FanFic.nl

healing in the past,

English tirade

Het leek een idiote gedachte, maar voor een ogenblik dacht Cat dat Claire haar mond voorbij had gepraat, en dat Mhairi op haar afkomst doelde. En idioot bleek het inderdaad te zijn.
'Jij en Hadley lijken verdacht veel met elkaar op te trekken. Zijn jullie dan zulke goede vrienden, zelf na dat hij je heeft ontvoert?'
'Nee. Hij voelt zich daarover gewoon schuldig. Dus doet hij iets aardig voor me.'
De blauwe ogen leken wel tot in het binnenste van haar ziel te kijken. Cat begreep dat deze vrouw er haar niet zo makkelijk van af zou maken. Maar hoe moest ze dit alles uitleggen zonder Hadley zijn geheim te verraden?
'Dus de reden dat ik hem de laatste dagen niet gezien heb- dat eigenlijk niemand hem de laatste dagen gezien heeft- is enkel en alleen omdat hij jou bewaakte?'
'Weet ik het? Het is nu niet dat hij vierentwintig uur in mijn kamer zat.'
'Je bent een slechte leugenaar. Weet je dat?'
Vreemd genoeg ging deze beschuldiging gepaard met een brede glimlach. Cat begreep er niets van.
'Jij weet duidelijk iets over Hadley,' Stelde ze vast. 'Maar als dit iets is dat hem in de problemen kan brengen, dan zou ik het graag weten.'
'Denkt u dat ik dan zou zwijgen?' Was het beledigde antwoord. Wat natuurlijk onterecht was, aangezien ze zijn bijna dood ervaring voor iedereen verzwegen had.
Hierop werd de glimlach alleen maar breder.
'Ik mag het hopen. Die jongen heeft al genoeg aan zijn hoofd, zonder dat...Ah laat maar.'
'Wat bedoel je?' Vroeg Cat bezorgd, al kon ze wel raden welke kant dit uitging.
'Familieproblemen, met zijn vader botert het niet echt, en zijn moeder is gestorven in het kraambed. En Coll weet met zijn schuldgevoel gewoon geen blijf.'
Coll en schuldgevoel? Deze was nieuw. Mhairi zag aan Cat dat ze haar nieuwsgierigheid gewekt had, en besefte dat ze niet meer terug kon.
'Jeannet verbleef destijds bij haar broer. maar Coll stond er op dat ze aan zijn zijde zou bevallen. Alleen kon Robert hem hier niet missen dus gebood hij haar naar hier te reizen. Mijn moeder heeft het nog uit zijn hoofd proberen praten. Het was een erg strenge winter, levensgevaarlijk om een zwangere vrouw dan te laten reizen. Maar als je Hadley kent, dan kan je je wel een idee vormen van de MacGregor koppigheid.'
'Wat wilt u zeggen? Was ze gebleven waar ze was, dan zou ze het overleeft hebben?'
'Je hebt de tweeling gezien. En Jamie, de zoon van haar broer. Je kunt er niet omheen dat ze tot een sterk geslacht horen. En ook in die familie stroomt de nodige koppigheid. Mijn moeder vertelde me ooit dat ze Jenny probeerde te overtuigen om te rusten, net na de bevalling. Maar dit zou niet gebeuren tot ze haar twee jongens gezien had. De komst van Hadley was dan wel een verassing, maar ze hield meteen van hem. Maar dat arme kind was al uitgeput van de reis, en dan nog twee kinderen tegelijk. Zelf een sterke meid als Jenny kon daar niet tegen op.'
En dit werkt hij nu uit op zijn zoon? Onbewust had Cat haar handen tot vuisten gebald. Mhairi leek te begrepen dat Cat meer wist over dit onderwerp.
'Ik wil alleen maar zeggen. Die jongen kan wel een goede vriendin gebruiken. Alleen God mag weten waarom alleen een Sassenach hem dit kan bieden.'
Met een vriendelijk klopje op de schouder nam Mhairi afscheid van haar. Dit ging makkelijker dan ze had gedacht. En Mhairi had waarschijnlijk niet bedoeld om zo open te zijn, ze begreep weer iets beter hoe deze wereld in elkaar zat. Familieleven hier was duidelijk niet te vergelijken met haar eeuw. Moeders hadden een hoge kans te sterven in het kraambedden. Kinderen leken amper de kans te hebben om kinderen te zijn. En Coll MacGregor was een ongelofelijke rotzak.


Ze was nog maar amper terug in de keuken of ze werd overvallen door een onverwacht tafereel. Claire leunde met gebalde vuisten op de tafel, haar gezicht op slechts enkele centimeters van Hadley verwijderd.
'Wie denk je eigenlijk wel dat je bent? Ik doe zo mijn best om je op te lappen en het lijkt je gewoon geen zier te interesseren!'
'Ik voel me prima! Ik ben je dankbaar voor wat gedaan hebt maar je moet me niet altijd achterna lopen alsof je mijn kindermeisje bent.'
'Je voelt je prima?'
Een stevige tik op zijn been en hij gilde het uit van de pijn.
'Het lijkt er op dat jij ofwel erg kleinzerig bent, of wel dringend je verstand moet terugkrijgen en naar bed gaan.'
Toen viel haar blik op Cat, als die amberkleurige ogen vuur hadden kunnen spuwen, Cat had haar laatste adem uitgeblazen.
'En jij helpt hem nog ook? Ben je dan helemaal vergeten hoe erg hij er aan toe was die nacht?'
'Welke nacht? Kan iemand me vertellen wat hier aan de hand is?' Kwam Mhairi tussenbeide.
Hadley leek verast te zijn dat Mhairi van niets wist. Niet dat dit er nu nog tot zou doen aangezien Claire de helft had verraden.
'Niets,' Zei Hadley snel, terwijl hij recht sprong en Claire de keuken uit duwde. Hij leek er niet over in te zitten dat iedereen hem zag hinken. Hij wou gewoon zo snel mogelijk naar buiten. Cat volgde hen op de voet.

Reacties: