FanFic.nl

healing in the past,

a painful distraction

Cat was de eerste die naar buiten liep. Ze kreeg meteen de man in de gaten die Coll gestuurd had. Wat niet eens zo moeilijk was, aangezien hij niet eens de moeite deed om zich te verbergen.
'Mijn vader kenende zal hij waarschijnlijk Seamus op ons afsturen. Gemakkelijk te herkennen. Pokdalig gezicht, klein van gestalte en ijzige blauwe ogen die alles gezien leken te hebben.'
Hadley had geen betere beschrijving kunnen geven van de man. Het moment dat hij haar zag werd ze getrakteerd op een bijna tandeloze glimlach.
'Gaan we een wandeling maken, jongedame?'
'Natuurlijk, na weken opgesloten te zitten is het leuk dat ik mijn benen even mag strekken.'
'Natuurlijk, je vind het vast niet erg dat ik even met je mee loop?'
Nee hoor. Kon het werkelijk nog doorzichtiger? Ze dacht terug aan de waarschuwing van Rob.
'Seamus lijkt misschien niet de snuggerste, maar je mag hem zeker niet onderschatten.'
Cat zag niet meteen een gevaar in die kerel, maar Rob kende hem beter, dus ging ze er maar van uit dat hij gelijk had. De man begon haar vragen te stellen over waar ze vandaan kwam, en vooral over haar familie. Het leken onschuldige vragen maar Cat begreep meteen dat hij haar aan het testen was. Een afwijking van haar oorspronkelijke verhaal, en de spion zou door de mand vallen. Hij leek bijna teleur gesteld te zijn dat ieder antwoord perfect overeen kwam met haar eerdere verklaring.
'Weet u, meneer? Ik zou bijna denken dat u me aan het ondervragen bent. En net nu ik dacht dat de mensen me wat meer vertrouwden.'
'Mevrouw, u beledigd me. Ik probeer enkel en alleen een beleefd gesprek met u aanknopen. Het gebeurt niet elke dag dat ik iemand van over de grote plas ontmoet.'
Hij bleef eindeloos doorzeuren over de meest idiote dingen. Je zou bijna denken dat hij de waarheid sprak. Maar Cat begreep dat dit een manier was om haar op een zwak punt te betrappen. Cat begon echt te begrijpen wat Rob bedoelde. Het was een gluiperige slang die zich om haar zou wikkelen nog voor ze het door had. Maar Cat was opgeleid om met dit soort situatie 's om te gaan.
'U lijkt trouwens erg goed te kunnen opschieten met de MacGregor tweeling?'
'Het zijn inderdaad aardige jongens.'
'Verassend eigenlijk. Aangezien het Hadley was die u ontvoert had. Hoe komt het dat u hem zo makkelijk hebt kunnen vergeven?'
'We hebben enkele goede gesprekken met elkaar gehad. Uiteindelijk bleek alles op een groot misverstand te rusten.'
'Niet verassend. Die Hadley is nooit een erg groot licht geweest. Het is niet aan mij om dit te zeggen, maar die jongen is een grote teleurstelling in de ogen van zijn vader.'
'Is dat zo? Wel, het is niet aan mij me te bemoeien met familiezaken.'
Weer kon ze een glimp van teleurstelling zien. Natuurlijk had hij gehoopt dat ze hem zou gaan verdedigen. En om eerlijk te zijn, het had maar een haar gescheeld of ze zou het gedaan hebben. Maar dan zou ze meteen een meer diepere band prijs geven. En dat kon ze nu echt missen als kiespijn.
De man werkte haar zo op de zenuwen dat ze pas besefte dat ze aan de stallen waren aangekomen, op het moment dat er een paard luid begon te hinniken.
'Waarom zijn we...?'
Nog voor ze iets kon zeggen had de man een zak over haar hoofd getrokken, verrast kon ze er niets tegen doen toen hij haar ene arm op haar rug trok en haar zo naar binnen sleurde. Instinctief begon ze met haar vrije arm te slaan en te schoppen, maar ze was te gedesoriënteerd om haar doel te raken. En de ijzeren greep op haar pols loste niet eens een klein beetje. Ze kon zichzelf wel vervloeken. Rob had haar nog zo gewaarschuwd, en ze was er ingelopen als de eerste de beste beginneling. Een enkel paard reageerde op hun aanwezigheid maar verder bleken ze totaal alleen te zijn. Wat de man natuurlijk wou.
Hij dwong haar op haar knieën, de geur van oud stro drong haar neus binnen toen hij haar neus er in duwde.
'Zo, kleine heks. En nu ga je me eens vertellen wat jij en Hadley zoal te bespreken hadden.'
'Waarom zou jou dat aan gaan?'
'Omdat. Ik wel eens wil weten hoe het komt dat jij en die andere Engelse trut nog in leven zijn, na dat er toch rijkelijk betaald is voor jullie dood. Is het Hadley die jullie geholpen heeft? Vertel.'
Wel, dat was nog eens een gemakkelijke bekentenis. Niet dat Cat maar een seconde dacht dat deze kerel dit in zijn eentje bedacht had. Het bewees alleen maar dat Coll erachter zat.
'Die Engelse trut en ik waren niet met zijn aanwezigheid gediend, dus hebben we hem zelf maar de deur gewezen.'
Ze voelde het koude lemmet van een mes tegen haar hals. Ze kon gewoon ruiken dat hij zijn mond dichter bij haar gezicht bracht. De geur van het beschimmelde stro was echt te verkiezen boven deze stank.
'Dan wil ik wel eens weten waar je hem hebt achter gelaten.'
'Waarom? Bang dat hij zijn mond gaat voorbij praten over bepaalde plannetjes?'
Het lemmet duwde nog dieper in haar hals, ze kon het bloed voelen vloeien.
Verdorie, als Rob iets van plan was, dan mocht hij zich echt gaan haasten.
'Meisje, we weten maar al te goed dat er iets aan de hand is. Dus is het maar beter dat je ons meteen verteld wat. Is het zo belangrijk om er je eigen leven voor in de waagschaal te leggen?'
'Nogmaals. Ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.'
Waar waren ze? Waren die vier soms aan het kaarten?
Het lemmet werd van haar keel gehaald, maar ze wist dat het bedoeld was om haar de genadeklap te leveren. Woedend trok ze aan haar arm. Die kleine kerel was sterker dan hij er uit zag.
En toen viel de klap. Alleen voelde ze geen pijn. Een nieuwe hand trok aan haar pols en trok haar recht.
'Hier zijn jullie. Ik vreesde al dat ik te laat was.' Hoorde ze de stem van Rob.
Hij trok de zak van haar hoofd, zodat ze eindelijk kon zien dat de man bewusteloos op de grond lag.
'Ik had veel verwacht. Maar dat hij zo ver zou gaan voor informatie. Ik had toch gezegd dat je hem niet mocht onderschatten?'
'En ik heb hem onderschat. Ik geef het toe. Maar hij wou weten waar die moordenaar is. Het kan dus niet anders dan dat jouw vader er iets mee te maken geeft.'
Zijn treurige blik bevestigde haar vermoedens.
'Daar was ik al bang voor.'
'Wat doen we nu met hem?'
'Claire en Murtagh komen er zo aan. Hij heeft gewoon een lelijke val gemaakt en Claire zal hem iets geven tegen de pijn. Iets wat hem heel lang in een zorgeloze slaap zal houden. Ondertussen gaan jij, Jamie en Hadley op bezoek bij onze andere gast.'
'Goed, geen tijd te verliezen.'
Ze wou meteen weglopen, maar hij hield haar nog even tegen.
'Misschien kun je deze even gebruiken.'
Hij haalde een zakdoek tevoorschijn, en duwde die zachtjes tegen de snee in haar hals.
'Dank je.' Zei ze snel. En liep toen weg.

Reacties: