FanFic.nl

healing in the past,

approach

Twee dagen lang trainde Cat zonder ophouden. Stretchen, krachttraining: Voor uren trainde ze verschillende kata 's. Een soort van dans waarin ze verschillende vormen uit karate uitvoerde. Het was geleden sinds ze terug kwam uit Afghanistan dat ze haar lichaam zo tot het uiterste had gedreven. Ze begon zich af te vragen waarom ze zich zo had laten gaan. Dit was haar leven, dit was haar houvast. Ironisch dat ze zowaar naar de achttiende eeuw geslingerd moest worden om dit te moeten inzien. Opgewonden gaf ze een paar trappen.
'Ichi, ni, san, shi, go!' Riep ze vol overgave in het Japans. Van trappen ging ze over op meppen. 'Roku, shichi, hachi, kyu, ju!'
'Wie is Ju?'
Haar hart vergat enkele tellen te slaan, haar elleboog schoot naar achter en ze voelde enkele ribben zwaar onder druk.
Enkele gallische vloeken weerklonken en toen pas drong het tot haar door wie er nu achter haar rug stond.
'Hadley?'
Ze draaide zich om en daar stond hij, zijn armen over zijn maag gevouwen, snakkend naar adem.
'Kan ik echt niet in jouw buurt komen zonder een letsel te riskeren.'
'Besluip me dan niet zo. En wat doe je hier trouwens? Ik denk niet dat Claire jou nu al zou laten rondlopen.'
Hij had zich redelijk weten te herstellen en keek naar haar op. Zijn gezicht was nog steeds erg bleek en Cat was er zeker van dat hij in bed hoorde te liggen. Maar die irritante grijns was er weer, dus het kon niet anders dat zijn gezondheid de goede kant op ging.
'Nee, dat zou ze inderdaad niet. Daarom ben ik er maar stiekem vandoor gegaan.'
'En je hebt er niet een keer aan gedacht dat ze je met een reden in bed hield?' Ze greep zijn arm beet en sleurde hem naar haar bed.
'Zitten.' Beveelde ze hem.
'Ben ik nu een hond of wat?'
'Zitten. Of ik breek je gezonde been.'
Even keek hij haar uitdagend aan, maar met een opgetrokken wenkbrauw wist ze hem er van te overtuigen dat het geen loos dreigement was. Dus ging hij maar op het bed zitten en plaatste zijn gewonde been op een krukje.
'Je had op zijn minst een kruk kunnen nemen. Hoe dom kun je ook zijn om er meteen op te gaan lopen?' Toen gooide ze haar hoofd in haar nek, en het antwoord leek meteen binnen te rollen.
'Maar ja, dan zou iedereen zien dat je gewond bent? En dat willen we natuurlijk niet.'
'Inderdaad ja,' Antwoorde hij tot haar grote frustratie. 'Niet dat jij het ooit zou begrijpen.'
'daar heb je gelijk in. Maar denk maar niet dat ik je voor een tweede keer ga beschermen.'
En toen verdween de arrogante glimlach. Voor het eerst leek ze een zachtere, meer kwetsbare kant van hem te zien.
'Daarom ben ik hier. Ik heb nog geen kans gehad om je te bedanken.'
Cat haar gevate antwoord lag klaar op haar tong, maar hield zich abrupt in.
'Wat zei je?'
Ze was werkelijk verbaast om dit te horen, maar Hadley leek dit op te vatten als een beledeging.
'Ik ga het geen tweede keer zeggen.'
'Nee, het is alleen...Is het daarom dat je je been riskeert? Omdat je mij wil bedanken?'
Hij haalde zijn schouders op, alsof hij nu pas inzag hoe idioot dit klonk.
'Het leek even geleden nog het goede ding om te doen.'
Zijn blik volgde haar toen ze plaats naast hem nam, hij kon de verbijstering in haar ogen bijna lezen.
'Ik was compleet aan jouw genade overgeleverd. En na alles wat ik je heb aangedaan had je me alles kunnen aandoen.'
'Robert was er ook nog.'
Een bewering die hij blijkbaar erg grappig vond.
'Sassenach. Ik weet zeker dat mijn broer me tot het uiterste zou hebben verdedigd. Maar ik heb het al eerder tegen je moeten opnemen. Als je gewild had, dan had je hem makkelijk aangekund.'
'Wat een vertrouwen.' Lachte ze, terwijl ze nadacht over zijn woorden. Niet een keer had ze er over nagedacht dat ze deze mogelijkheid had.
'Inplaats daarvan hielp je hem. Ik kan me niet veel herinneren over die avond. Maar ik herinner me jou. Jouw stem die me probeerde te kalmeren, jouw hand die de mijne vast nam. Ik weet niet of ik het gedroomd heb of niet, maar op een gegeven moment dacht ik dat mijn hoofd in jouw schoot lag?'
Cat voelde al het bloed naar haar wangen stijgen. Dat hij zich nu net dit moest herinneren.
'Je was compleet aan het doorslaan. Het leek op dat moment het beste om te doen.'
'En daar zal ik je altijd dankbaar voor zijn.'
Een tijdje bleven de twee naast elkaar zitten, niet weten wat ze tegen elkaar moeten zeggen.
'Je riep daar een paar rare woorden. Toen je dat rare dansje deed. Wat betekenden die?'
'Dat rare dansje waren vormen uit karate. En ondertussen was ik tot tien aan het tellen in het Japans.'
Nu leek ze zijn volle aandacht te hebben.
'Was dat karate? Je riep er al iets over in het bos. En in het Japans? Sassenach, je word een grote mysterie met de minuut.'
'Waarom? Ik ben toch gewoon wie ik vertel te zijn?'
'Een meisje uit Amerika, ontvoert omwille van haar vader 's fortuin? Denk je nu echt dat ik daar een woord van geloof?'
Hij keek haar doordringend aan, Cat had al haar zelfbeheersing nodig om haar stem vast te houden.
'En waarom niet?'
'Wel, je verteld altijd dat je moeder Schotse is, toch?'
Toen ze er niet op in ging vertelde hij zelf verder: 'Dat is raar. Je hebt duidelijk een brede talenkennis, je kunt nu zelf blijkbaar Japans. maar als ik Gallisch tegen je praat begrijp je er duidelijk niets van. Welke Schotse zou toestaan dat haar dochter iedere taal leert behalve haar eigen moedertaal?'
Cat kon zichzelf wel voor de kop slaan. Ze had kunnen weten dat er een rede zat achter deze plotse vriendelijkheid.
'Dus je denkt nog steeds dat ik een Engelse spionne ben?'
'Om eerlijk te zijn, nee dat denk ik niet.'
Haar verwarde gezicht leek hem wel te amuseren.
'Ik ben er zeker van dat je ons continu voorliegt. Maar ik ben er ook zeker van dat je geen kwade bedoelingen hebt. Zoals ik al zei, je bent een groot raadsel voor me. En misschien kan je me ooit eens vertellen wat er echt aan de hand is.'
Hij moest eens weten hoe graag Cat dit wel niet wou. Hij moest verdorie eens weten.

Reacties: