FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[20.09.2016][Harry Potter] Knuffels

De woonwijken nabij Reading, Engeland werden geteisterd door een mysterieuze jongen die op rommelmarkten alle knuffels opkocht. Het was altijd dezelfde jongen, al gaf hij steevast een andere naam op als hem erom gevraagd werd. Bij de Keatings heette hij Harry, bij de Johnsons was hij plots een Ron, om tenslotte zichzelf tegenover de Mahoneys voor te stellen als Daan.
“Simon,” zei hij deze keer, terwijl hij een groot bankbiljet op de tafel naar haar toeschoof.
Hoewel er niets mis was met knuffels opkopen, kon Savannah het niet helpen: ze ging zo’n beetje dood van nieuwsgierigheid. Ze was erop voorbereid de jongen voorgoed in haar hoofd te verpesten door hem erop te betrappen eigenlijk maar een vuile figuur te zijn. Een charmante glimlach en een vriendelijk woordje hoefden niet te betekenen.
Zodra hij dus begon weg te wandelen, riep ze haar zusje erbij om van haar over te nemen zodat zij, ingesnoerd in haar jas en gezicht half verbogen achter een gebreide sjaal, hem achterna kon gaan.
Ze hield haar passen in om even snel als hij te lopen, in plaats van afstand te proberen inhalen. Met haar vurig rode haar viel ze sowieso al veel te erg op; dat wilde ze er niet erger op maken door hem te dicht op de hielen te zitten.
Hij leek haar niet in de gaten te hebben, maar de route die hij nam, bevatte desondanks een paar bochten en wendingen waarmee hij haar bijna afschudde. Haar wangen kleurden even rood als haar haren door het briske tempo en de afkoelende temperaturen, maar ze was vastbesloten voor eens en voor altijd het mysterie dat haar omgeving in de ban hield, op te klaren.
De Harley Street Clinic had ze niet verwacht; haar hart viel in haar maag toen ze zich bedacht dat ze alleen maar gruwelverhalen had bedacht bij de mysterieuze, knuffelkopende jongen. Het was in niemand opgekomen dat hij goede bedoelingen zou kunnen hebben.
Ze sloop achter hem aan het ziekenhuis in en wist nieuwsgierige verpleegsters te omzeilen. Savannah was een verschrikkelijke leugenaar; ze zou zich sowieso niet voorbij de balie hebben kunnen praten.
Toen ze eindelijk stilstond, was dat zacht hijgend in de lift samen met de jongen.
“Ben jij niet--?” begon hij toen hij haar zag, maar ze keek hem met een neutrale uitdrukking aan en haalde haar wenkbrauw op.
“Quoi?”
“Oh, laat maar.” Hij keek haar nog even aan, schudde toen zijn hoofd, en staarde weer vooruit.
Ze wachtte tot de deuren bijna dichtgleden nadat hij eruit stapte, glipte er toen nog snel tussendoor, en zag nog net zijn wapperende jas verdwijnen door een deuropening.
Op haar tenen schuifelde ze dichterbij, tot ze de kamer binnen kon kijken. “Marcel!” krijste het kind in het ziekenbed enthousiast.
Ze volgde hem voor de rest van de namiddag, waarin hij elk kind op de afdeling bezocht en hen een knuffel liet uitkiezen. Zelfs toen hij al vertrokken was, bleef ze nog achter.
Ze kon niet wachten om het verhaal aan iedereen te vertellen. Marcel verdiende een betere reputatie in hun wijk—en een fikse korting.

Reacties: