FanFic.nl

healing in the past,

another look into the future

Het water viel met bakken uit de hemel. Ieder weldenkend mens had de beschutting van zijn huis opgezocht. Dus de eenzame gestalte viel dan ook meteen op. Lauren had alle moeite nodig om haar paraplu onder controle te houden, of de wind zou er elk moment mee aan de haal gaan.
'Lang leve het Schotse klimaat.' Lachte ze sarcastisch, terwijl ze de straat over stak die naar het politie commissariaat leidde. Ze liep de parking op, en slaakte een zucht van verlichting toen ze de auto van haar vader herkende. Hij was hier, waarschijnlijk aan het overleggen met de commissaris. Voor even had ze gevreesd dat hij er alleen op uit getrokken was. Dat had hij de laatste dagen wel vaker gedaan. In regen en in wind. Er van uitgaan dat zijn vaderlijk instinct het zou halen waar honderden agenten, snuffelhonden en opsporingsberichten gefaald hadden. Lauren had jaren gedacht dat ze haar typerende koppigheid geërfd had van hun moeder. Haar vader was altijd het toonbeeld geweest van rust en rationaliteit. Tot de dag dat zijn dochter verdwenen was. Toen was er geen tijd meer voor rationeel denken. Een dierlijk instinct was in hen naar boven gekomen. Zijn dochter had hem nodig, en niemand zou hem tegen houden. Het was het enige wat hem nog leek te beschermen tegen de harde waarheid. Hoe hard ze ook zouden zoeken, zouden bidden en hopen. Cat zou niet met hen mee naar huis gaan. Er zou zelf geen lichaam zijn om te begraven naast hun moeder.
Lauren wist met veel moeite een krop uit haar keel weg te slikken. Met opzet liet ze enkele regendruppels over haar gezicht glijden. Niemand zou het verschil zien tussen haar tranen. met opgegeven hoofd liep ze naar binnen, waar ze zich rechtstreeks naar de incheckbalie begaf.
De jonge vrouw keek verstrooid op van haar papierwerk, en leek Lauren meteen te herkennen.
'Uw vader is nog in gesprek met een inspecteur. Ik denk dat het nog wel een tijdje kan duren.'
Codetaal voor: Ben je hier weer? Denken jullie echt dat we niets anders te doen hebben?
'Goed, dan wacht ik hier wel even.' Antwoorde ze uitdagend, en ging op een stoel zitten om haar woorden kracht bij te zetten.
De vrouw bleef haar even aankijken, blijkbaar in de veronderstelling dat haar monsterblik Lauren zou wegjagen. Toen het meisje geen aanstalten maakte om te vertrekken uitte ze een diepe zucht en stond op van haar stoel.
De eerste dagen waren de Coopers bijna overladen geweest met steunbetuigingen, maar na een tijdje leken de mensen er toch genoeg van te hebben. Het leek voor hen duidelijk dat Cat zich niet langer onder de levenden bevond dus moesten die Amerikanen maar eens ophouden om hun rustige bestaan nog langer op zijn kop te zetten. En het ergste van al: Lauren begon te vrezen dat ze gelijk hadden. Waarom zouden ze hier nog langer blijven? Thuis hadden ze vrienden die hen zouden steunen, om uiteindelijk toch door te gaan met hun leven. Hier hadden ze alleen elkaar.
Verdomme Cat, was dit jouw doel geweest? Ons laten voelen hoe veel pijn het wel niet doet om een geliefde te verliezen? Wel, meid. je bent er met slag en wimpel in geslaagd. je kan nu wel terug komen.
Ze voelde nieuwe tranen opkomen, maar wist ze tegen te houden want op dat moment kwam de balie beambte terug, op de voet gevolgd door haar vader.
Ze sprong meteen recht, omdat ze voor even dacht dat hij elk moment in elkaar zou zakken.
Van de trotse en sterke man die in Schotland was aangekomen bleef er gewoon niets meer van over. Hij was enkele kilo 's kwijt, zijn vettige blonde haar stond alle kanten op en hij had dikke wallen onder zijn ogen.
'Lauren? Wat doe jij hier?'
'Je...Je was niet thuis. Ik maakte me zorgen.'
Meteen had ze spijt van haar woorden. Zijn slaphangende schouders gingen zowaar nog dieper.
'Het spijt me lieverd. Dat was niet de bedoeling.'
Ze zag dat zijn lip begon te trillen. Het zou niet lang duren of de tranen zouden komen. Haastig haakte ze haar arm in de zijne.
'Is het niet beter dat we naar huis gaan? Je bent doodop.'
'Kan ik niet. Ik wou nog eens naar de stenen gaan, misschien...'
'Meneer, onze mensen hebben die omgeving al tien keer ondersteboven gehaald. U zou beter naar uw dochter luisteren.' Riep de vrouw van achter haar balie.
Lauren onderdrukte de drang om de vrouw te wurgen. Het politiehandboek bleek een hoofdstuk te missen: genaamd tact.
'Kom pa, we gaan naar huis.'
Als een klein kind leidde ze hem naar buiten. Alleen kon ze het niet laten om over haar schouder haar tong naar de vrouw uit te steken. Die bleef koppig naar haar papierwerk kijken.

Reacties: