FanFic.nl

healing in the past,

a bedtime story

Hadley wist nog enkele stappen te zetten, voor de combinatie van zijn pijnlijke been en het voortduwen van Claire niet langer uit te houden was.
Duidelijk uitgeput zakte hij neer tegen de muur. Ondanks haar woede nam de verpleegster in Claire het over en knielde ze naast hem neer. Ondanks zijn protest schoof ze zijn kilt naar boven en begon het verband te verwijderen.
'Zoals ik al dacht. De hechtingen beginnen los te komen. Ik had je nog zo gewaarschuwd om er niet op te lopen.'
'Waarom zou je een wonde naaien in de eerste plaats? Ik ben geen kledingstuk.'
'Om de genezing te versnellen. Niet dat het in jouw geval veel uitmaakt. Cat zal je ondersteunen, en dan gaan we naar je kamer.'
'Oké, maar ik loop zelf.'
Beide vrouwen slaakten een gefrustreerde kreet. Het woord koppigheid leek gewoon voor deze man te zijn uitgevonden.
'Hadley, alsjeblieft. Zou je nu voor een keer willen luisteren?' Riep Cat woedend. 'Je wilt het misschien niet geloven, maar we hebben het beste met je voor.'
Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar woedend aan.
'Daarom dat je zo vrolijk met Mhairi stond te kletsen. Dacht je soms dat ik niet doorhad wat er aan de hand was?'
'Dan begreep jij het beter dan ik. Want geloof me, ik zag haar ondervraging totaal niet aankomen. En ik heb haar niets verteld. Zou ze anders zo rustig gereageerd hebben als ze het wist?'
'Inderdaad ja. Cat, ik dacht dat je slimmer was. Maar na die actie van jou en Rob had ik wel beter moeten weten.'
Cat negeerde Claire haar giftige opmerking.
'Hadley, we hebben een hoop geduld met jou. Maar al je je als een klein kind blijft gedragen, dan zal ik je ook als een klein kind moeten behandelen.'
'Wat ga je doen? Mij aan mijn oor meetrekken?'
'Wel, ik had wat anders in gedachten.'
Voor Hadley besefte wat ze bedoelde greep ze zijn arm beet en sleurde hem op haar rug.
'Wat ben jij van plan? Zet me neer!'
Ze negeerde zijn geschreeuw, greep zijn been en arm en brachten die samen tegen haar borst. Een greep die ze jaren geoefend had. Met collega 's in volle wapenuitrusting. Dus dit zou een koud kunstje moeten zijn, ware het niet dat haar collega 's zich doodstil hielden, en Hadley weerde zich natuurlijk als een duivel in een wijwatervat.
Claire wist duidelijk niet wat ze moest doen. Moest ze dit beeld nu beoordelen, of amusant vinden?
'Hadley, we hebben twee optie 's Of ik draag jou op deze manier naar je kamer, terwijl iedereen jou kan zien. Of je werkt mee, en dan zullen de mensen denken dat je twee vrouwen door het kasteel lijd, zoals de heer die je bent.'
Het gespartel hield op.
'En wat word het?' Vroeg ze lachend.
De diepe zucht was een klaar en duidelijk antwoord.


Enkele ogenblikken later hadden beide vrouwen hun patiënt eindelijk zijn kamer binnen gekregen. Onder lichte dwang duwde Cat hem zijn bed in, terwijl Claire haar tas haalde en de wonde verder inspecteerde.
'Dat verband moet duidelijk ververst worden. Cat, maak jij maar een ketel klaar en kook wat linnen. Hadley, hou je maar stil want ik moet die wonde opnieuw dichthechten.'
'Jij bent echt gek.' Was het schuchtere antwoord.
'Nee maar, kan onze stoere Schot niet tegen naalden?' Vroeg Cat nonchalant. Als antwoord scheurde Hadley het verband er zelf af en stak de wonde uitdagend onder Claire haar neus.
'Begin er maar aan.'
Verbaast zag Cat dat de naalden die Claire bovenhaalde gebogen waren, zoals dokters in de toekomst die gebruikten.
Hoe lang ze daar over had gedaan om die te maken, Cat wou er niet over nadenken. Maar het bewees nog maar eens dat de vrouw niet over een nacht ijs ging. Ondanks zijn stoere woorden, kon Hadley enkele kreunen niet onderdrukken. Cat kon het natuurlijk niet laten om zo nu en dan een steek onder water te geven.
'Hoor hem nu, het sterke geslacht. Mannen overschatten hun eigen superioriteit toch echt wel.'
Deze dingen leken hem net de kracht te geven om de pijn te verdragen. na een half uurtje was de operatie klaar.
'Goed, en nu blijf je in bed liggen. Of ik zweer je, ik bind je er aan vast.' Zei Claire, duidelijk vermoeid.
'Goed, maar dan op een voorwaarde. Dat Cat even blijft en een verhaal verteld uit haar thuisland.'
Cat verstijfde. Waar kwam dat nu weer vandaan?
'Hadley, wat jij nu vooral nodig hebt is rust.' Probeerde Claire haar te helpen.
'Dan moeten jullie binnen het uur weer gaan zoeken.'
Hij keek hen zo zelfvoldaan aan. Claire keek toen naar Cat, met een blik die haar vertelde om iets te verzinnen. Ze kan natuurlijk geen verhaal vertellen dat door iemand anders geschreven is. Wie weet welke gevolgen dat dit kon hebben.
'Oké, een verhaal uit Amerika. Ik ken er eentje over een weesjongen. Zijn naam is...Harry Potter.'
Hadley zonk dieper in zijn kussens. Duidelijk nieuwsgierig naar het vervolg.
Cat kon zichzelf wel voor de kop slaan.

Reacties: