FanFic.nl

healing in the past,

drowning in darkness

Cat had het niet verwacht, maar de afdaling nam nog wat tijd in beslag. Je had natuurlijk Hadley die met zijn been niet echt veel snelheid kon maken. Maar de trap zelf was zo lang, dat Cat begon te vrezen dat ze wel een onder de kelder zouden uitkomen. Het was bijna niet te vatten, maar die middelgrote boerderij die ze te zien had gekregen was ooit wel degelijk een deel geweest van een veel groter kasteel. Als ze de twee mannen mocht geloven was het het soort kasteel geweest dat toeristen in de toekomst met veel plezier zouden bezocht hebben.
Wat was er gebeurt dat deze plek zo in de vergetelheid geraakt was? Ze dacht terug aan de opmerking van Jamie.
'De MacGregor 's zijn veel te hard gestraft voor hun steun aan de Jakobijnen.'
Daarmee bedoelde hij de eerste grote Jakobijnse opstand van 1715. De familie had dus openlijk de kant gekozen van James Stuart: The Old Pretender. Cat haar moeder had haar wel eens verteld over hoe diens vader was afgezet, omdat hij een katholiek was. En de troon werd overgenomen door zijn schoonzoon. Wat was zijn naam nu ook al weer? Willem van Oranje. En de zoon zijn poging om zijn troon terug te krijgen was geëindigd in een ramp. Wat natuurlijk een groot verlies betekende voor familie 's als de MacGregor 's. Maar ze had nog nooit eerder gehoord dat kastelen tot puin waren herleid puur uit wraak. Het zou slimmer van de Engelsen zijn geweest om hen er gewoon uit te zetten en het voor hun eigen doeleinden te gebruiken.
Wat dan weer wel logisch was, was de reden waarom de familie het zou wagen om mee te doen aan een tweede opstand. Ze waren al zo veel kwijt geraakt dat ze natuurlijk dachten dat ze er alleen maar beter van konden worden. Ze moesten eens weten dat de tweede opstand een nog grotere ramp zou worden dan de eerste. Ze probeerde niet aan Culloden te denken. Het deed haar niet veel dat een man als Coll MacGregor er waarschijnlijk het leven zou laten. Maar dat hij in zijn egoïsme zijn beide zoon 's mee in de afgrond zou trekken. Jonge mannen waar ze, of ze het nu wou of niet, deed haar bloed koken van woede.
En het frustreerde haar dat ze het hen niet kon vertellen. Ze zouden het in de eerste plaats toch niet geloven. En als ze het hen op de een of andere manier kon bewijzen, dan nog zouden ze zich niet terug trekken. Hun trots zou het hen niet toelaten.
Grimmig dacht ze aan het gezegde: Een ezel stoot zich geen twee maal aan de zelfde steen. Een ding kon je over de MacGregor 's zeggen, het waren duidelijk geen ezels.


Op een gegeven moment werd het zo donker, dat ze gedwongen waren om enkele fakkels aan te steken. Hadley had dit gelukkig voorzien en had het nodige materiaal mee genomen. In Indiana Jones had het best leuk geleken om met zo een brandende toorts rond te lopen, maar Cat had al snel door dat het toch niet te vergelijken was met een zaklamp. God, op dit moment had ze echt alles gedaan voor een zaklamp. De duisternis leek haar bijna op te slokken, en het beetje licht dat de fakkels gaven, zorgden er eigenlijk vooral voor dat haar omgeving eigenlijk een nog extra griezelige dimensie gaf.
'Niet dat ik irritant wil doen. Maar zijn we er nu bijna?'
Ze hoorde Hadley geamuseerd lachen.
'Wat krijgen we nu? Je gaat toch niet zeggen dat onze grote heldin bang is in het donker?'
Ze onderdrukte de drang om hem een trap tegen zijn kont te geven. Bang was ze zeker niet. Maar bij iedere stap werd ze er zich meer van bewust dat ze gewoon niet gewoon was aan echte duisternis. In haar eigen tijd was er natuurlijk elektriciteit, als je 's avonds op pad ging, dan was er straatverlichting. En zelf in het leger, als ze een operatie hadden in het midden van de nacht, dan konden ze zich oriënteren met de hulp van nachtkijkers.
Als er een voordeel was aan tijdreizen, dan was het wel dat je de dingen meer ging appreciëren die je altijd maar als vanzelfsprekend beschouwde.
Het was bijna een opluchting toen ze eindelijk weer echte grond onder haar voeten voelde. Je zou bijna medelijden krijgen met de moordenaar die hier al meer dan een nacht gevangen zat. Met de nadruk op bijna.
'Goed, waar is die kerel?' Gromde Jamie, duidelijk klaar om zijn wraak te laten gelden.
'Hij hangt verderop wat rond, we zullen hem zo ontmoeten.'
Cat kreeg een vreemd gevoel toen Hadley wel erg veel nadruk legde op het feit dat de man hier rondging. Bijna instinctief ging haar hoofd omhoog, alsof ze elk moment tegen zijn voeten kon aanlopen.
'Sassenach, het is niet in de lucht dat je moet kijken.' Lachte Hadley geheimzinnig. Hij leidde hen een stukje verder, en na een tijdje kon ze eindelijk het silhouet onderscheiden van iets wat ooit een waterput geweest was. Op de tast greep ze naar de stenen cirkel, enkele keien vielen naar beneden toen ze hen aanraakte. Ze liet het licht van de toorts over de houten constructie waarmee ooit emmers water naar boven waren gehaald. Na enkele ogenblikken zag ze dat het touw strak gespannen stond, alsof er in de diepte nog steeds gewicht ging. Verbijsterd keek ze op naar Hadley, die grijnsde van oor tot oor.

Reacties: