FanFic.nl

You make me me ft twilight

Proloog

"Hoe haal je het in je hoofd om zoiets voor ons te verbergen?" Vraag ik lichtjes in paniek, terwijl ik nog steeds ijsbeer door de woonkamer door wat ze me zonet hebben verteld. We moeten hier weg, er is geen andere oplossing mogelijk. Jolien en ik moeten gaan en wel nu! Ik stop met piekeren en pak de eerste beste rugzak die ik vind en begin deze meteen in te laden. Ik pak al mijn geld uit mijn spaarpot, mijn bankkaart, onze identiteitskaarten en nog zoveel meer.
"Lisa? Kalmeer even, alsjeblieft en dan bedenken we hier samen een logische oplossing voor." Probeert Seth het idee dat net in mijn hoofd is gekomen tegen te houden. Ik blijf stug door inpakken, waardoor Seth mijn arm vastgrijpt. Zijn woorden beginnen tot me door te dringen, maar wat ik snap gewoon niet hoe hij hier zo rustig kan onder blijven. Het is net alsof hij het al langer wist en dus zijn tijd van hevige paniek al voorbij is. Wacht eens? Wist hij dit al langer? Ik trek mijn arm met een ruk los, waardoor ik een stap achteruit moet zetten om niet om te vallen.
"Wacht eens? Jij wist hier ook van, hé?" Vraag ik ongelovig aan hem. Diep vanbinnen hoop ik dat ik er gewoon naast zit, dat hij er net zoals ik juist is achtergekomen en dat hij een manier heeft gevonden om niet te paniek te slaan zoals ik. Echter als ik mijn beste vriend aankijk, kan hij alleen maar naar zijn schoenen staren en weet ik dat ik er niet naast hij. Mijn beste vriend wist dit gewoon en wou mij niets vertellen, hij had besloten om het geheim voor me te houden. Hij, die nog wel zei dat we geen geheimen voor elkaar hebben. Ik kan gewoon niet geloven dat hij zoiets heeft gedaan, hij wist het gewoon en vertelde me helemaal niets. Even weet ik niet wat zeggen, maar al snel vloeien de woorden uit mijn mond.
"Daar zijn beste vrienden voor, toch?" Spuug ik naar hem en loop hem dan omver met mijn schouder, terwijl ik de rugzak verder inlaad. Beste vrienden voor het leven, yeah right! Mijn oog valt meteen op het cadeau wat ik van Seth heb gekregen en voor ik het vrijwel besef heb ik het door het huis gegooid, waardoor het nu ergens op de grond licht.
"Jullie wisten het allemaal en hielden het gewoon geheim voor me! Voor ons!" Roep ik razend en pas al Sam voor me komt staan merk ik dat ik sta te trillen. Ik probeer me rustig te ontspannen, want hier is niet echt de plek om uit mijn vel te scheuren. Ik heb mijn hand helemaal om de rugzak geklemd, in de hoop mijn woede een beetje te kunnen inhouden. Woedend kijk ik de bedrieger voor mijn neus aan, waar hij duidelijk niet tegen kan.
"Naar buiten, jij, voor de hel hier los barst!" Beveelt Sam me. Door de onderliggende, maar duidelijk hoorbare alfa stem heb ik een grote drang om naar buiten te wandelen, maar mijn lichaam weigert te luisteren. Sam is mijn alfa niet meer, niet na wat hij zonet heeft gedaan. Dit is gewoon mijn roedel niet meer! Ik merk hoe ik lichtjes ben beginnen grommen naar Sam als waarschuwing, waardoor hij zijn woorden kracht wil bij zetten en me een duw geeft richting de deur. Ik laat meteen de rugzak vallen en haal uit naar zijn neus. Ik ben misschien kleiner dan Sam, maar ik kan hem perfect te raken. Sam echter verliest zijn zelfbeheersing en wordt door Embry en Paul naar buiten begeleid. Jacob en Seth leggen allebei een arm op mijn schouder, voor het geval dat ik hem ineens achterna zou willen lopen. Mijn hand gaat richting die van hun, om ze weg te duwen als mijn hand vast wordt genomen door een kou, teder handje. Het is niet echt koud, maar wel kouder dan mijn handen. Ik kijk eerst naar onze handen, waarna ik de arm volg tot ik bij het meest prachtige gezichtje uitkom. Het is Jolien, maar ze heeft niet de vrolijke glimlach die ze altijd op heeft. Nu kijkt ze me bang aan en ik voel me meteen rustig worden. Wat zou er gebeurt zijn als ze mijn hand niet had vastgenomen? Telkens als ik kwaad word, weigeren mijn lichaam en hersenen samen te werken. Ik sla met mijn andere hand Seth en Jacobs hand weg, waardoor ze meteen in de aanval gaan staan voor als het nodig is en ik keer hen enkel de rug toe. Ik trek Jolien dichter naar me toe en leg mijn armen voorzichtig rond haar nek. Ze slaat meteen mijn armen rond mijn middel en zoals gewoonlijk rust haar hoofdje op mijn borst. Ik voel hoe ze helemaal trilt, maar niet van woede. Jolien trilt van schrik. Bang van wat ze net allemaal heeft gezien? Of trilt ze al hele tijd door dat nieuws? Of misschien beide?
"Het komt goed, schatje, ik bescherm je." Fluister ik, waarna ik mijn handen op haar wangen leg en haar hoofd optil. Ze kijkt me even in mijn ogen aan, waarna ik voorzichtig en kusje op haar voorhoofd plaats. Ze laat me voorzichtig los, maar het trillen is heel hard geminderd. Ik pak haar jas van de stoel achter me en doe hem aan bij haar, waarna ik mijn rugzak oppak. Ze neemt de rugzak van me over, waarna ze die ook aandoet en meteen mijn hand terug vast pakt.
"W-Wa-Wat gaan je doen?" Vraagt Brady in paniek, hij was net binnengekomen van het wachtlopen en Collin had hem al wat bijgepraat over wat er is gebeurt. Aan zijn uitdrukking te zien, wist hij ook nergens van en tranen staan in zijn ogen. Ik laat Jolien even los, stap voorzichtig naar hem toe en geef hem een knuffel. Voor hem is het hier veiliger, hier heeft hij twee roedels en nog wat vampiers die hem niets zullen laten overkomen! Jolien en ik daarentegen moeten weg van deze plek, verdwijnen alsof we nooit hebben bestaan! Niemand mag weten naar waar, want als ze terug komen kan Renesmee deze beelden laten zien en weet iedereen dat niemand weet waar we naartoe zijn. Ik pak mijn sleutels van het haakje, daarna neem ik de helm van de plank en zet hem voorzichtig op bij Jolien. Ik neem haar hand vast, waarna ik haar naar mijn motor begeleid en erop spring. Ze klimt achter me op de motor en klemt me zo hard vast al ze kan. Ik laat mijn motor brullen en scheer weg over het wegdek.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.