FanFic.nl

It's the night where miracles happen [Afgerond]

6

Het is oudejaarsdag en Harry hangt wat rond in het gesloten Hogwarts. Het appartement is namelijk volgestouwd met allerlei familieleden van de Weasleys en Harry heeft een moment nodig om te ademen. Hij mist zijn eigen familie meer dan ooit. Niet de Dursleys, maar de Potters. Zijn ouders, zijn ooms, tantes, neven, nichten. De hele groep die hij verloor toen zijn ouders stierven en hij werd verscheept naar het pleeggezin. Harry zucht en kruipt dieper weg in de stoel. Voorzichtig neemt hij een slok van zijn koffie en kijkt dan op als er op het raam wordt geklopt. Hij draait zich om en glimlacht dan. Voor de deur staat Draco, hij glimlacht terug. Harry staat op en laat de jongen snel binnen.
‘Wat doe je hier? We zijn gesloten.’
‘En toch laat je me binnen.’
Harry rolt zijn ogen en loopt weer terug naar zijn stoel. Draco volgt hem en zakt in de stoel naast hem.
‘Waarom ben je hier?’ vraagt Harry weer.
‘Ik vroeg me af of je iets wilde doen. Samen.’
‘Moet je niet bij je familie zijn? Het is oudjaar.’
Draco rolt met zijn ogen.
‘Ik ben niet echt meer welkom bij mijn familie. Het is een wonder dat ik er nog mag slapen.’
Harry slikt en legt een hand op die van Draco.
‘Het spijt me.’
Draco haalt zijn schouders op en keert zich weer naar Harry.
‘Maar, wil je dat? Iets doen, met mij?’
Harry knikt en Draco glimlacht. De jongen staat op en trekt Harry mee omhoog.
‘Laten we gaan dan.’
Harry lacht, laat zich gewillig meeslepen door Draco en draait Hogwarts zo snel mogelijk op slot. De twee verlaten de straat snel, handen nog steeds verstrengeld. Geen van hen lijkt het initiatief te nemen om de ander zijn hand los te laten.
Het is al rond zevenen als de twee een plekje hebben gevonden langs het water. Beiden hebben een stomende zak patat in hun handen en zakken met een zucht op het bankje.
‘Mooie plek voor het vuurwerk straks,’ grinnikt Draco.
Harry lacht mee en stopt een frietje in zijn mond. Even zijn ze stil, allebei te druk met eten.
‘Ben je niet bang dat een van je familieleden ons ziet?’ vraagt Harry zacht. Hij stopt snel weer een frietje in zijn mond. Draco haalt zijn schouders op en schuift nog wat dichter naar Harry toe.
‘Niet echt. Als ik ze tegenkom, dan kom ik ze tegen, maar ik denk niet dat ik ze vanavond hier zie.’
Harry knikt alleen maar en geniet in stilte van de nabijheid van Draco. Zou hij het durven om om middernacht een move te maken? Harry voelt hoe kippenvel zich verspreid over zijn armen. Hij weet dat Draco hem leuk vindt, dus hij hoeft niet bang te zijn dat hij wordt afgewezen. Harry’s gedachten worden ruw onderbroken als hij een ellenboog tussen zijn schouderbladen krijgt. Bijna laat hij zijn friet vallen, maar hij weet de zak net overeind te houden.
‘Hee, kijk uit waar je je domme armen beweegt, sukkel!’ roept Draco de man na. De man lijkt het niet te horen en Harry legt een vrije hand op Draco’s arm.
‘Laat maar, het was gewoon een ongeluk.’
Draco gromt wat en fronst.
‘Je hebt toch geen pijn?’
Harry glimlacht en schudt zijn hoofd en Draco knikt.
‘Mooi.’
De rest van de avond brengen ze zachtjes pratend door en ergens tussendoor hebben ze elkaars hand weer gevonden. Zelfs door de twee lagen handschoenen heen, voelt Harry de warmte van Draco’s hand. Of misschien beeld hij het zich alleen maar in, dat kan ook. De koude wind heeft Draco’s wangen rood achterlaten en Harry glimlacht licht. De kade rondom de jongens begint langzaam vol te lopen en Harry fronst.
‘Heb je enig idee hoe laat het is?’ vraagt hij Draco.
Draco kijkt op zijn horloge.
‘Het is al half twaalf.’ Hij klinkt verbaasd en Harry kent het gevoel. Hebben ze zolang met elkaar gepraat? Harry bloost wat en kijkt het water over.
‘We hebben lang gepraat,’ zegt hij zacht.
Draco wrijft wat met zijn duim over Harry’s gehandschoende hand.
‘Ik vind het fijn. Met jou praten voelt fijn. Alsof ik je al jaren ken. Echt ken.’
Harry knikt.
‘Dat gevoel heb ik ook.’
Ze glimlachen schuchter naar elkaar. Harry kijkt de kade nog eens rond en ziet hoe het al helemaal gevuld is met mensen. Er staan veel koppels tussen, armen om elkaar heen, maar ook grote vriendengroepen, ieder met een biertje in de hand. Harry is blij dat hij hier met Draco is. Hij weet dat hij de Weasleys hier niet tegen zal komen, die spenderen de avond liever met zijn allen in het appartement, waar ze drinken en spelletjes spelen. Om twaalf uur zullen ze naar buiten gaan, waar ze naar het vuurwerk zullen kijken die de gezinnen uit de straat afsteken. Nee, Harry is op dit moment liever hier, met Draco. Hij hoort Draco snauwen naar iemand die schijnbaar te dichtbij kwam, maar voordat Harry zich kan focussen is het alweer voorbij. Hij vraagt Draco er verder niet naar.
Het nadert twaalf en de kade is tot de rand toe volgepakt met mensen. Voor Draco en Harry zitten mensen op de rand van de kade, benen bungelt richting het water. Het zijn stelletjes, ziet Harry. Hun handen zijn verstrengeld. Dan begint het geroezemoes van de massa weg te sterven. Ergens achterin hoort Harry het begin van het aftellen. Het wordt luider, steeds meer mensen beginnen mee te doen.
‘Vijf.’
Draco draait zich wat naar Harry toe, ogen wijd.
‘Vier.’
Harry doet hetzelfde, draait zijn lichaam meer naar Draco. Hij is nerveus.
‘Drie.’
Gaan ze zoenen? Harry weet het niet. Hij knippert. Hij hoopt het.
‘Twee.’
Harry kijkt toe hoe Draco zo mogelijk nog dichterbij komt.
‘Een.’
Een hand, verstopt in een handschoen, rust zacht op Harry’s wang. Harry legt zijn eigen hand er kort overheen.
‘Nul!’
Het eerste vuurwerk gaat de lucht in en Draco overbrugt de afstand tussen de twee jongens. Het eerste contact is zacht, lief. Harry sluit zijn ogen vrijwel meteen, geeft wat meer druk. Draco’s andere hand maakt zich los uit die van Harry en vindt ook zijn weg naar Harry’s gezicht. De kus is kort, lief en zacht en Harry voelt zich totaal gelukkig. Het vuurwerk om hen heen is luid, maar het vuurwerk voor Harry’s oogleden is misschien wel luider. Schuchter trekt Draco zich terug, houdt zijn ogen op zijn schoot gericht. Harry pakt Draco’s handen vast, glimlacht.
‘Hee.’
Draco kijkt op en glimlacht ook.
‘Hee.’
De twee jongens glimlachen naar elkaar, giechelen dan. Harry legt hun handen in zijn schoot en geeft Draco zacht een kneepje.
‘Dat was…’
‘Fijn,’ maakt Draco Harry’s zin af.
Harry knikt. Ze draaien zich richting het water, brengen hun ogen omhoog en kijken naar het stralende vuurwerk in de lucht. Harry laat zijn hoofd op Draco’s schouder rusten. Ze houden elkaars hand nog steeds vast.
Ze kijken ongeveer een kwartier naar het vuurwerk, dan staat Draco op. Hij trekt Harry overeind, glimlacht naar hem.
‘Zullen we gaan?’
Harry knikt en de twee jongens maken hun weg door de mensenmassa heen. Als ze de mensen achter zich hebben gelaten, beginnen ze te rennen. Ze lachen en hun handen zwaaien tussen ze in. Soms trekt Draco Harry een steegje in, drukt hem tegen de muur en plant een kus op zijn lippen. Harry glimlacht elke keer weer. Soms blijven ze in stilte staan, verscholen in het halfdonkere steegje. Dan kijken ze elkaar aan, glimlachen ze en kussen ze weer. Daarna rennen ze weer, tussen de mensen door of in een compleet stille straat. Het vuurwerk knalt boven hen in de heldere lucht en Harry voelt zich gelukkiger dan ooit. Aan de glimlach op Draco’s gezicht te zien, heeft de jongen hetzelfde gevoel. Uiteindelijk komen ze voor Hogwarts tot stilstand. Draco duwt Harry weer zachtjes tegen de muur, zoent hem en Harry slaat zijn armen om Draco’s nek.
‘Ik hoop dat ik dit nog heel lang mag doen,’ fluistert Draco Harry toe.
Harry glimlacht.
‘Van mij mag je.’
Draco glimlacht breed en plant nog een kus op Harry’s lippen.
‘Het is twee uur.’
Harry knikt, maakt zich los uit hun omhelzing.
‘Zie ik je morgen?’
Draco knikt en Harry begint langzaam de trap naar het appartement te beklimmen.
‘Dag,’ fluistert hij zacht.
Draco glimlacht, zwaait.
‘Dag.’
Met een dwaze glimlacht op zijn gezicht stapt Harry het donkere appartement in. Het nieuwe jaar kon niet beter beginnen.

Reacties: