FanFic.nl

'vluchteling' {starring: Danisnotonfire and Amazingphil}

1

Regen. Dat is het enige wat ik me herinner van die dag. Het regende hard, zó hard dat je al doorweekt was terwijl je misschien net dertig seconden buiten stond. Ik heb een uur in die regen gestaan. Gewacht op mijn taxi. Ik had niks meer op dat moment. Mijn broer was een half uur eerder al opgehaald, en ons huis hadden we net overgedragen aan de nieuwe bewoners. Hopelijk kunnen zij wel een goed leven leiden in dat huis. Ik moet minstens drie uur hebben gewacht voordat die stomme taxi eindelijk kwam. Ik heb geen idee hoeveel langer, na die drie uur was de batterij van mijn telefoon leeg. Ik wil wedden voor een tientje dat zelfs de kleren in mijn waterdichte koffer doorweekt waren. Niet dat ik veel heb aan dat tientje, ik zou verhuizen. Naar een andere stad, in een ander land, met een andere munteenheid. Voor een ander leven, een béter leven.

Na, ik gok, een half uur in die taxi gezeten te hebben, arriveerde ik op het vliegveld in Eindhoven. Nog een paar uurtjes en dan ben ik eindelijk weg uit dit rotland. Mijn hele leven lang heeft dit rotland me laten stikken. Eerst met Pa, Toen Ma en toen had mijn broer ook ineens niks meer. We moesten door een hel gaan om ons hoofd boven water te houden. Toen het niet meer lukte kwam mijn broer met het idee om te vluchten. Naar een ander land, voor een beter leven. Hij had binnen no-time visums en paspoorten. Het waren alleen niet dezelfde paspoorten. Hij zou naar Australië gaan, en ik naar Engeland.

Er is één voordeel aan Engeland op dit moment, en dat is dat het tenminste niet heel hard regent. Tijdens de vlucht ben ik compleet opgedroogd, gelukkig anders had ik hier nu gelopen als een doorweekte kat met het gevolg dat iedereen me raar aan zou staren. Het enige nadeel: Ik ruik naar natte hond. Vraag me niet waar het hond gedeelte vandaan komt maar ik ben wel dringend toe aan een flinke bus deodorant of een douche en wasmachine. Ik kroop weer in een taxi, die deze keer wel op tijd was, en verdween in de stad Londen. Dit zou mijn nieuwe thuis worden. Ik had alleen een probleem, ik had geen huis of appartement. Daar heb ik de tijd niet voor gehad. In mijn ogen was het beter om te vluchten en niks te hebben, dan daar blijven met hún.
Met het beetje geld wat ik had ben ik een koffiezaak binnen gegaan en heb daar een warme chocolademelk besteld. Ik heb mezelf in een hoekje genesteld bij een stopcontact om mijn telefoon op te laden. Ondanks dat de zon scheen was het koud. Niet dat je iets anders kunt verwachten van november. Mijn broer zat in het vliegtuig naar Singapore. Daar moest hij overstappen op het vliegtuig naar Sidney. Hij zou dus nog twee volle dagen onderweg zijn. Verveeld liep ik de koffiezaak uit.

Het werd al redelijk donker. Misschien moest ik maar eens onderdak gaan zoeken, al was het maar een smerige brug. Omdat ik op mijn telefoon keek, zag ik niet waar ik liep, wat best stom is aangezien je dan zomaar ergens tegenaan kunt botsen. Helaas is dat ook precies wat er gebeurde, alleen was het geen iets waar ik tegenaan botste, maar een iemand. De chocolademelk vloog door de lucht en kwam op onze shirts terecht. Ik verloor mijn evenwicht en viel op de grond, net zoals mijn telefoon. ‘kut, sorry.’ Mompelde ik in het Nederlands. Mijn wangen werden rood en ik herhaalde het snel in het Engels. De man waar ik tegenop botste stak zijn hand naar me uit, nadat hij me omhoog gehesen had bood ook hij zijn excuses aan. ‘sorry, ik was niet aan het kijken waar ik liep, ik ga anders wel mee naar je huis, dan hoef jij niet alleen te gaan.’ Huis, die heb ik niet. Hoe ga ik aan een vreemd iemand uitleggen dat ik hierheen ben gekomen en geen huis heb. Gek genoeg voelde de man vertrouwd, alsof we elkaar al kende. ‘Oh ja, dom van me, ik ben me vergeten voor te stellen, ik ben Dan.’ We gaven elkaar een hand en ik stelde me ook voor. ‘Leuk je te ontmoeten Dan, ik ben Juul.’ Even keek Dan me raar aan, waarschijnlijk had hij mijn naam niet helemaal gehoord, of hij vond het een rare naam. ‘Je komt hier volgens mij niet uit de buurt, die naam heb ik nog nooit gehoord. Maar anyway, ik loop wel even met je mee naar huis.’ Met een moeilijk gezicht keek ik naar de straat, hoe moet ik hem dit vertellen, moet ik hem dit wel vertellen? Hij wil blijkbaar niet dat ik alleen ga. ‘Ja, eh, klein probleempje, ik heb niet echt bepaald een huis.’ Ik probeerde naar hem te lachen alsof het niks ernstigs was, maar blijkbaar trapte hij er niet in. ‘Euh, wat, waarom, je kunt hier niet alleen blijven, ’s nachts is het hier echt niet veilig, en daarbij je moet je wel echt omkleden, je kunt zo niet rond blijven lopen. Je gaat met mij mee.’ Hij pakte mijn pols vast en trok me mee. ‘Dan luister, dat hoeft niet ik red me echt wel.’ Hij draaide zich om en keek me met een ernstig gezicht aan. ‘Ik laat je hier niet alleen achter, dat overleef je niet.’ Ik rolde met mijn ogen ‘Okay fine, ik ga wel mee.’

Reacties: