Hoofdcategorieën
Home » Once Upon A Time » Een nieuw begin of zo iets! » Rumpelstiltskin
Een nieuw begin of zo iets!
Rumpelstiltskin
'Ik had nooit gedacht dat je op mijn voorstel in zou gaan' zei Denzel, Baelfire liep achter hem door de drukke straten van Phoenix. 'Ik bedoel we hebben nog al een verleden samen, om het zo even te noemen. Toen ik deze morgen terug ging naar de parkeerplaats waar jij verbleef, was ik er van overtuigd dat je nee gingen zeggen. Wat deed je deze keuze maken?'
'Waarom ik met je mee ga bedoel je?' vroeg Baelfire toen ze aan kwamen bij een groot saai grijs gebouw met drie verdiepingen.
'Ja, wat heeft je me doen vergeven'
'Het verlangen naar gezelschap denk ik. Geen mens houd er van om in eenzaamheid te leven. Het is fijn om aan iemand te kunnen vertellen hoe je dag geweest is'
'Ja, dat is het zeker' zei Denzel toen hij de grote grijze deur van het gebouw opende met zijn sleutel en daar binnen stapte. Balefire volgende hem de trappen op. Op de tweede verdieping hield Denzel halt voor een deur met nummer twaalf en opende ook deze. Hij liep naar binnen en knipte het licht aan. Baelfire bleef in de galerij staan en staarde door de deuropening Denzels kamer binnen. De ruimte was langwerpig en vrij smal. Tegen de ene muur stond een bed en tegen de andere ongeveer vijf stappen van het bed verwijderd stond een kleine tv, naast bed bevond zich een klein kastje waar een radio stond. Die zo groot was dat hij aan beide kanten uit stak.
'Je mag wel binnenkomen' zei Denzel terwijl een fles cola pakte uit het kleine koelkastje dat dat tussen de tv en het bed gepropte was. Baelfire liep langzaam de kamer in. En ging op bed zitten, daar er niets anders was om te zitten. Denzel kwam naast hem zitten en drukte hem een glas cola in handen. Baelfire dronk met kleine slokjes van de cola en luisterde terwijl Denzel sprak over zijn studie en waarom hij juist voor Phoenix had gekozen om te studeren. Zonder dat Baelfire er erg in viel de avond. Ze aten in een grote zaal op de eerst verdieping samen met alle studenten die in het huis woonde. Een van de meisje vroeg waar hij vandaan kwam en hoe hij Denzel kende. 'Ik ken Denzel van vroeger we zaten op de zelfde school in Londen.' Denzel had geknikt om dat te bevestigen.
Nu lagen ze op Denzels kamer klaar voor de nacht. Denzel in zijn ben en Baelfire op een aantal dekens en lakens op de grond. Het was misschien niet het comfortabelste bed maar wel beter dan zijn geïmproviseerde bed in de parkeergarage. Denzel rommelde wat met de radio en stopte er een cassettebandje in. Na enkele minuten klonk er een aangename monotone stem door de kamer.
'Vind je het erg, als ik s' avonds naar verhaaltjes luister om in slaap te komen?' vroeg Denzel.
'Nee, ' antwoordde Baelfire. 'Je moet doen wat je altijd doet'
'Dank je, slaap lekker'
' Op een dag toen molenaar zoals iedere dag weer stond op te scheppen over de schoonheid van zijn dochter tegen iedereen die dat maar wilde horen, reed de koning het dorp binnen. Hij stopte eerst bij de bakker en maakte daar een praatje. Al vrij
snel kwam de koning bij de molenaar om ook met hem een praat je te maken.' klonk er uit de radio.
'Baelfire draaide zich om en zag in het licht van de stad dat door de gordijnen heen scheen, het kleine tv-tje staan.
'Daar zit ik dan in een kamer vol stro. Het enige wat ik kan maken zijn stro sandalen en daar heeft de koning niets aan want een koning hoort schoenen te dragen. O, wat moet ik nu toch doen, ik wil nog niet dood. Opdat moment verscheen er een vreemd mannetje in de ruimte. Rosalie zag hoe plotseling uit het niets leek te komen. Wat doet een meisje zoals jij hier helemaal alleen? Vroeg het mannetje.
Ik moet al het stro in deze kamer tot goud spinnen anders vermoord de koning me. Maar niemand kan stro tot goud spinnen. Het mannetje lachte even.
Wat krijg ik van je als ik het voor je doen?
Kun je dat dan?' Vroeg Rosalie aan het mannetje.
Ja, maar wat krijg ik van je als ik het voor doe? Herhaalde het mannetje.
Mijn halsketting dat is het liefste wat ik het heb.
Het mannetje accepteerde en begon te spinnen, al gauw zag Rosalie hoe het stro in goud veranderde. '
Een pijnlijk verlangen vulde zijn maag, verlangen naar vroegere tijden. De tijd waarin hij een thuis had gehad. 'Papa!' riep hij. Meteen had hij spijt. Hij hoopte vurig dat Denzel al sliep en zijn schreeuw niet gehoord had. Maar helaas was dat tevergeefs want van naast zich hoorde hij Denzels vragen: 'Nael, gaat het wel?'
'Ja, maar ik heb liever dat we dit sprookje voortaan overslaan.'
'Waarom?' Denzel.
'Het doet me denken aan een tijd die ik wil vergeten'
'Aan je vader? Las hij je dit sprookje voor?'
'Zo iets ja,' mompelde Baelfire. Iets later klonk er een ratelend geluid en daarna klonk de zelfde aangename stem, ditmaal begon hij als volgt: Er waren eens een koning en koning die heel graag een kindje wilde, maar er alsmaar geen kregen. Op een dag zat de koningin voor het raam te breinen, ze prikte zich aan de naald een druppeltje bloed drupte op de witte wol. Het rode tekende duidelijk af tegen het wit. Als een prachtige bloem in een land vol sneeuw. De koningin zucht een deed een wens. Ik zou zo graag een kindje een willen zo hebben. Een dochtertje zo wit als sneeuw, met lippen zo rood als bloed en haar zo zwart als ebbenhouten. '
'Beter?' vroeg Denzel.
'Ja, dank je. Slaap lekker'
'Jij ook' antwoordde Denzel.
Reacties:
waarom is dit slecht? Vind het eigenlijk best lief, hoe Denzel nog altijd een verhaaltje nodig heeft voor het slapen
En hij toch rekening houd met Bae 's gevoelens
Amen, vreemd genoeg vindt ik Repelsteeltje (om de Nederlandse naam te gebruiken) leuker dan Sneeuwwitje, though een leuk hoofdstuk!