FanFic.nl

healing in the past,

bloody confrontation

Uit een neus. Wie had ooit gedacht dat er uit een neus zo veel bloed kon spuiten. Het warme goedje verblinde Cat haar ogen, en zag het dus niet aankomen toen een stevige hand haar bij de kraag greep en haar de kamer in sleurde. Hij liet haar los ongeveer in het midden van de kamer zodat ze haar evenwicht verloor en haar gezicht een onaangename ontmoeting met de grond kreeg.
Het geroep van Claire drong maar vaag tot haar door. Ze probeerde haar hoofd op te heffen, maar haar hoofd- Dat nog steeds aan het herstellen was van een hersenschudding- werkte stevig tegen.
'Cat! Help me dan!'
Wie? Waarbij zou ze helpen? Waarom zou ze er haar hoofd over breken? Nooit gedacht dat een harde vloer zo comfortabel kon liggen.
'Cooper! Waar ben je in Godsnaam mee bezig?'
'Hé? Wat...?'
In de mist vormde zich een bekende silhouet af, die haar kin vastnam en haar dwong om in de ogen te kijken.
'Is dit is nu Catherine Cooper? Een klap en ze heeft het op?' Riep Sam woedend. 'Sta dan toch op, je vriendin heeft je nodig!'
Vriendin? Welke vriendin...? Claire...?
De mist in haar hoofd leek eindelijk weg te trekken, de geluiden van een worsteling drongen langzaam tot haar door. Claire? Waarom riep ze niet? Eindelijk slaagde ze er in haar hoofd op te heffen. De man stond met zijn rug naar haar toe, worstelend met iets dat hij in zijn handen hield. En dat iets bleek de hals van Claire te zijn. De vrouw spartelde nog steeds tegen, maar ze begon al blauw aan te zien. Het was een strijd die ze niet lang meer kon vol houden. Cat was genoeg bij haar positieven, sprong recht en greep het eerste wat ze tegenkwam- Wat dus de po bleek te zijn- en sloeg die stuk op de man zijn hoofd. Een regen van porseleinen scherven en Cat haar uitwerpselen schoten alle kanten op, maar de man leek een erg harde kop te hebben. Hij verlichte zijn greep op Claire, zodat die enigszins weer wat kon ademen, maar leek verder compleet onaangedaan door de klap.
'Jij hebt duidelijk nog niet genoeg gehad.'
Hij draaide zich naar haar toe, met een duivelse glinstering in zijn blauwe ogen.
'Maar ik hou er wel van als mijn prooi terug vecht.'
Hij liet Claire los, die happend naar adem op haar knieën viel, trok zijn dolk en liep op Cat af.
'Waarom? Waarom wil je ons dood? Als je ons gaat vermoorden, dan kan je het ons tenminste vertellen.'
'Meisje. Het enige wat mij aangaat is of ik al dan niet betaald word. En de opdracht was duidelijk: Dood de twee Engelse spionnen.'
Een huurmoordenaar? Iemand had de moeite genomen om te betalen voor hun dood. En waarom? Cat kon nog wel verwachten dat haar verhaal niet geheel zou gelooft worden. Maar waarom Claire? De met haar huwelijk nota bene familie was?
'En dan? Dan laat je onze lichamen hier zomaar achter? Zal een hoop ellende opleveren.'
'Daar moet je je geen zorgen over maken. Het ziet er naar uit dat je een wel erg machtige man tegen je in het harnas hebt gejaagd.'
Goed zo, kerel. Geef maar zo veel informatie als je wilt.
De man was duidelijk niet van plan om er haast bij te maken. Waarom ook? Waarom zou hij zich zorgen maken over twee vrouwen? Maar daar had hij zich duidelijk in vergist. Claire leek bekomen te zijn van haar ervaring en sloop stilletjes recht. Cat haar ogen wezen haar naar het krukje bij het bed. Ze begreep het. Haastig nam ze het in haar handen en sloeg het met een harde klap tegen de man zijn hoofd. Na deze tweede klap was de man toch even groggy, en daar maakten de vrouwen gebruik van. Claire dook naar zijn benen en greep ze met al haar kracht vast. Cat duwde met haar beide handen tegen zijn borst zodat hij eindelijk zijn evenwicht verloor. Ze plantte een knie tegen zijn borst en begon met volle vuist in zijn gezicht te slaan.
'Jij vuile, rotzak! Een weerloze vrouw zomaar proberen wurgen. De man wist haar pols vast te grijpen, maar Cat gaf zich niet gewonnen. Ondanks de pijn haf ze hem een stevige kopstoot, en met haar vrije hand greep ze zijn vettige haar beet, zodat ze zijn hoofd tegen de grond kon slaan.
'Niets persoonlijk, Cat, maar we hebben hem levend nodig.' Klonk de droge stem van Claire.

Als bezetene liep Murtagh door de gangen. Waar was die verdomde vrouw nu weer naar toe? Hij had zijn rug nog maar gedraaid of ze was er vandoor. Het was maar dat hij zo veel om Jamie haf. Uit pure wanhoop ging hij naar de kamer van die andere Sassenach. Ze leken niet echt de beste vrienden te zijn, maar waar kon ze anders zijn? Landgenoten onder elkaar zeker. De deur stond op een kier. Op zijn hoede duwde hij die verder open. Hij zag beide vrouwen op de grond zitten. Met een samenzwerige glimlach op hun gezicht.
'Kijk eens aan, daar is jouw persoonlijke lijfwacht. Rijkelijk te laat, maar hij is er.'
Haar gezicht zat onder het bloed, en morgen zou ze wel enkele bloeduitstortingen rijker zijn. Claire hield haar hand voor haar keel, alsof die erg pijnlijk was.
'Wat is hier gebeurt?'
'Wat denk je? Aangezien jij blijkbaar een pauze hebt genomen, hebben we het werk zelf maar opgeknapt.'
Toen pas zag Murtagh, dat het pakketje waar ze opzaten kreunend begon te bewegen.

Reacties: