond zou ledigen.
Cat was in die korte tijd erg gesteld geraakt op de jongen, maar op dat moment had hij moeten wegduiken, of de inhoud van die zelfde po zou frontaal in zijn gezicht zijn beland.
De tweede dag leek hij niet langer in haar buurt te durven komen, en werd haar eten gebracht door een man die ze nog niet kende. Hij had een volle zwarte baard en bruine ogen die haar strak aankeken. Duidelijk niet iemand die het er bij zou laten mocht ze haar po nog eens willen gebruiken.
'Nieuw gezicht?' Zei ze zo nonchalant mogelijk, terwijl ze plaats nam op het bed.
Het was een uitnodiging om zichzelf voor te stellen, maar de man leek in een niet echt spraakzame bui te zijn. Zwijgend plaatste hij haar eten op een tafeltje en wou meteen de kamer weer te verlaten.
'Hebben alle schotten zo een goede manieren? Als je me toch gaat bewaken is het wel beleeft om je naam te vertellen.'
Was die man soms doof, hij had de deur al weer geopend en stond op het punt die achter zich te sluiten. Hij mocht er dan uitzien als een krijger, Cat had het gehad met een hele dag naar de muur te staren.
'Hoor je me soms niet? Ik vroeg je je naam.'
Ze sprong op en greep zijn schouder beet. Hij was eigenlijk best klein van gestalte, klein maar snel. Hij had haar pols beet, nog voor ze met haar ogen geknipperd had en ruw gooide hij haar op het bed.
'luister eens goed. Het is al erg genoeg dat ik door jou niet mee kon met Jamie. Dus ik zou me maar niet te veel op mijn zenuwen werken.' Dreigde hij, zacht maar duidelijk hoorbaar. Cat kon niet anders dan knikken, en concluderen dat de man tot het gezelschap van Claire en Jamie hoorde. Achtergelaten om haar te bewaken. Toen ze het slot weer hoorde omdraaien gooide ze haar gezicht in haar kussen en uitte een gefrustreerde kreet. Hoe lang konden ze haar hier nog vasthouden? Simpel: Zolang als ze zelf wouden. Konden ze haar doden mochten ze concluderen dat ze een gevaar was? Zeker! Geen haan die er naar zou kraaien. Ontsnappen was duidelijk geen optie. Ze had het kleine raampje al eerder onderzocht. Ze zou er misschien net door kunnen, maar de kamer leek onderdeel te zijn van een hoge toren. Gemaakt uit stenen die zo glad en solide waren, dat ze nooit naar beneden zou kunnen klimmen. Even had ze overweegt om het met beddenlakens te proberen. In de film lukte dit toch altijd. Maar ze had het gauw moeten opgeven toen ze ten eerste begreep dat ze niet genoeg linnen had om tot beneden te komen, en ten tweede twijfelde ze ten zeerste of de kwaliteit van de lakens haar gewicht konden dragen. Nee, het enige wat ze kon doen was wachten, en hopen op het beste. Of toch niet zomaar wachten. Het drong plots tot haar door dat als ze dan toch moest wachten, ze haar tijd beter benutte door de gaan trainen.
Ze had de laatste dagen meer dan een keer ondervonden dat haar conditie er stevig op achteruit gegaan was. En als ze haar eenmaal naar buiten zouden sleuren, om om het even wat met haar te doen. Dan zouden ze ontdekken dat ze niet ten onder zou gaan zonder een gevecht.
Met hernieuwde moed sprong ze van het bed en schoof al het meubilair aan de kant zodat het midden van de kamer vrij kwam. En toen begon ze aan haar opwarming. Opdrukken, sit- ups, stretch oefeningen. Al snel voelde ze het fantastische brandende gevoel van spieren die aan het werk waren. Toen de zwijgzame man opnieuw de deur opende met haar avondeten, glom haar lichaam van het zweet, de endorfine die vrijkwam bracht haar in een bijna euforische roes. De man keek toch even vreemd op toen hij het beeld zag, maar even zwijgzaam als eerder zette hij haar avondeten op de tafel en ging weer weg.
Bijna fluitend at ze het eten op, waste zich en voor het eerst sinds lange tijd viel ze in een diepe rustige slaap.

Reacties: