FanFic.nl

healing in the past,

mistrust and memories

Een uur later waren de twee vrouwen alleen. Na een stevige slag had Hadley de man bewusteloos geslagen, en had Murtagh de opdracht gegeven om de man met hem mee te nemen. Iets waar de anders zo zwijgzame man grondig over protesteerde.
'Ik kan mevrouw Claire nu toch niet alleen laten? Wat als er twee zijn?'
'Dan zou die al lang zijn opgedoken. En trouwens, die twee hebben al genoeg bewezen dat ze zichzelf staande kunnen houden tegen een wel erg goede huurmoordenaar.'
Hierbij had hij ongelovig naar de twee gelachen. Cat was het eerst niet eens geweest met zijn bewering dat de man goed in zijn vak was. Hij had zich wel erg makkelijk laten verassen. Maar toen moest ze toegeven dat de man het zelfde had gedaan met haar. Het was zelf niet tot haar doorgedrongen dat de deur open was, terwijl die nu ze er aan terug dacht gesloten was door Hadley. De enige verklaring was dus dat de man een sleutel van de kamer had gehad. Wat na een klein onderzoek bevestigd werd. Hoe was hij daar aangekomen? Had hij die ergens gestolen? Of had hij die van iemand gekregen?
Voor even had het gevoel van verraad weer de overhand gekregen. Haar ogen hadden Hadley zo indringend aangekeken dat hij ineenkromp.
'Wat jullie ook mogen denken. IK heb hier niets mee te maken.'
'Jij bent een van de enige die bij die sleutels kan. En nog niet zo lang geleden heb je er mee gedreigd om me op de brandstapel te zetten.'
Een duistere schaduw leek over zijn gezicht te glijden, toen hij aan dat moment terug dacht.
'Dat was een vergissing. Een fout die ik wil goedmaken. En als je dat niet gelooft, denk dan aan Claire. Denk je nu werkelijk dat ik de vrouw van mijn neef kwaad zou doen? Jamie vilt me levend.'
Daar had hij natuurlijk een punt. Zuchtend gaf ze zich uiteindelijk gewonnen.
'Het spijt me. Maar verdomme, de laatste tijd weet ik gewoon niet meer wat ik moet denken.'
'Dat begrijp ik maar al te goed, Sassenach. En ik heb daar ook schuld aan. Maar nu moet je me laten helpen.'
Met deze woorden had hij naar een bezem gegrepen, en gebruikte die als geïmproviseerde kruk. En zo waren de twee mannen, met hun gevangene verdwenen.

'Wat heb ik vanavond toch? Voelt het zo om paranoia te worden?'
'Hoogstwaarschijnlijk een bijverschijnsel van een acute bijna-doodervaring. Raak je wel overheen.'
Claire had voor zichzelf een stevige ketel thee gezet voor haar gezwollen keel. En toen ze twee stevige koppen op had draaide ze zich naar Cat.
'Maar die neus, daar doen we maar beter meteen wat aan. Anders staat hij binnen de kortste keren de verkeerde kant op.'
'Wat ben jij van plan?' Vroeg Cat onzeker, terwijl ze naar de grote tang in Claire haar hand keek.
'Heb ik nodig om je neus te reponeren. Geen zorgen, en stevige soldaat zoals jij kan dit wel aan.'
De operatie zelf duurde niet lang, maar Cat had al haar wilskracht nodig om het niet uit te schreeuwen van de pijn.
'Zo. Dat was niet zo moeilijk.' Lachte Claire, alsof ze het tegen een angstig klein kind had. Als laatste haalde ze een verband tevoorschijn dat ze rond Cat haar hoofd begon te draaien, recht over haar neus.
'En waarom is dit nu weer nodig?'
'Aangezien ik niets voor handen heb om een goede neusspalk te maken, kan ik niet anders dan het verband zo strak mogelijk aan te spannen. Geen zorgen, je word toch niet verondersteld naar buiten te gaan. Niemand zal je uitlachen.'
'Wat denk je wat ze met die kerel van plan zijn?'
'Ik neem aan dat ze niet van plan zijn om hem te doden. Verder heb ik geen flauw idee. En om eerlijk te zijn wil ik er niet aan denken.'
Met alcohol reinigde ze de verdere wonden, Cat had zo een idee dat ze maar beter niet in de spiegel zou kijken. Het beeld zou er niet fraai uitzien.
'Je kan maar beter meteen gaan slapen. Je zal waarschijnlijk wat last hebben van hoofdpijn maar niets om je zorgen over te maken.'
'Het lijkt misschien een rare vraag, Claire. Maar vind je het erg om vannacht hier te blijven. Ik wil niet alleen zijn.'
Cat haatte het om toe te geven dat ze bang was. Even verwachte ze dat Claire haar zou uitlachen. Maar ze lachte enkel.
'Natuurlijk. Misschien heb ik ook wel behoefte aan wat gezelschap.'
Het was een breed bed, en de vrouwen waren beide aan de kleine kant, dus was het best makkelijk om het te delen.
Claire lag al snel in een diepe slaap, haar ademhaling was raspend maar rustig.
Cat zelf kon de slaap niet vatten. Een gebroken neus was echt iets pijnlijk. Deed het bij Lauren ook zo veel pijn? Ze balde haar handen tot vuisten toen ze aan het moment terug dacht. Wat was pijnlijker? Dat zou misschien een betere vraag zijn. De pijn van een gebroken bot? Of de wetenschap dat je bloedeigen zus je dit heeft aangedaan?

Reacties: