FanFic.nl

healing in the past,

the big eruption

Eenmaal in de gang aangekomen duwde een woedende Claire Cat een andere kamer in. Ze sloot de deur achter zich en leunde er toen tegen aan, haar armen over elkaar geslagen. Hoe ze daar stond leek ze wel een van de wraakgodinnen dat ze ooit eens gezien had op een schilderij van William-Adolphe Bouguereau. Prachtig maar tegelijk angstaanjagend.
'Waar denk jij verdomme dat je mee bezig bent?'
'Hij vroeg om een verhaal. Ik kon hem toch moeilijk een verhaal vertellen dat nog moet verschijnen? Wie weet wat voor uitwerking dit heeft.'
'Dat verhaal? Daar heb ik het verdorie niet over. Ik heb het over het feit dat je hem zomaar overal mee naartoe sleurt. Je hebt zelf gezien in welke staat hij enkele dagen geleden nog was.'
'Geloof me, dat weet ik nog maar al te goed. Maar hij kwam zelf naar me toe. Als ik deed alsof hij mij begeleide zou hij zijn been het grootste deel van de tijd ontzien. Je weet hoe koppig die Schotten kunnen zijn. Als ik hem niet had geholpen, dan zou hij er zonder hulp vandoor zijn gegaan.'
'Natuurlijk, en zo kun je ook alles makkelijk rechtvaardigen.'
'Makkelijk?'
De woede die Cat plots voelde was zo intens dat het haar rood werd voor de ogen.
'Jij denkt dus dat het makkelijk is om tegen je wil naar een andere tijd te worden geslingerd?'
Om haar woorden kracht bij te zetten greep ze een kruik beet en smeet die op de grond. Honderden kleine stukjes vlogen in het grond en Claire kon zich maar net bukken voor ze geraakt dreigde te worden.
'Dus? Het is makkelijk om ontvoert te worden naar een plek waar iedereen je aanziet voor een spion die je maar beter zo snel mogelijk dood?'
Claire werd nu echt nerveus toen het meisje op haar afkwam. De blik in haar ogen was er een die klaar was om te moorden.
'Zo bedoelde ik het helemaal niet. Ik weet maar al te goed waar je door moet.'
'Nee dat weet je niet!'
De klap op de deur was zo hard dat Claire het voelde daveren.
'Weet jij hoe het voelt om dag in, dag uit opgesloten te zitten in een klein kamertje? Weet jij hoe het is om iedere dag te vrezen voor je leven? Weet jij hoe het is om dit alles in je eentje te moeten ondergaan? Want ik heb geen Jamie die mij beschermt.'
Cat haar gezicht was nu zo dicht dat Claire haar warme adem over haar gezicht voelde.
'Voor even dacht ik in jou een bondgenoot gevonden had. Maar na nog geen uur liet je me al weer vallen. Omdat ik gewoon enthousiast was, omdat ik even niet over ieder woord moest nadenken, en er gewoon een paar vragen uitflapte. Dus waag het niet om te zeggen dat je begrijpt waar ik doormoet. Anders had je me zo geen mes in de rug gestoken!'
Een tweede klap op de deur, Claire kon Murtagh op de gang horen roepen. Moest ze hem op hulp roepen, maar dan zou Cat nog zwaarder in de problemen komen.
'Cat, luister naar me. Het spijt me, ik was zo met mijn eigen problemen bezig dat ik er niet over heb nagedacht hoe dit voor jou moest zijn. Cat, alsjeblieft.'
Cat hief haar vuist een derde keer op, ze was in staat om Claire haar neus te breken. Maar toen, voor een ogenblik verdween Claire, om plaats te maken voor een beeld van Lauren. Lauren die haar verbijsterd aankeek, het bloed droop uit haar neus. Dit was genoeg om haar weer bij zinnen te brengen.
'Claire. Verdomme wat ben ik aan het doen?'
Cat begon te beven over haar hele lichaam.
'Het spijt me, ik had mezelf niet in de hand...Claire het spijt me zo....'
Het beven werd zo erg dat ze door haar benen zakte, terwijl ze zich bleef verontschuldigen. Ook Claire zakte door haar knieën en nam het rillende hoopje ellende in haar armen.
'Mevrouw Claire, is alles in orde?'
De klink ging naar beneden.
'Laat maar, Murtagh. Alles is in orde.' Riep ze snel. Voor enkele ogenblikken bleef de klink gangen. Alsof Murtagh de zaak aan het overdenken was. Maar uiteindelijk ging ze weer omhoog en hoorde ze zijn voeten wegsterven.
'Het spijt me, Claire. Het spijt me zo erg...'
'Nee Cat, het spijt mij.' Antwoorde de oudere vrouw, die haar bijna moederlijk tegen haar borst drukte.

Reacties: