FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[05.10.2016][Riordanverse] De nacht van de doden

Ik keek al weken uit naar Halloween. Niets kon tippen aan Boston op 31 oktober; de oude stad was ervoor gemaakt om host te zijn voor griezelige wandelingen, verkleedpartijtjes en bergen vol snoep. Zelfs als dakloze had ik me op die avond geamuseerd, samen met Hearth en Blitzen erop uit om bij onbekenden aan te bellen en gretig onze handen uit te steken om de suikerige goedheid te ontvangen.
Het was de enige dag in het jaar dat onze outfits een positieve reactie kregen.
(En snoep vond ik héél positief.)
Boston en Halloween waren dus een goed duo geweest. Ik twijfelde er niet aan dat Valhalla zou proberen dat allemaal te overtreffen.
Het bord dat uitgestald werd toen we naar de kantine liepen, na een vermoeiend potje ‘kogelstoten tot de dood verkleed als Noorse monsters’, beloofde in ieder geval al veel goeds. In krullerige, oranje letters stond er immers:
- Halloween tot de dood
- Snoep eten tot de dood
- De doden tot de dood
Toen ik hier net was, had het addendum van “tot de dood” bij werkelijk álles (sofazitten tot de dood, tanden flossen tot de dood, staren tot de dood) me de stuipen op het lijf gejaagd. Maar nu dat ik eraan gewend was dat ik na een paar uren toch wel weer tot leven kwam... of niet-leven...
Het is nog steeds ingewikkeld, oké!
In ieder geval, het was me allemaal heel gewoon geworden en ik had ontdekt dat alles veel leuker was tot de dood. Maakte het intenser enzo.

Ik had echter niet verwacht naar een kerkhof geleid te worden die avond. Mijn vrienden van verdieping negentien informeerden me dat Halloween niet alleen maar een Keltisch feest was van origine, dat de Noorse Goden en Godinnen het altijd gevierd hebben (duh, Vikingen zijn feestbeesten).
En voor wie hebben de einherjar meer respect dan voor de doden?
Het is niet omdat het lógisch is dat ik daarom maar blij moet zijn dat we geen horrorfilms gingen kijken en ons niet zouden volstompen met alles dat van suiker en nog meer suiker was gemaakt.
Ik dook diep weg in mijn jack, kromde mijn verkleumde vingers steviger om de hendel van de lantaarn die een brandende kaars omhulde heen en schuifelde achter Mallory en TJ aan.
De ondergrond was steenharde grond bezaaid met grafstenen. Sommige waren simpel, andere waren van fraaie beeldhouwwerken voorzien. Ik schonk ze nauwelijks aandacht; mijn blik was naar voren gericht, waar een hele groep einherjar tot stilstand waren gekomen.
Ik zag ze eerst niet door alle vlammetjes, maar hoe dichterbij ik kwam, hoe duidelijker ze werden. Geesten. Doorzichtig maar niet helemaal, vloeiend als water, zwevend boven de grond. De lucht was nog kouder om hen heen, maar dat nam de glimlach niet weg van de gezichten van de omringende einherjar.
Overal werden gesprekken gevoerd, werd er gebedeld om verhalen. Valkyries vlogen rond om zakjes popcorn, gepofte kastanjes en warme wijn uit te delen.
Geen mede en vlees, en ook geen suiker, maar het ging even vlot naar binnen.
Met mijn vingers om een warme beker wijn heen zat ik op een tombe, tussen Halfborn en Alex in, te luisteren naar een voormalige einherjar die buiten Valhalla een tweede keer was gestorven.
Dat verhaal was tienduizend keer enger dan de allerengste film die ik ooit heb gezien!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.