FanFic.nl

healing in the past,

Reunion

Cat was de laatste dagen wel gewend geraakt aan lawaai. Maar vandaag overtrof het toch echt alles. Het vrolijke gejoel was zo scherp te horen dat het wel leek of Cat er middenin stond.
'Wat is er verdorie aan de hand?'
Claire ging op haar knieën zitten en probeerde door het raam een glimp op te vangen.
'Een hoop paarden. Ik denk...Ja daar zie ik Rupert. En Jamie! Hij is terug!'
De gevolgen van haar bijna wurging hadden zich op haar stem overgeslagen. Haar opgewonden gegil had nog het meeste weg van iemand die net helium had opgezogen. Cat knielde naast haar neer gluurde naar buiten. Het licht was pijnlijk voor haar gewonde hoofd, en het was een drukte van jewelste buiten. Maar Jamie zijn reusachtige gestalte, en zijn rode haar dat in het zonlicht leek te glanzen als een aureool, maakte hem erg makkelijk op te merken. Toen draaide ze haar hoofd weer naar Claire, wiens goudkleurige ogen straalden toen ze hem zag.
'Je hebt hem gemist? Is het niet?'
'Inderdaad ja.'
Haar lach was een mengelmoes van een immense vreugde en een al even groot verdriet. Impulsief legde Cat een hand op haar schouder, en gaf er een kneepje in. Een dankbare glimlach was haar beloning.
Net op dat moment werd er op de deur geklopt en Murtagh opende hem.
'Mevrouw Claire. MacGregor zei dat het beter was dat u de mannen kwam begroeten.'
Toen draaide hij zijn hoofd naar Cat.
'U begrijpt wel dat ik u opnieuw moet opsluiten?'
Ze knikte begrijpend.
'Claire, hou buiten je ogen open. Iemand die verbaast lijkt om je in levende lijve te zien.'
'Nee werkelijk? Wat dacht je dat ik anders zou gaan doen?'
'Weet ik veel? Verdrinken in een paar staalblauwe ogen?'


'Zou het haar gelukt zijn? Jamie ik zie hem nergens?'
'We zijn er nog maar net. Je moet niet meteen het ergste denken.'
De laatste dagen waren een echte nachtmerrie geweest voor Rob en Jamie.
De hele tijd maar doen alsof er niets aan de hand was, terwijl beide mannen alleen maar konden denken aan Hadley, die thuis lach te vechten voor zijn leven. Vooral Rob was er duidelijk niet met zijn gedachten bij geweest. Het was op een bepaald moment zo erg geweest, dat hij op een dag zijn speer in de bosjes had gehooid, in de veronderstelling dat het een wild zwijn geweest was. Terwijl het de jonge Willie was geweest die zijn behoefte zat te doen. Naderhand gezien was het maar goed dat hij er niet met zijn hoofd was bij geweest. Want als Robert MacGregor er voor de volle honderd procent voor ging, dan hadden ze de jongen nu mogen roosteren in plaats van de twee zwijnen die ze hadden weten te strikken.
Jamie zelf was er zelf natuurlijk ook niet met zijn gedachten bij geweest. Bijna ieder moment van de dag waren zijn gedachten bij Claire geweest. Hij had wel eens eerder naar een ander meisje gekeken. Maar wat hij voelde met Claire, dat was iets wat je maar een keer in je leven vond. Het gevoel dat door hem geen ging het moment dat ze haar hand op zijn schouder legde, het moment dat haar lippen de zijne beroerden. En dan al die nachten, dat ze haar perfect gevormde billen tussen zijn benen legde. Het tintelende gevoel tussen zijn benen waarschuwden hem dat hij er maar beter niet te veel over nadacht.
Straks kon iedereen zijn gevoelens met eigen ogen aanschouwen.
En toen zag hij haar, tussen al die onbekende gezichten was het niet moeilijk haar te onderscheiden. Maar toen werd hij overvallen door een gevoel van ongerustheid. Hij wist ook wel dat hun huwelijk niet haar idee geweest was. Ze had er zich zelf openlijk toegegeven dat ze er tegen was geweest. Zou ze eigenlijk wel blij zijn om hem te zien? Wie weet was ze wel opgelucht geweest om even van hem af te zijn. Onzeker steeg hij van zijn paard af en liep op haar af.
'Sassenach? Je...Ik heb je gemist.'
Haar antwoord vertaalde zich in een passionele kus. Zo onverwacht dat hij even terug deinsde, maar toen sloeg hij zijn armen om haar middel en hief haar de lucht in.
'Claire? Claire hoe is het met Hadley?'
Jamie had zijn neef wel kunnen wurgen. Maar bedacht zich toen dat hij wel een antwoord verdiende, dus liet hij Claire met tegenzin los.
Net voor ze kon antwoorden werden ze onderbroken door Coll en Robert senior.
'Mevrouw Fraser. Wat goed om u te zien. Hebt u genoten van uw tijd hier?'
Galant nam Robert haar hand en kuste die.
'Ik mag maar hopen dat mijn neef u goed heeft opgevangen.'
'Daar heeft mevrouw Fraser denk ik niet over te klagen.'
Hadley verscheen zo plotseling dat de neven bijna een hartaanval kregen.
Er verscheen een schuine grijns op zijn gezicht toen hij zijn broer Rob zag. Die moest duidelijk moeite doen om hem niet ter plekke te gaan omhelzen.

Reacties: