FanFic.nl

Stand alones

Mijn verhaal

Ik ben Anthea en ik heb het leven waarvan ik altijd gedroomd heb. Vandaag ga ik jullie mijn verhaal vertellen, maar je zal moeten openstaan voor nieuwe dingen en je zal vooral moeten geloven.

10 jaar geleden. Ik staarde de donkere, eindeloze nacht in terwijl de banden van de auto me steeds verder weg brachten van Diane en haar magie.
Diane was een reflexoloog; een persoon die eigenlijk letterlijk met je voeten speelt en zo heel veel over jezelf te weten kan komen, emotioneel en fysiek. Dit was de eerste keer dat ik naar haar toe was gegaan en ik was er nog steeds overdonderd van. Diane had me kleuren voor mijn gesloten ogen laten zien. Geen felle, duidelijke kleuren, maar toch kleuren. In bolletjes, streepjes, vlakken en zoveel verschillende, afwisselende kleuren met elk hun eigen betekenis. Ik had bij mezelf binnen gekeken.
Daarna mocht ik nog verder in mezelf graven. Ik mocht in mijn hoofd gaan wandelen en koos de mooiste bloementuin die ik ooit in een droom had gezien. Niet veel later doken er drie bomen op aan de rand van de tuin. Deze bomen stelden deuren voor en ik koos ervoor om de linkse binnen te gaan. Ik voelde me wat teleurgesteld wanneer er in de kamer achter de deur helemaal niets was, alleen maar wit. Maar geleidelijk begon ik verderop een strand te zien. Mijn voeten leidden me naar het strand en ze blauwe zee.
Diane was in ‘de echte wereld’ nog steeds bezig met het masseren van mijn voeten met haar zachte en vettige handen door de olie die ze erop had gesmeerd. Ik hoorde hoe ze tegen mijn mama, die in de zetel zat, zei dat ik nu in mijn Atlantis-stuk zat. Een deel van mij dat ik niet wist dat bestond. Het had volgens haar iets te maken met mijn vorig leven. Tot dan toe had ik nooit stil gestaan bij andere levens, ik had er nooit over nagedacht en ook of Atlantis misschien meer als gewoon een legende was had ik nooit overwogen, maar hier en nu geloofde ik steevast in haar woorden.
In mijn eigen droomwereldje op het strand, kreeg ik plots een onverklaarbare drang om te gaan zwemmen. Voor ik het wist zwom ik tegen een vrij hoge snelheid door het warme water. Inderdaad warme water, ik kon de temperatuur voelen alsof ik echt ik water lag. Ik zwom door de wondere waterwereld en voelde me enorm thuis. Ik kon zelfs uit het water springen en hoorde ondertussen Diane weer fluisteren. Dit was ik geweest in mijn vorig leven. Ik moest haar niet vragen wat ik geweest was, dat voelde ik aan, dat wist ik voor 100% zeker: ik was een dolfijn.
Altijd al had ik een sterke affiniteit gehad met dolfijnen en waterdieren. Als klein meisje was mijn lievelingsdier een dolfijn, mijn eerste boeken waren verhalen over dolfijnen, het geluid van de zee met zingende dolfijnen en walvissen konden me doen kalmeren en in slaap wiegen en zelfs de foto’s voor mijn vormsel waren bij dolfijnen in een dolfinarium genomen. Ik was toen nog nooit zo dicht bij echt dolfijnen geweest en het was een namiddag om nooit te vergeten, maar die interesse in deze waterdieren verzwakte met de jaren. Ik vergat hoe ik van hen gehouden had en mijn dolfijnen raakten helemaal op de achtergrond, tot deze dag bij Diane. Ik had een stukje van mezelf terug gevonden dat ik een tijd kwijt was geweest en het voelde goed. Ik voelde me weer volledig, één met de dolfijnen.
Onder water leek de tijd sneller voorbij te gaan als ik dacht en tot mijn teleurstelling vroeg Diane me om weer naar het strand te zwemmen. Ik deed wat ze me vroeg, maar deze keer zwom ik niet meer alleen. Een andere dolfijn zwom met me mee. Ik keek in zijn linkeroog terwijl we op een gelijk tempo door het water raasden. Dat oog sprak boekdelen, het was alsof hij me zijn hele leven vertelde. Een levensverhaal dat ik niet kon verwoorden.
Toen we het strand naderden en het water ondieper werd, moest ik afscheid van hem nemen. Terwijl ik uit het water stapte, voelde ik hoe in werkelijkheid er een traan tussen mijn wimpers doordrong en langs mijn wang naar beneden rolde. Ik hield ze niet tegen en stopte ook de volgende niet. In mijn hoofd wandelde ik terug naar de deur en de bloementuin door. Wanneer ik mijn ogen weer opende, keek in door de tranen heen naar het plafond van Diane’s gezellige kamertje. Ik veegde de tranen weg en ging recht zetten. Ondanks dat ik me net verdrietig had gevoeld om het afscheid met mijn nieuwe vriend, voelde ik me nu toch beter. Ik had een verloren stukje van mezelf weer hervonden en voelde me in balans.
Ik keek in de lieve ogen van Diane. Ze lachte naar me en zei dat ik van de massagetafel mocht gaan. Voorzichtig liet ik me er vanaf glijden en wisselde van plaats met mama. Nu was het haar beurt om in zichzelf te duiken. Terwijl Diane met mama bezig was, bestudeerde ik haar kamer nog wat beter. Buiten de massagetafel in het midden van de ruimte stonden er ook twee comfortabele zetels elk aan een kant van de ruimte, een kastje met een cd-speler en alle verschillende oliën en een kachel die gezellige warmte afgaf. Op de schouw stond een hele verzameling van beeldjes van trollen, engeltjes groot en klein, elfen en noem maar op. De kamer was verlicht met drie kleine lampjes die gedimd licht afgaven en weer sfeer creëerden.
Ondanks dat Diane’s handen mama’s voeten masseerden, leerde ze mij ondertussen nieuwe dingen. Ze vertelde dat de kleuren die ik gezien had, mijn chakra’s waren. Er waren in totaal zeven chakra’s die gelegen waren langs de ruggengraat en elk een specifieke functie in het lichaam hadden. Ze hielp me met het zien van de energielijn rond mijn hand en wanneer ik me goed concentreerde kon ik zelf het aura van mama zien. Een licht groene kleur dat het silhouet van haar lichaam vormde.
Bij al die nieuwe dingen dat ik te weten kwam, ging er een hele nieuwe wereld open. Elk klein detail dat Diane te vertellen had interesseerde me en ik zou uren met haar kunnen blijven praten hebben. Maar hetgeen wat me nog meer raakte was wat er daarna gebeurde. Wanneer ook mama van de tafel mocht komen, vroeg ik Diane naar het bestaan van engelen. Ik had nooit echt geweten of ze bestonden of niet en zij was de persoon die mijn vraag kon beantwoorden, dat wist ik zeker.
‘Natuurlijk’, had ze op mijn vraag geantwoord. Nieuwsgierig bleef ik haar vragen stellen en kwam te weten dat iedereen een engel of meerder rond zich had. Zij zelf had ooit haar eigen engel eens gezien, maar ook een engel die te midden van een massa stond en zijn vleugels opensloeg. Waarschijnlijk had niemand anders opgemerkt dat er zo dicht bij hen zich een engel bevond, maar Diane had het gezien. Mijn nieuwsgierigheid groeide en ik wou doodgraag mijn eigen engel zien of zijn of haar aanwezigheid voelen. Diane vroeg me op mijn ogen te sluiten, mijn voeten plat op de grond te zetten en diep in en uit te ademen met mijn buik. Ik moest vooral goed blijven ademen en stilletjes mijn armen omhoog brengen. Op een bepaald moment mocht ik mijn handen naar mijn hoofd toe bewegen toen ik plots een soort druk voelde. Ik voelde werkelijk mijn engel. Langs links was er een kleinere en recht was hij of zij groter. Ik kon hen niet zien, maar alleen voelen was al een geweldig gevoel. Wanneer ik vroeg aan Diane of zij hen kon zien, schudde ze haar hoofd. Op dat moment kon ze alleen maar een soort ‘energiebal’ van wit licht naast me zien. Hierna waren we vertrokken. In stilte en ik nog steeds ondersteboven van wat ik zojuist allemaal had meegemaakt.
Hierna voelde ik me nooit echt meer helemaal alleen. Ik wist dat mijn engelen steeds bij me waren en over mij waakten wat soms een beangstigend, maar vaak ook rustgevend gevoel gaf. Ik zag hen nooit, maar ze waren er, dat geloofde ik.

Een paar maand later besloot ik om nog eens een bezoekje aan Diane te brengen. Om me weer door magie te laten omringen en misschien weer nieuwe dingen over mezelf te weten te komen. Ik probeerde wel niet al te veel te verwachten zodat ik ook niet teleurgesteld kon worden. Misschien zou deze keer niet zo speciaal worden en had ik vorige keer gewoon geluk gehad. Maar natuurlijk kon ik het niet laten van uit de kijken naar die vrijdagavond.
Wanneer we door de kleine gezellige straatjes van het dropje reden, voelde ik hoe ik binnenin steeds meer opgewonden werd, maar van zodra ik het schattige huisje zag ging die opwinding liggen en voelde ik me al rustig worden. De magie hing hier echt overal.
Met mama aan mijn zijde wandelden we naar de voordeur of achterdeur, je kon het niet echt weten. We kwamen dichter bij en ik wou de deur opendoen (kloppen of bellen was hier echt niet nodig) toen de deur al voor mijn ogen openging. Mijn hart sloeg een tel over, bleef even stil staan en versnelde dan naar een veel te hoog tempo volgens mij.
Ik deed een stap achteruit en de jongen die mijn hart plots deed overslaan, volgde me. Ik kon mijn blik niet van hem afhouden. Ik keek in zijn prachtige ogen. Ze waren bijna zwart, maar nog net niet. Eerder het aller donkerste bruin dat ik ooit had gezien, maar oh zo mooi. Het leek alsof er sterretjes in schitterden, maar ze waren ondertussen ook zo mysterieus en diep als een oceaan. Een woeste oceaan, maar ook zo vertrouwd en helemaal niet beangstigend.
Ik had nergens meer oog voor dan voor deze onbekende jongen. Uit mijn ooghoeken zag ik nog wel net hoe mijn mama bij Diane en de vader van deze jongen ging staan. Ze stonden ons waarschijnlijk aan te staren, maar het maakte mij niets uit.
We zwegen nog steeds en ik wist dat hij me net zo bekeek als ik hem. Zouden mijn blauwe ook zoveel betekenis hebben voor hem, als zijn bruine voor mij? Wanneer ik de kracht vond om mijn blik los te maken uit die wondermooie ogen, begon ik alle kleine details van hem in me op te slaan. Zijn huid was bruiner dan die van mij of Diane, maar ze was perfect net zoals zijn ogen. Die huid leek babyzacht en de drang om hem aan te raken groeide, maar ik hield mezelf in. Mijn ogen gleden verder langs zijn hoofd naar zijn haar. Het was waarschijnlijk bijna onmogelijk, maar zijn haren waren exact dezelfde kleur als zijn irissen. Geen ravenzwart, geen donker bruin, maar er ergens tussenin. Hij had langer haar als de meeste jongens. Stijl en in een losse paardenstaart samengebonden. Hij was niet het type jongen dat je elke dag door de stad zag wandelen, maar dat sprak me juist bij hem aan.
Ik volgde zijn kaaklijn en vond het hangertje van een houten dolfijntje. Ik vroeg me af wat zijn connectie met dolfijnen. ‘Hij is ook een dolfijnenkind,’ Zei Diane’s zachte stem, maar ik hoorde die stem van ergens heel ver komen. Ik had ondertussen wel al bedacht dat deze jongen waarschijnlijk een indiaan zou zijn aan zijn uiterlijk te zien.
Mijn ogen liet ik nog even snel over zijn kleren vliegen. Een eenvoudige jeansbroek met een zwart T-shirt. Geen speciale kleren, maar net omdat hij ze aanhad leken ze zoveel mooier. Ik duwde mijn eigen hoofd weer naar boven en liet mijn blik weer rusten in zijn ogen. Ik slikte een krop in mijn keel door. De geluiden rond mij waren zo goed als allemaal gedempt. Ik hoorde alleen nog maar mijn eigen ademhaling en de zijne. Ik durfde niets te zeggen, bang om het moment te verbreken.
Tot mijn verbazing reikte de jongen plots met zijn hand naar mijn gezicht. Hij wreef met zijn zijdezachte hand over mijn rechterwang. Ik kreeg het warm bij zijn aanraking, maar het voelde ergens ook vertrouwd. Nog steeds maakte ik geen geluid en bleef roerloos staan, genietend van zijn aanraking. Zijn hand liet hij langs mijn arm naar beneden schuiven en nam mijn hand vast. Zijn aanraking was zo teder dat ik gewoon volgde toen hij onze handen naar boven bracht en ter hoogte van onze hoofden, onze vingers in elkaar verstrengelde.
Ik kende deze jongen niet, ik had hem nog nooit gezien, maar toch voelde alles zo vertrouwd aan. Onze handen pasten in elkaar alsof ze voor elkaar gemaakt waren en onze ademhaling ging op hetzelfde ritme.
Hij stapte een stapje naar me toe. Onze neuzen waren amper een vijftien centimeter van elkaar verwijderd en ik rook hem nu ook. Een geur die ik niet kon beschrijven, verschillende hemelse geuren door elkaar vermengd.
‘Hej,’ fluisterde hij en verbrak de stilte. Zijn stem klonk als muziek en zijn witte tanden kwamen tevoorschijn in een lach uit de duizend. Er vormden zich heel kleine kuiltjes in zijn wangen, maar ik had ze gezien. Hij had de eerste stap gezet en gesproken, maar het moment was nog steeds niet verpest. De magie die hier altijd overal rond zweefde was nu verzameld rond ons tweetjes. Ik lachte naar hem terug en herhaalde zijn openingswoordje. Hij knipoogde even naar me, waardoor ik bijna smolt als een ijsblokje verblind door de zon, en draaide zich toen naar onze toeschouwers. Mijn hand hield hij nog steeds vast.
Nu pas merkte ik dat de drie volwassenen stilletjes met elkaar aan het praten waren. Ik had geen idee waarover, maar voelde ook niet de nieuwsgierigheid opborrelen om het te vragen.
‘Zullen we vandaag de sessie maar overslaan?’ zei Diane lachend. Ik knikte en zag links van mij hoe de mondhoeken van hem omhoog gingen. Zonder dat het gezegd moest worden, wisten we dat het even tijd was voor ons om te gaan wandelen. We namen afscheid van onze ouders en Diane en begonnen zomaar onbewust ergens naartoe te wandelen.
‘Ik ben Kjel,’ zei hij eerst. Zijn naam paste bij hem alsof ik het eigenlijk zou moeten hebben kunnen raden. Nadat ik hem vertelde dat ik Anthea heette wandelden we wel een uur of twee rond in het kleine Waalse dorpje. Voorbij de weien en tussen de huisjes waar binnenin de kachel lekker warm branden en families bij elkaar zaten. Het was winter en al avond, maar ik had geen koud. Kjels aanwezigheid alleen al deed me op slag warm krijgen. Heel de wandeling liepen we hand in hand ook al kende ik hem nog niet echt, maar zoals ik al zei het voelde vertrouwd en doodnormaal.
We praatten over koetjes en kalfjes, maar het ging even gemakkelijk om over de meer persoonlijke dingen te praten. Het leek alsof ik zomaar alles tegen hem kon zeggen, zonder bang te zijn voor zijn reactie. Hij vertelde me dat ik net zo’n effect had op hem als hij op mij had gehad toen we elkaar voor het eerst in de ogen keken. Op deze twee uren leerden we elkaar nog beter kennen. Het was eerder een aanvulling van wat we al wisten. Want allebei wisten we dat er van die eerste seconde al een band tussen ons was, een band die enorm sterk en speciaal was, alleen konden we geen van beiden deze band verklaren.
Wanneer we weer bij Diane’s huis kwamen, was het tijd om afscheid te nemen. Ergens vond ik het echt spijtig. Ik had nog uren met hem kunnen praten en ik wist dat ik hem zou missen van zodra ik in de auto stapte, maar aan de andere kant wist ik dat dit geen definitief afscheid was. Ik zou Kjel weer zien en hopelijk zo snel mogelijk.
Terwijl onze ouders stonden te wachten om te vertrekken, trok hij me nog even naar zich toe. Zoals al wel meer was gebeurd deze avond, verdronk ik in zijn ogen. Ik hoorde zijn ademhaling versnellen en zag dat hij stilletjes naar me toe boog en voelde iets later zijn warme lippen op de mijne. Een vlinderzachte kus waardoor mijn hart een sprongetje maakte en er een hele stroom van magie door mijn lichaam vloeide. De kus leek eindeloos te duren, maar was ook weer veel te snel voorbij. Wanneer we onze lippen weer losten lachte ik naar hem en werd zelf voor de laatste keer die dag betoverd door zijn glimlach.

Vanaf die dag waren Kjel en ik onafscheidelijk. Het duurde niet lang voor we een koppel werden. Ik had eigenlijk al meteen van hem gehouden toen ik hem zag, maar het toegeven en verwoorden was een iets moeilijker klus geweest. Ooit van liefde op het eerste gezicht gehoord? Wel dit was nog sterker, op die dag had ik mijn soulmate gevonden. Of je het gelooft of niet, een soulmate bestaat. Ik weet het zeker, want ik hou nog steeds van hem.
Ja je hoort het goed, Kjel en ik zijn nog steeds samen. We zijn getrouwd en hebben al twee dochters. Op dit moment ben ik zwanger van een derde, een jongen. Ik weet dat ik hen op een dag dit verhaal ook zal vertellen. Het verhaal van hoe ik met magie te maken kreeg en hoe het mijn leven veranderde.
En als je het zou willen weten; mijn engelen heb ik nog steeds niet gezien, maar ik weet dat ze er zijn, nooit ver bij me vandaan. En wat ik door de jaren geleerd heb, is dat sommige engelen geen vleugels nodig hebben, dat ze zomaar naast je kunnen staan en je betoveren met één woord of één glimlach. Die engel staat steeds het dichtst bij me en laat ik nooit meer gaan.

Reacties:

missxangel zei op 20 april 2010 - 23:46:
Mooi, heel mooi
Dat verklaard ook je naam ?!?
Ik geloof niet in leven naar de dood of reincarnate, maar ik sluit het ook niet uit
Je hebt me bijna overtuigt om ook naar een vrouw te gaan én een 'reading' aanvragen.