FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[22.09.2016][Carry On] Over de Atlantische Oceaan

Baz en Penelope hadden zich alvast ingesmeerd met een dikke laag zonnebrandcrème en wandelden nu over het dek, kleverige armen in elkaar gehaakt, op weg naar Simon. Want het maakte niet uit hoe weinig het cruiseschip schommelde, hij hing al vanaf ze de haven uitvoeren over de leuning te kotsen.
“Weet je wat Bunce en ik net gedaan hebben, Simon? We zijn wezen bingoën!”
“Je vriendje is echt een bingomaniak. Ik heb nog nooit zoiets indrukwekkend gezien.”
De twee beleefden een opperst aangename tijd samen. Het cruiseschip had haar activiteiten aangepast aan haar voornaamste passagiers en dat waren oudjes, maar Penelope stond open voor alles en Baz vond het allemaal best wel leuk, eigenlijk. Niet eens zo stiekem ook.
Simon had een groenige tint toen hij zijn hoofd weer naar boven trok. Zijn krullen hingen slapjes tegen zijn gezicht aangekleefd en zijn ogen stonden er maar dofjes bij. Hij had er, evenmin stiekem, echt de pest aan om zich op de zee te bevinden.
Met kleine bootjes had hij nooit problemen gehad, maar een reus van een cruiseschip en hoe onderhevig ze soms was aan de wilde wateren, speelde hem parten.
Baz wreef zijn koude hand zachtjes over Simons blote rug; kippenvel ontsprong daar waar zijn vingers gleden. Het zorgde voor een brede grijns op het gezicht van de vampier.
“Nou, ik ben maar wat blij dat jullie je wél vermaken.” Hoewel zijn stem vrij bits klonk, keek hij er wel bij alsof hij de waarheid sprak. “Zo miserabel als ik me voel, dat wens ik niemand toe.”
Penelope wriemelde haar vingers door de lucht, waarbij zonlicht reflecteerde op haar paarse ring. “Ik heb zitten nadenken over een mogelijke spreuk. Mag ik ze op je uitproberen?”
Dat was iets dat wel vaker gevraagd werd door haar aan hem; zelfs als Simon er niet zo’n zin in had, wist hij ondertussen wel beter dan nee te zeggen. Ze had hem ook al te veel geholpen door zijn vleugels en staart magisch te verbergen zodat hij een nagenoeg normaal leven kon leiden. Als ze hem dan als testrat wilde gebruiken, dan kon hij niet anders dan het haar toe te laten.
Jammer genoeg werkten geen van de mogelijke spreuken waarmee ze op de proppen kwam, al zorgde ‘ik wens je een spoedig herstel’ er wel voor dat de gaten in zijn zwembroek magisch hersteld werden.
“Toch bedankt,” mompelde hij zieligjes, met zijn hoofd tegen de balustrade leunend. “Ik houd het wel uit tot we aankomen in Egypte, gaan jullie je maar amuseren.”
Zowel Penelope en Baz zagen er opgelucht uit dat ze niet zouden moeten blijven. Dat hadden ze de eerste twee dagen gedaan en ze hadden zich nog nooit zo erg verveeld.
“Dan gaan wij nu naar het casino. Zullen we je een paar duizend dollar winnen?”
Simon grinnikte zachtjes. “Ja, doe maar. Dan koop ik vliegtuigtickets om mee terug naar huis te gaan.”

Reacties: