FanFic.nl

healing in the past,

a difficult compromise

'Goed. Eerst en vooral moeten we een afleiding verzinnen. Coll stuurt zeker iemand achter ons aan.'
'Daar kan Murtagh wel voor zorgen. Hij heeft nog iets goed te maken na dat hij Claire uit het oog verloren is.'
Sussend legde Claire een hand op haar echtgenoot zijn arm.
'Je moet hem nu niet te hard aanpakken.'
Jamie leek er nog even over te willen doorgaan, maar bij het zien van Claire haar smekende blik hield hij uiteindelijk op.
'Dus Murtagh houd iedereen in de gaten. Maar dan nog lijkt het me beter dat we niet allemaal gaan. Het zou alleen maar te veel aandacht trekken.'
'Ik ga mee,' Riep Jamie beslist. 'Ik heb nog een appeltje met hem te schillen. Claire en Cat kunnen wel boven blijven.'
'Wat?' Riepen beide vrouwen in koor. 'Wie denk je wel dat je bent? Is het jouw keel die bijna was dicht geknepen? Zijn het jouw tanden die er net niet uit geslagen zijn? Nee meneertje, als er iemand die kerel confronteert zijn het Claire en ik wel.'
Claire knikte hevig om Cat haar gelijk te onderstrepen. Jamie keek haar kwaad aan.
'Die kerel heeft aan mijn vrouw gezeten. Het is niet meer dan mijn recht om hem kapot te maken.'
'Ben je alweer vergeten dat we nog een paar vragen voor hem hebben? Jamie als je jezelf niet in toom kunt houden, dan is het beter dat je hier blijft.' Viel Hadley hen bij.
'O antwoorden krijgen we zeker. Laat me vijf minuten alleen met hem en hij verteld ons alles wat we willen weten.'
'Als we jou laten doen, dan weten we misschien net zijn naam, voor hij bezwijkt.' Mengde Rob zich in het gesprek.
'Nee, we nodigen hem uit op het banket vanavond en trakteren hem dan op onze beste whisky. Echt jongens, jullie gedragen je als een stel vrouwen.'
'En wat bedoelen je daar mee?' Vroeg Claire dreigend.
Cat haar hoofd leek elk moment op omploffen te staan. Ze deed enkele verwoede pogingen om over het lawaai uit te komen, maar het was vergeefse moeite. Uiteindelijk greep ze het krukje beet en gooide het met alle macht tegen de muur. Het hout spatte langs alle kanten en iedereen was spontaan stil.
'Zo komen we dus echt nergens. Ten eerste, als er al iemand ons afluistert dan maken jullie het hen wel heel makkelijk. En ten tweede, zijn we niet allemaal volwassen mensen?'
Jamie leek haar nog even te willen tegen spreken. Claire gaf hem snel een trap tegen zijn schenen, en uiteindelijk leek iedereen de wijsheid van haar woorden in te zien.
'Aangezien we het maar niet met elkaar eens kunnen worden, dan laten we het lot maar beslissen.'
Cat nam een stuk hout en trok er enkele kleinere stukjes uit. Eerst richtte ze zich tot de tweeling.
'Jullie weten waar die kerel zich bevind, dus een van jullie twee gaat mee.'
Ze had twee stukjes hout in haar hand genomen, zodat het leek alsof ze even groot waren.
'Wie van jullie twee het langste stukje hout trekt, gaat mee, de andere blijft hier.'
Niet meteen de meest volwassen oplossing, maar het was wel een effectieve.
Meteen trokken beide mannen en stukje. Hadley kon een triomfantelijke grijns niet onderdrukken toen hij als de grote overwinnaar uit de bus kwam.
'Jij krijgt ook altijd alle plezier.' mompelde Rob verontwaardigd.
'Geen zorgen, Rob. Je zal er straks alles over te horen krijgen. En nu is het aan ons. Als er nog twee meegaan, lijkt me dit meer dan genoeg.'
Grijnzend trok Hadley enkele stukjes hout, en deed er het zelfde mee als Cat. Eerst trok Jamie er eentje, dat er behoorlijk lang uit zag. Claire het hare zag er een stuk korter uit, en ze kon een luide vloek niet onderdrukken toen ze het langere strootje van Cat zag.
'Zie je wel. Zo moeilijk was dat niet. Zo, Rob en Claire houden alles hier in de gaten. Jamie, jij wil Hadley wel even ondersteunen op onze tocht?'
'Waarom zou hij dat moeten doen?' Vroeg Hadley.
'Wel, ik weet niet. Omwille van je gewonde been?'
'O dat? Dat is al lang in orde hoor. Ik loop wel.'
'Jij verdomde idioot. Kun je nu niet een keer gewoon doen wat er van je gevraagd word?'
'Omdat ik geen vrouw nodig heb die me gaat vertellen wat ik wel en niet moet doen.'
Het was te verwachten. met zijn broer en zijn neef in de buurt kon Hadley natuurlijk niet anders dan zijn koppige en afstandelijke houding weer aan te halen. Maar als hij werkelijk dacht dat ze zich zo makkelijk gewonnen zou geven.
'Je gedraagt je verdomme weer als een klein kind. En ben je al weer vergeten wat ik met kleine kinderen doe?'
Zijn bruine ogen vernauwden zich tot spleetjes.
'Dat durf je niet.'
'O nee? Ik doe het hier voor de ogen van je broer en je neef. En heb ik ooit al eens een loze belofte gemaakt?'
Hij leek even de ene vernedering tegen de andere af te wegen. En toen zonder verder gedoe liet hij zijn arm op Jamie zijn schouder steunen, en nam zijn been van de grond.
Jamie zijn mond viel bijna tot op de grond, Rob keek alsof hij geweien uit Hadley zijn oren zag groeien.
'Die meid is echt een heks!' Riep hij verbijsterd.

Reacties: