FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[04.10.2016][Riordanverse] Monsterlijke eerste date

Ze waren nog niet eens bij het restaurant aangekomen toen het eerste monster aanviel. Nico haalde zonder een seconde van aarzeling zijn zwaard boven, dat onheilspellend met een diepe, donkere paarse gloed omringd werd—alsof het gelinkt was aan het humeur van haar eigenaar, die zijn tanden op elkaar moest klemmen om niet Helse vervloekingen over de monsters uit te spreken.
Dan had hij eindelijk de moed bij elkaar geschraapt om Will mee uit te vragen – iets dat voor hem helemaal niet zo gemakkelijk was als voor de kinderen van Apollo, die vaak even relaxt en natuurlijk charmant als hun vader waren – werd hun eerste date verpest door een stinkende, kwijlende Ophiotaurus.
Het beest was half slang, half stier, maar volledig onwelkom. Nico nam zich voor er zo snel mogelijk korte metten mee te maken.
Wat de mensen om hen heen wandelend over een druk voetpad in New York zagen, wist hij niet. Hij kon er ook niet bepaald aan denken terwijl hij van de ene op de andere voed hupte en zo goed mogelijk zijn zwaard in het beest te probeerde te prikken. Gouden bloed vloeide uit verschillende wonden, maar geen ervan waren diep genoeg om de Ophiotaurus te vertragen, laat staan doen verdwijnen. Er zaten diepe kraters op plaatsen waar Nico nét niet meer gestaan had toen de stierlijke, behaarde hand op het steen neerkwam.
Uiteindelijk was het met de hulp van Will, die op één of andere manier de zonnestralen afboog om ermee in de ogen van het beest te schijnen, dat Nico zich dichtbij de Ophiotaurus kon wagen om het koude, donkere ijzer van zijn zwaard door de borstkas te duwen, tussen twee ribben door, om tot zijn hart te komen.
Hij zag het leven uit het monster wegvloeien, maar hij voelde het nog heftiger. De Ophiotaurus zou nog terugkomen, ooit, maar niet op tijd om hun date verder te verpesten.
Nico stak zijn zwaard terug, klopte de mouwen van zijn leren jasje af en keek toen Will aan. “Zie ik er nog oké uit?”
“Ja hoor, heel ruig.” Lange, elegante vingers kropen over Nico’s wangen en voorhoofd om de schrammen te helen. Hij beefde stilletjes onder de zachte aanrakingen. “Hoe knap je ook bent met verwondingen, ik zie je liever zoals dit.”
Omdat hij zo rood aansloeg als de aardbeien die ze verbouwden op Kamp Halfbloed beende Nico snel weg, Will meetrekkend, zodat ze het toch nog op tijd voor zijn reservatie konden maken aan het restaurant.
Hij was echter vergeten dat hij als zoon van één van de Grote Drie een onweerstaanbaar aroma had voor alle monsters die zich in New York verscholen. Toen hij drie boomlange Cyclopen om de hoek zag komen, zakte zijn humeur terug het vriespunt onder, ondanks de aanwezigheid van het zonnekind dat Will was.
“Verdomme,” vloekte hij binnensmonds, zijn ogen gericht op het dunne horloge dat om zijn linkerpols gegespt zat. “Hier hebben we geen tijd voor!”
Will grinnikte en drukte een kus op Nico’s wang. “Ben jij gek? Op monsters jagen met jou, dat is de perfecte eerste date.”

Reacties: