FanFic.nl

healing in the past,

reconciliation

Voor enkele ogenblikken bleven ze zo zitten. Cat had haar gezicht begraven tussen Claire haar borsten, en die streelde haar troostend over het hoofd.
'De muren kwamen gewoon op me af. Weet je. Dagen heb ik daar opgesloten gezeten. Toen Hadley daar plots stond met dat voorstel dacht ik alleen maar aan frisse lucht.'
'Natuurlijk, een mens zou voor minder gek worden. Het spijt me dat ik daar niet eerder aan gedacht heb.'
Cat besloot dat ze genoeg had van alle affectie en trok zich voorzichtig terug. Beide vrouwen gingen met hun rug tegen de deur zitten.
'Voor even dacht ik dat je me zou gaan slaan.' Zei Claire, na enkele ogenblikken van stilte.
'Wel, dat heb je goed bedacht. Kijk niet zo raar, in mijn tijd stond ik onder begeleiding van een psychiater, na dat ik mijn eigen zus een hersenschudding geslagen had, en net voor ik door de stenen ging had ik haar nog eens een gebroken neus geslagen.'
Claire deed haar best om niet geschokt te reageren, maar Cat kon zien dat ze wel degelijk schrok van deze bekentenis.
'Je was een soldaat niet? Is er soms iets...? Aan het front heb ik vaak soldaten gezien die fysiek in orde waren, maar zonder oorzaak begonnen te trillen of totaal doorsloegen.'
'Post traumatisch stress syndroom. Krijg je blijkbaar als je een traumatische ervaring meegemaakt hebt.'
Geduldig bleef Claire wachten, tot het meisje klaar was om alles te vertellen. Voor het eerst sinds lange tijd twijfelde Cat of ze over Sam zou vertellen. Het lag echt op het puntje van haar tong. Maar toch bleef het in haar keel steken.
'We hadden net de stad Khost weten te heroveren op de rebellen. Alles ging perfect, de bevolking juichte ons toe. We werden ontvangen als de grote bevrijders. Kleine kinderen kwamen op ons toe gerend, en begonnen rond onze wagens te dansen. Wat we natuurlijk grappig vonden, dus lieten we het toe. En toen zag ik het. Een van hen was niet gekomen met bloemen, voor ik het wist had die jongen een bom boven gehaald. Hij stond op het punt om de pin er uit te trekken, te midden van alle omstaanders. Te midden van al mijn vrienden. Dus ik deed het enigste wat ik op dat moment kon doen, Ik trok mijn wapen en schoot de jongen neer.'
'Nee...Cat, dat is...'
Claire wist duidelijk niet hoe ze moest reageren, ze trok haar nog wat dichter tegen zich aan.
'Die jongen was onder druk gezet. De rebellen hadden zijn moeder en broertje gegijzeld. Als hij geen laatste wraakactie tegen ons zou ondernemen, dan zouden ze hen ombrengen. Die jongen was twaalf jaar. Het was nog maar een jochie, en ik heb hem neergeschoten.'
'Dat is vreselijk, maar had jij zo niet gereageerd dan zou die jongen alsnog gestorven zijn, en meerdere onschuldige omstaanders.'
'Dat heeft Sam me continu proberen duidelijk te maken.'
'Sam? Bedoel je die jongen waarover je aan het dromen was?'
Idioot! En toch begon ze over hem.
'Ja, Sam was altijd al een goede vriend van me geweest.'
'Meer dan een goede vriend, als je al tegen hem spreekt in je slaap.'
'Niets persoonlijk, Claire. Maar de laatste keer dat ik zo persoonlijk werd met jou liep je woedend weg en sprak je dagen niet tegen me.'
Een klaar en duidelijk antwoord, Claire nam haar arm weg en sloeg die rond haar knieën.
'Je hebt gelijk. Je hebt nog een verontschuldiging van me te goed. Het was niet meer dan normaal om je vragen te stellen bij mijn situatie. De rede dat ik zo reageerde was omdat...nou ja, laat ons zeggen dat je de vinger op de zere wonde legde.'
Cat besefte dat het haar beurt was om de rol van steunende pilaar te spelen.
'Je bedoeld dat je wel degelijk gevoelens hebt voor Jamie?'
Ze knikte gelaten. Cat zag een vrouw verscheurd door haar eigen gevoelens. En voor het eerst begreep ze haar reactie die avond.
'Ik ben een getrouwde vrouw. En ik hou van mijn echtgenoot. Ik hou zielsveel van hem. Maar als ik bij Jamie ben. Dan komen er gevoelens boven die ik nooit eerder gevoeld heb. En hij houd van me, dat weet ik maar al te goed. Maar uiteindelijk moet ik terug naar mijn eigen tijd. En dan zal ik zijn hart moeten breken.'
'Het is niet abnormaal dat je van twee personen op het zelfde moment kan houden. Maar jij bent de enige die kan uitmaken welke van de gevoelens het sterkst zijn. Zijn er veel gelijkenissen tussen je echtgenoot en Jamie?'
'God nee, ze zijn als dag en nacht. Frank was...Is een historicus. Het standaardvoorbeeld van een Britse heer.'
'Misschien hun uiterlijk dan, misschien zijn er gelijkenissen in hun uiterlijk dat die een aantrekkingskracht op je hebben.'
'Geloof het of niet, je hebt al met eigen ogen kunnen zien dat die twee niets met elkaar gemeen hebben.'
'En hoe zou ik dat weten? Ik heb Jamie al ontmoet, maar Frank heb ik nog nooit eerder gezien.'
Zuchtend krabde Claire door haar bruine krullen, Cat voelde dat er een grote onthulling stond te gebeuren.
'Frank heb je nooit eerder gezien, maar je hebt iemand ontmoet die als twee druppels water op hem lijkt. Je kunt wel raden wie als ik zeg dat zijn achternaam Randall is.'
Het leek wel of Cat een trap in haar maag kreeg.
'Randall? Als in jack Randall?'
'Jack Randall. De verre voorvader van mijn lieve zachtaardige Frank. Ik ontmoete hem, enkele ogenblikken na ik door de stenen was gegaan. Ik zag hem en voor even dacht ik dat hij mijn echtgenoot was. Zo sterk leken ze op elkaar.'
Randall. Wie had dat ooit kunnen denken. Meer dan ooit had ze spijt van haar uitval enkele ogenblikken eerder. Moeten aanvaarden dat ze in een andere tijd was, en dan een monster als Randall te ontmoeten, met het gezicht van de man van wie ze zo veel hield. Claire had op haar eigen manier even veel geleden als Cat.
'Iemand moet hier echt eens een handleiding over schrijven. Hoe overleef ik in een vreemde tijd. Want we bakken er beide niet veel van.' Zuchtte Cat uiteindelijk.
'Nee, we maken er beide een potje van,' Stemde Claire in. 'Maar we slagen er toch maar in ons hoofd boven water te houden.'
Toen verscheen er een brede glimlach op haar gezicht.
'Hoe kwam je trouwens op dat verhaal? Elizabeth Bennet en Abraham Lincoln als messentrekkende strijders?'
'De overactieve fantasie van Seth Grahame-Smith. Geloof me, ik dacht wel degelijk na toen ik de zombies en vampiers er uit liet.'

Reacties: