FanFic.nl

Het Nieuwe Meisje

Hoofdstuk 9: Dubbelspel

De volgende dag was Nevermore in een opgewekt humeur. Ze merkte wel dat ze best moe was nog van gisternacht, maar dat deerde haar verder niet. Ze floot vrolijk door het hele huis.

"Oh wie kan er nu op dit tijdstip zo vrolijk zijn", zei Patricia geirriteerd. "Dat is Never, misschien is ze verliefd", zei Joyce. "Nou en, laat haar alsjeblieft haar klep houden, ik kan hier echt niet tegen", zei Patricia. "Nou we weten in elk geval dat een iemand last heeft van een ochtendhumeur", zei Joyce.

"Morning", zei Nevermore vrolijk toen ze aan de ontbijttafel kwam zitten. "Er is post voor je", zei Victor nors en hij smeet twee brieven op tafel bij Nevermore. "Een geheime aanbidder, is dat de reden waarom je zo vrolijk bent?", vroeg Joyce. "Misschien", zei Nevermore.

Ze maakte de brieven open op haar kamer. De eerste werd ze blij van. Deze was van Wolf.

"Lieve Nevermore, jij bent het mooiste meisje dat ik ken, daarom wil ik je het leukste cadeau in het donker geven, 2 bioscoopkaartjes. Je mag zelf kiezen wie je mee neemt, maar uiteraard hoop ik stiekem..."
Veel liefs Wolf.

De andere envelop bevatte de 2 bioscoopkaartjes. Natuurlijk zou ze hem meenemen. De gek. Ze was zo mogelijk nog vrolijker dan toen ze opstond.

"Jeroentje", zei ze vrolijk toen ze hem in de gang tegen kwam. "Never", zei hij opgewekt. "Zin om weer een partijtje te gamen vandaag?", vroeg ze. "Natuurlijk, de winnaar of winnares die mag de verliezer een opdracht geven", zei Jeroen. "Deal", zei Nevermore meteen. Ze vond het een leuke uitdaging.

Fabian en Nienke stonden elkaar af te lebberen in de gang. "Get a room", zei Nevermore lachend en ze ging de deur uit, pakte haar fiets en racte naar school als een gek.

Ze hoopte dat Wolf in het klaslokaal was. Dat was hij ook maar hij was niet alleen. Een vrouw was bij hem die ze niet kende. Ze kon niet verstaan wat ze zeiden.

Wolf zuchtte toen zijn vrouw Vera het klaslokaal binnen kwam. "En?", vroeg ze. "Ze is er van overtuigt nu dat ze geen Winsbrugge Hennegouwen is. Dit geeft ons meer tijd om uit te zoeken of zij de afstammeling is van Amneris", zei Wolf. "Mooi en Raven, je bent toch niet zo dom om echt voor haar te vallen he, ik weet dat ze maar een paar jaar jonger is dan jij, maar ik ben niet gek", zei Vera. "Als jij je met jou zaken bezig houdt houd ik me met de mijne bezig", zei Wolf niet geinteresseerd in wat Vera te zeggen had. Hij was haar zo zat. Opdringerig vrouwtje. Dat was ze. "Jij mag dan mij misschien in de gaten houden, maar ik hou jou in de gaten, een vrouw komt er altijd achter wat haar man uitspookt, goedschiks of kwaadschiks", zei Vera dreigend. "Ik sta nu al te trillen op mijn benen", zei Wolf sarcastisch.

Wolf was opgelucht toen Vera weg ging. Nog even en hij ging van haar scheiden. Dan was hij een vrij man en kon hij doen wat hij wilde. Niet dat hij dat niet nu al deed. Hij schrok toen de deur opnieuw open ging. Nevermore kwam binnen. Dat was nou juist de persoon die niet Vera had moeten zien. Nu moest zijn vrouw een excuus verzinnen waarom ze met Wolf de geschiedenisleraar aan het praten was wanneer Vera zou worden aangenomen als huishoudster in het huis Anubis.

"Je schrikt toch niet van mij, wie was dat? Die vrouw", vroeg Nevermore. "Dat was uuh Vera, ze wilde vragen of er hier nog mensen opzoek waren naar schoonmaaksters", verzon Wolf snel. "Oh", zei Nevermore nog steeds een beetje vertwijfelend.

"Heb je mijn brief ontvangen?", vroeg Wolf snel overgaand op een ander onderwerp. "Ja", zei ze enthousiast. Wolf luisterde niet meer naar haar verhaal, maar bleef naar haar kijken. Of hij nou aan de goede of slechte kant van dit verhaal stond deed er niet toe. Eerst was ze een doel voor zijn missie, maar het was zij die hem om haar vinger wond. Niet andersom zoals hij eerst dacht. Hij was zelf nogal overrompeld wat deze nieuwe gevoelens waren. Deze gevoelens had hij zeker niet gehad toen hij zijn vrouw Vera ontmoette.

"Wolf. Luister je nog wel, volgens mij zit jij heel ergens anders met je gedachten", zei Nevermore. "Sorry, ik zat aan je te denken", zei hij glimlachend. "Oh, nou vooruit", zei Nevermore. Ze ging weer op zijn bureau zitten en leunde achterover om bij hem te kunnen komen. Ze trok haar stoute schoenen aan en drukte haar lippen op die van hem.

Hij pakte haar voorzichtig bij haar middel. Ze zoende weer net als de vorige keer. Met passie en liefde tegelijk. Wolf wist niet wat hem overkwam toen hij haar weer zoende. Dus dit is liefde. Waar iedereen over spreekt, wat iedereen geweldig vindt. Dat is dit dus.

"Je lijkt een beetje in de war vandaag, gaat het allemaal goed?", vroeg Nevermore bezorgd toen ze hem los liet. "Meer dan goed, dat kan ik je beloven", zei Wolf. Dat was waarheid. Hij mocht dan goed dubbelspel kunnen spelen. Maar deze liefde was echt.

Nevermore ging vlug achter haar vaste tafeltje zitten toen ze mensen hoorde binnenkomen en Wolf deed vlug zijn boek open alsof hij haar bijles had gegeven. Hij knipoogde naar haar. Zij bloosde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.