FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[TE LAAT][Harry Potter] Het eeuwenoude spel

Het eeuwenoude spel van goed tegen kwaad had een nieuwe vorm gekregen. Weg waren de vormen van weleer, waarin kinderen zich in de rol van heksenverbrander of inquisitie dompelden om hun kameraadje achterna te hollen, verzonnen – maar pijnlijk klinkende – spreuken roepend, heftig zwiepend met een afgebroken tak.
Nu speelden ze iets waarop hun ouders evenmin glimlachend konden toekijken, omdat de wonden nog zo vers waren. Het liet ook Draco Malfidus niet ongedeerd toen hij, leunend tegen een pilaar en uitkijkend over de tuin, zijn zoon hoorde zeggen: “Mag ik nu eindelijk eens een keer Harry spelen?”
Gale Zabini was opgewassen tegen de ijsblauwe ogen – die niet bepaald geschikt bleken voor puppyogen – en het strakke pruillipje. Hij rolde met ogen zo donker als kool, omgeven door huid al bijna net zo donker. “Ík kan toch niet Voldemort spelen? Daar ben ik veel te donker voor.”
“Maar jij speelt nooit Voldemort. Ik—”
Draco draaide zich van de spelende – nu ruziemakend, maar hij wist dat dat elke keer maar tijdelijk was, zoals kinderen dat deden – vrienden weg en wandelde het koele, statige huis weer in. Elke keer die naam viel, de namén, voelde hij het brandend door hem heen sidderen. Ook al was hij dood, nog steeds kreeg Draco het niet voor elkaar om de Heer van het Duister bij zijn naam te noemen.
En Harry Potter... tja, ze waren voor een lange tijd vijanden geweest en na elf lange jaren had hij nog altijd zijn verontschuldigingen niet kunnen maken.
Hij vroeg zich af of de bende Potters en Wemels ook ‘Harry en Voldemort’ speelden.

Op datzelfde moment zaten de Wemels en alle aanhang in de tuin van het Nest, rond gammele tafels die het alleen door magie klaarspeelden om de dozijnen schalen en platen eten te ondersteunen. De volwassenen zaten allemaal bij elkaar in een rommelig groepje, met hun drankje van keuze in de hand.
Harry slurpte het schuim van zijn Boterbier en drukte nadien zijn bril hoger op zijn neus, zodat hij beter kon zien. Het beloofde een prachtige dag te worden, geen wolkje hing aan de lucht, dus hadden de kinderen zich zo snel mogelijk volgestopt zodat ze op de heuvel konden gaan spelen.
Deze keer was het echter geen Zwerkbal, waarnaar Harry zo graag keek ook al was het meer chaos en elkaar van de bezem proberen stoten dan wat anders. Ze hadden het bezemschuurtje niet eens probéren openbreken.
In plaats daarvan zaten ze elkaar achterna, stukken tak of de hendel van een paraplu in de hand, roepend en gillend en lachend. Hij zag James zich dramatisch tegen de grond werpen – zelfs een stukje van de heuvel naar beneden rollen. Hij zag Roxanne zich bóvenop hem werpen, om haar tak tegen zijn keel aan te zetten.
Als hij had geweten dat ze zijn strijd tegen Voldemort aan het naspelen waren, dat de kinderen van oorlogshelden hun kappen optrokken om als Dooddoeners Roxanne bij te vallen, zou Harry niet gegrinnikt hebben en zich naar Molly omgedraaid hebben om hun gesprek verder te zetten.

Reacties: