FanFic.nl

healing in the past,

a day out

Je ziet maar hoe snel het leven kan veranderen. Het ene moment verklaar je een bepaalde Schot tot staatsvijand nummer een. En het andere moment stond die zelfde Schot in jouw kamer, met het beste vredesoffer dat je je maar kon bedenken.
'We gaan een stukje wandelen.' Zei hij vrolijk, toen hij de volgende dag terug kwam. Cat kon niet anders geloven dan dat ze het gedroomd had. Stelde hij nu werkelijk voor om...?
'Je maakt een grapje.' Was alles wat ze kon uitbrengen.
'Nee hoor,' Was het vrolijke antwoord. 'Ik ben het beu om dagen in mijn bed door te brengen. En ik kan me voorstellen dat ook hier de muren op je afkomen. Dus kunnen we elkaar helpen.'
Cat was nog steeds aan het zoeken naar het addertje onder het gras, maar hij had haar nieuwsgierigheid gewekt.
'Vertel.'
'Simpel. Ik ben nog niet in staat om lange wandelingen te maken, of toch niet om mijn been al zo lang te belasten. En de enige manier voor jou om naar buiten te gaan is onder begeleiding van iemand. Dus jij loopt braaf aan mijn arm...'
'En jij gebruikt mij om op te leunen als niemand kijkt,' Maakte ze zijn zin af. 'Klinkt allemaal goed, maar wat vind mijn praatgrage bewaker er van?'
'Murtagh? Die is maar al te blij dat hij enkele uren van je af is. Kan hij gezellig zitten mokken omdat hij niet mee mocht met de groep. Want Jamie is natuurlijk meteen in levensgevaar als hij niet in de buurt is.'
Bijna galant stak hij zijn arm uit. Cat was nu erg in verleiding, maar ze twijfelde nog steeds.
'En ben je zo zeker dat ik er niet vandoor zou gaan?'
'Het zal waarschijnlijk wel in je gedachten opkomen. Maar als je buiten komt zal je slim genoeg zijn om te beseffen dat je zonder hulp, in enkele uren al weer gepakt word. En dan sta ik niet in voor de gevolgen.'
'Je hebt er echt over nagedacht.' Was haar verraste antwoord.
'Het lijkt wel alsof je daar verbaast over bent.'
Zijn elleboog stak bijna haar oog uit. Uiteindelijk haf ze mee en stak haakte haar arm in de zijne.


Voor het eerst in lange tijd kreeg Cat de kans om haar gevangenis eindelijk eens in zijn geheel te zien. Tot haar verbazing bleek het niet het kasteel te zijn dat ze in haar gedachten had. Eerder een versterkte boerderij. Haar kamer bleek zich te bevinden in het hoogste gebouw, dat centraal gelegen lag op een groot binnenhof, omringd door een hoge stevige muur. Enkele kleinere huisjes en stallen waren her en der verspreid. Ze zag Taran uit een van de huisjes komen, hij schrok toen hij haar zag en leek te verwachten dat ze een gevulde po in haar mouw verstopt had. Ze bedacht zich dat ze zich nog moest verontschuldigen bij de jongen, die haar eigenlijk niets misdaan had. Toen Hadley de jongen in het oog kreeg voelde ze zijn gewicht meteen verdwijnen en liep hij meteen normaal op zijn been.
'Jij bent zonder twijfel de koppigste ezel die ik ooit ontmoet heb.' Zuchtte ze vermoeid.
'Mijn vader zou het met je eens zijn.' Was het laconieke antwoord.
'Kan goed zijn, maar als ik je nog een minuut langer moet meesleuren zak ik zeker door mijn rug. Kunnen we niet ergens rusten.'
Hij leek even na te denken en bedacht dat ze wel even naar de keuken konden gaan.
'Mhairi heeft zeker nog wat stoofpot over. Ik val om van de honger.'
'En krijg ik er nog een kilo of twee bij.'
Maar ergens hoopte ze dat hij gelijk had. Een koppige ezel van zeker honderd kilo rondsleuren deed een mens honger krijgen.


Net voor ze de keuken binnen liepen liet Hadley haar los, en even kwiek als een gezonde man liep hij naar binnen, terwijl hij een keukenmeisje enthousiast begroete. Cat liep hem hoofdschuddend achterna. Zichzelf voornemend dat ze zich niet langer zorgen zou maken over de man zijn duidelijke drang zichzelf vroegtijdig in het graf te krijgen.
Mhairi keek verbaast op toen ze de twee binnen zag komen.
'Hadley? Ik dacht dat je mee op jacht was?'
Cat zag een klein spiertje in zijn wang vertrekken, maar hij hield zich even cool als altijd.
'Wist je dat niet? Mijn vader heeft me de opdracht gegeven om op onze gast te letten.'
De vrouw leek duidelijk niet te volgen.
'Ik dacht dat je vader de opdracht had gegeven haar in haar kamer op te sluiten? Taran moest haar eten geven.'
Met een veelbetekenend gezicht keek ze naar Cat.
'Iets wat hij na een dag al niet meer wou doen. En normaal gezien is hij altijd zo een gehoorzame jongen.'
'Ik heb mijn frustratie misschien een beetje op hem uitgewerkt.' Zei ze schuldbewust.
'Natuurlijk. En daarom heb ik haar toegestaan om naar buiten te gaan. Iemand dagen aan een stuk opsluiten is toch echt niet meer van deze tijd. Ik heb haar trouwens belooft dat ze van jouw beroemde stoofpot zou kunnen proeven.'
De vrouw had natuurlijk meteen door dat dit een afleidingsmanoeuvre was, maar had de tact om er verder niet op in te gaan.

Reacties: