FanFic.nl

500 Challenge

25 sept 2016 | Carry On

Fiona duwde ongeduldig op de bel van het gigantische huis. Het duurde haar altijd veel te lang en ze begon zich telkens weer af te vragen waarom ze in vredesnaam geen eigen sleutel had – ze was er bijna altijd. Na wat een eeuwigheid leek te hebben geduurd (maar in feite maar een minuut of twee was) opende Vera de deur.
“Dag mevrouw,” zei ze beleefd, waarna ze opzij stapte om Fiona binnen te laten.
“Hey, Vera. Zou je Basilton kunnen roepen? Ik… we zouden vandaag naar het graf van zijn moeder gaan.” Ze was nog niet uitgesproken of haar neefje stond naast Vera, gekleed in een zwart pak, zoals hij meestal droeg als ze het graf bezochten. Zowel hij als Fiona wist dat zijn moeder dat prettig gevonden zou hebben – al toen hij erg jong was, vond ze het prachtig om haar zoon in pak te zien. Ze namen afscheid van Vera en liepen naar Fiona’s auto, op weg naar het familie kerkhof.

Ze zaten er uren. Baz gunde zijn tante wat tijd alleen en slenterde zelf over het kerkhof. Het maakte niet uit hoe oud hij was en hoe vaak hij er kwam, voor iemand die praktisch ondood was zoals hijzelf, waren kerkhoven erg vreemde plekken. Ergens had hij het gevoel dat híj de Pitch was die daar tussen zes plankjes hoorde te liggen, niet zijn moeder. Na een halfuurtje liep hij weer terug, wisselde een veelbetekenende blik met Fiona en was alleen. Baz slaakte een lichte zucht en ging op zijn knieën zitten.
“Hey, mama. Ik ben het. Alweer… zoals bijna elke zaterdag. Zoals bijna altijd als Fiona hier is. We zijn al zoveel jaren verder, mama, maar het doet nog zoveel pijn. Het doet pijn jou te moeten missen, het doet pijn iets te zijn wat jij haat. Maar het gaat wel beter met me. Ik heb manieren gevonden om met mijn pijn om te gaan… ik ben gelukkiger, mama. Weet je nog de voorspellingen over de sterkste Mage ooit die ons zou redden? Ik hou van hem. Zoals jij van papa hield. Het is raar dat hardop te zeggen, want eerst waren we elkaars vijanden. Maar hij geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben, dat alles goed komt, hoe verknipt ik ook ben. Ik durf het alleen niet tegen papa te zeggen, niet met die woorden. Ik weet ook niet waarom ik het hier vertel, want wie weet hoe lang het duurt tot jij ooit de kans hebt op alles wat Fiona en ik zeggen, te reageren. Ik hou ook nog altijd van jou, mam. Was je maar hier. Dan kon je Simon ontmoeten, kon je zien hoe ik in een sterk persoon ben veranderd. Ik mis je.” Baz’ ogen begonnen te tranen en hij probeerde zich groot te houden, maar tevergeefs. Hij begroef zijn gezicht in zijn handen maar voelde zich, hoeveel pijn het ook deed hier te zijn, altijd veilig als hij het graf van zijn moeder bezocht – het was dan bijna alsof ze er nog was.

Reacties: