FanFic.nl

healing in the past,

a literary experience

'En nu ga je me je geheim vertellen.'
Jamie keek verbaast op naar zijn neef. Omdat die op zijn schouder steunde keken ze elkaar recht in de ogen. En zijn bruine ogen keken hem zo indringend aan, alsof de Heilige Graal verborgen lag in Jamie zijn blik.
'En waar heb jij het nu weer over?'
'Wat denk je? Hoe slaag jij er in Godsnaam in om zo een goed huwelijk te hebben met zo een interessante vrouw als Claire?'
Hij onderstreepte zijn woorden met een samenzwerige glimlach. Jamie beantwoorde zijn lach.
'Interessant is inderdaad een goede benaming. Claire is inderdaad niet de vrouw die zich de les laat spellen. En om eerlijk te zijn, dat is een van de redenen dat ik op haar gevallen ben.'
'Waar zijn jullie twee nu weer over aan het fluisteren?'
Cat had een tijdje achter de twee aan gelopen maar was plots naast hen opgedoken.
'Niets, familiezaken.' Zei Hadley snel.
Ze draaide met haar ogen en liep verder. Ze had nog steeds de zakdoek van Rob tegen haar wonde gedrukt, en zag wat wit door het bloedverlies. Maar verder had ze aan het incident met Seamus- Zoals ze het zelf bleef noemen- niets over gehouden. Behalve dan misschien een rothumeur. Wat eigenlijk nog zacht uitgedrukt was. Woedend was de kamer binnen gestormd, had Claire bijna naar buiten geduwd met de vraag om dat stuk verdriet zijn kroonjuwelen te verwijderen. En toen Jamie het gewaagd had haar te vragen naar wat er gebeurt was, had haar priemende vinger zijn oog net niet uitgestoken.
'Geen commentaar.' Had ze woedend gesist.
Geen angst, geen zenuwen die het elk moment konden begeven. Wat eigenlijk niet meer dan normaal zou zijn voor iemand die de dood twee keer in de ogen had gekeken, in evenveel dagen tijd. Maar de enige emotie die ze te zien kregen was de woede van iemand met een gekrenkt ego.
'Claire mag dan misschien een interessante vrouw zijn. Maar ik denk dat je je met Cat ook niet zult vervelen.' Fluisterde Jamie plagend in zijn oor.
'Wat bedoel je daar nu weer mee?' Was het geërgerde antwoord.
'Niets, gewoon dat het een merkwaardige vrouw is. Haar eventuele echtgenoot zal zijn handen aan haar vol hebben.'
Zijn blauwe ogen fonkelden ondeugend. Hadley kon alleen maar raden waar zijn neef heen wou.


Cat had het gevoel dat ze een roman van Anne Radcliff was binnengetreden. Een oud gebouw, vol met geheimen, en als klap op de vuurpijl kreeg ze er nog eens een geheime gang bovenop. Hadley had zijn twee kompanen naar de hoogste toren geleid. Waar ze uitkwamen in een klein torenkamertje, volgestouwd met allerhande rommel. Het deed Cat nog het meest denken aan het kamertje van Doornroosje of Rapunzel. Als ze ergens een spinnenwiel te zien kreeg dan zou ze zich zeker uit de voeten maken.
'Heb je hem hier verborgen? De eerste de beste bediende zal hem hier vinden.'
'Zo ver had ik ook al gedacht, Sassenach. Daarom heb ik hem iets dieper verstopt.'
Hij liet zijn hand over de muur glijden, terwijl hij iedere baksteen aandachtig betaste. Anne Radcliff was misschien niet meteen de goede vergelijking, dit was net Harry Potter.
na enkele ogenblikken vond hij de steen die hij zocht, drukte die in en zette zo een geheim mechanisme in werking. Met een luid gekraak zwaaide een geheime deur open, die een lange wenteltrap prijsgaf.
Jamie en Cat konden hun verbazing amper de baas. Hadley leek het erg amusant te vinden.
'Weet je nog Jamie? Voor de opstand was dit een kasteel geweest dat zich kon meten met Leoch.'
'Inderdaad ja. De MacGregor 's zijn echt veel te hard gestraft voor hun steun aan de Jacobijnen. Ik had nooit verwacht dat er nog oude delen van het kasteel bestonden.'
Beide mannen hadden iets van spijt in hun stem. Cat begreep er natuurlijk niets van.
'Wisten we ook niet. Alleen hadden Rob en ik ooit eens een verstopplek nodig,' Zei Hadley al wat vrolijker. 'Je had Rob zijn gezicht moeten zien toen die deur plots open zwaaide.'
'Als verstopplek kan dit inderdaad wel tellen.' Lachte Jamie geamuseerd.
En dat leek voor iedereen het startsein te zijn om de trap af te dalen. Cat voelde ondanks haar slechte humeur toch iets van opwinding. Ze voelde zich net als haar naamgenoot uit Northanger Abbey. Net voor ze de verboden kamer van mevrouw Tilney zou betreden. Het was maar te hopen, dat als ze betrapt zouden worden, het door een Henry Tilney achtig persoon zou zijn. En niet door generaal MacGregor.

Reacties: