FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[13.10.2016][Dragon Age: Origins] Onderweg naar Val Royeaux

Volgens Nadezhda’s berekeningen hadden ze al lang in Val Royeaux aangekomen moeten zijn. Vanuit Orzammar, waar ze een paar weken hadden doorgebracht aan het hof van Bhelen – of eigenlijk vooral in de indrukwekkend bibliotheek van de stad – was het immers maar zo’n tien dagen wandelen tot aan de hoofdstad van Orlais.
Daar had ze al vier dagen aan toegevoegd, omdat je nooit zeker kon weten wat of wie je tegenkwam onderweg. Ze waren er allebei aan het begin van hun tocht slapjes aan toe door zo’n lange tijd ondergronds, weg van de zon door te brengen, waar ze als Daalse elven niet zo goed tegenkonden.
Maar ze had níet gerekend op de gewoonte van haar tweelingzus om het constant, om welke reden dan ook – of zelfs helemaal geen reden – aan de stok te krijgen met vreemdelingen. Ze wist van die karaktertrek in haar zus, maar had gehoopt dat de Zomerdagfeesten in Orlais reden genoeg was om het oponthoud tot een minimum te houden.
Dat had ze blijkbaar fout gehoopt.
“Kom dan,” riep Kayley, die er met haar rafelige, paarsgeverfde, lederen uitdossing meer uitzag als de dorpsgek dan een militair onderscheiden soldaat. “Een beetje respect voor een elf, makker! Of wil je dat ik je ogen eruit snijd?” Dat ze in de Slag van Denerim had gevochten, merkte je alleen als je haar ’s nachts hoorde slapen en nachtmerries hebben.
Nadezhda had zelf ook in die Slag gevochten, maar was er heel wat minder bloedlustig door uitgespuugd. Ze zuchtte diep, keek voor een moment toe hoe haar zus de vreemdeling meer jende en uitdaagde – de mens wist niet of hij zijn zwaard moest trekken of zijn broek optrekken om zich snel uit de voeten te kunnen maken – en besloot toen maar in te grijpen. Haar boog bleef aan haar rug gebonden, naast de koker met vlijmscherpe pijlen, en ze haalde ook niets uit haar tas tevoorschijn.
Kayley had haar dolken bovengehaald, dus was het geen moment te vroeg toen Nadezhda haar aan de kraag hardhandig wegsleurde.
“Hey!” sputterde Kayley beledigd. Ze wrikte zich uit de grip van haar zus, draaide zich naar haar om en gesticuleerde druk – en gevaarlijk – met haar dolken. “Waarom deed je dat nu weer? Hij keek alsof we áfval waren! Dat kan ik toch niet zomaar toestaan, of wel?”
Nadezhda glimlachte zachtjes en schudde haar hoofd. “Een gevecht zou er niet voor gezorgd hebben dat hij en zijn soort ons plots accepteren.” Ze tikte tegen de polsen van haar zus, teken dat ze haar wapens best mocht opbergen ondertussen. “Het is tijd voor een glas zomerwijn. Oh, of een kopje koffie! Maar dan moeten we wel vandaag nog in Val Royeaux geraken… We hebben zo al genoeg vertraging opgedaan.”
“Niet zó veel. Maar… een paar dagen, of zo.”
“Uhuh. Ik zit alleen maar door mijn verzameling helende zalven en gaasverbanden heen.” Ze trok de riemen van haar tas stevig aan en haakte haar arm door die van haar zus – slechts dééls om haar ervan te weerhouden te kijken of ze de mens nog kon inhalen.
De twee zussen liepen de horizon tegemoet, met vuurrode haren wapperend in een wind die zomer beloofde, de grens van Orlais steeds verder achter hen. En ze dachten aan koffie toen ze Val Royeaux in de verte konden zien liggen.

Reacties: