FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 15: Audities

Een paar dagen gaan voorbij. Max verveelt zich dood omdat hij niets kan doen door zijn gebroken arm en gekneusde ribben en ook autorijden zit er nog niet in voor binnenkort. Ik probeer hem zo goed mogelijk bezig te houden, maar soms zonder resultaat. Hij heeft van die humeurwisselingen en kan dus echt chagrijnig zijn op sommige momenten. Die momenten probeer ik dan gewoon te negeren. Ik ken Max al lang genoeg om te weten dat die momenten even snel weer voorbij gaan als ze gekomen zijn, je moet er gewoon mee weten om te gaan. Ik vul daarbij mijn dagen ook met liedjes schrijven, gaan shoppen, lang uitslapen,… van die dingen dat je nu gewoon in de vakantie doet.
Het weer is al een hele week niet omgeslagen, nog steeds 30 graden dus en zelfs tot ’s avonds laat blijft het warm. Samen met de familie van Max zitten we soms tot twaalf uur ’s nachts op het terras te genieten van de lucht die eindelijk begint af te koelen, het licht van de grote kaarsen en de krekels op de achtergrond. Het zijn van die kleine dingen dat een zomerdag perfect af maken.
Ik lig op onze strandstoel in de tuin te genieten van de zon met een boek in mijn handen. In het schooljaar heb ik nooit veel tijd om te lezen, maar in de vakanties maak ik goed gebruik van die vrije tijd en lees ik dus veel boeken. Wanneer ik eenmaal in het boek begonnen ben, ga ik er zo in op dat het meestal op een week uit is. Ik leef me dan helemaal in in het verhaal en sluit me helemaal af van de buitenwereld. Niets kan me storen. Ik zit in het verhaal, voor mij komt het dan even helemaal tot leven.
Het vibreren van mijn gsm haalt me uit mijn droomwereldje van mijn boek. Ik kijk op het schermpje. ‘Michael Verstappe’ staat er in grote letters op. Meteen ben ik weer helemaal bij mijn positieve, zijn al mijn gedachten weer gericht op ‘de echte wereld’. Ik neem op.
‘Hallo met Fi.’
‘Hej Fi. Ik heb goed nieuws. Alles is geregeld, we kunnen eraan beginnen.’ Ik zet me rechter op de strandstoel.
‘Wat? Oh geweldig! Ik heb er zo’n zin in.’
‘Ik ben blij dat te horen. Kan je morgen beginnen?’
‘Ja natuurlijk.’
‘Oké, hier in de studio dan om negen uur ’s morgens.’ ‘Zo vroeg?’ vraag ik verbaasd.
‘Ja, Fi. We hebben veel werk en moeten dus alle tijd gebruiken die we hebben,’ zegt hij streng.
‘Goed, tot morgen.’ We sluiten het gesprek af en ik lieg mijn gsm weer onder de strandstoel neer. Ik ga terug liggen in de zon en staar naar de blauwe hemel. Het dringt nog steeds niet allemaal tot me door hoeveel geluk ik wel niet heb. Geluk dat ik mijn droom kan verwezenlijken, dat ik die kans krijg en de kracht en de moed heb om die kans aan te nemen. De lucht is fel en doet pijn aan mijn ogen. Ik sluit ze en geniet verder van de warmte terwijl ik heerlijk weg droom bij de gedachte aan morgen.

De volgende ochtend om negen uur stipt sta ik in de studio bij Michael. Doordat ik gisteren vroeg ik mijn bedje ben gekropen ben ik nu goed uitgeslapen. Ik ben helemaal opgewonden om eindelijk mijn muziek op te nemen. Als dat is wat we vandaag gaan doen, want daar heb ik eigenlijk helemaal nog geen idee van.
‘Kom maar mee, Fi.’ Michael leidt me naar een nieuw kamertje in de studio waar ik nog niet geweest ben. Deze ruimte is groter als Michaels kantoor. Er staat een zetel met tv in de ene uithoek en aan de andere kant een tafel met vijf stoelen er rond. Voor de rest is de kamer eenvoudig aangekleed. De muur is geschilderd in een soort Sahara-kleur, er hangen een paar schilderijen op en een plant staat op een klein tafeltje naast te bordeaux zetel.
‘Ga maar zitten. We gaan eerst je schema even doornemen.’ Ik ga aan de tafel zitten en Michael neemt plaats naast me. Hij haalt een mapje boven en legt het voor me op tafel.
‘We hebben veel te doen, maar voor vandaag heb ik een verrassing voor je.’
‘Een verrassing? Wat? Wat?’ vraag ik enthousiast.
‘Wel, het blijft jou keuze, maar ik had een ideetje…’ begint hij. ‘Alleen op het podium staan, vind je niet zo leuk, hé?’ ik schud mijn hoofd een beetje. ‘Natuurlijk, niemand vind dat leuk, daarom had ik het idee gekregen om misschien… een band samen me je op het podium te zetten.’
‘Wat? Krijg ik een band?’
‘Als jij dat wil?’
‘Ja!’ roep ik enthousiast uit. Een platencontract krijgen op zich is al geweldig en daarbij ook nog eens een band kunnen oprichten is gewoon helemaal het einde. Dan hoef ik inderdaad niet helemaal op het podium te staan, dan kan ik nieuwe mensen leren kennen en vrienden worden met de bandleden en daarbovenop is het gewoon geweldig dat een hele band muziek gaat zetten op mijn songteksten.
Ik kan Michael wel omhelzen, maar hou me toch maar in.
‘Ik ben blij dat je zo goed meewerkt. Ik had dit antwoord eigenlijk ook al verwacht, ik begin je beter en beter te kennen. Daarom dus ook dat ik al voor audities heb gezorgd!’ Mijn geluk kan niet meer op, heb ik de meest geweldige manager of wat?
‘Michael je bent geweldig, weet je dat?’ hij haalt even zijn schouders op en lacht om mijn reactie.
‘Oké, we gaan zo dadelijk naar de auditie, maar eerst nog even verder het schema,’ zegt hij nu weer serieus. Ik knik even en richt me op het mapje dat voor me ligt.
‘Dus vandaag gaan we ons bezig houden met de auditie, er is redelijk veel volk komen opdagen en we hebben toch wel een drummer, gitaar en basgitaar nodig dus het zal wel even duren voordat we iedereen aan de beurt hebben kunnen laten.’ Ik knik om te laten zien dat ik het begrijp en hij gaat verder. ‘Vanaf nu zullen we elke dag moeten werken, dat begrijp je toch?’
‘Ja, hoor.’
‘Goed dat we op dezelfde golflengte zitten. Wel, de volgende drie dagen gaan we wat aan de groepssfeer werken. Jij en de bandleden moeten elkaar goed leren kennen, jullie moeten elkaar aanvoelen om zo goed te muziek te kunnen overbrengen.’
We bespreken nog een klein kwartiertje heel mijn agenda voor de volgende twee weken. Het is druk, maar daar kan ik mee leven. Hiervoor heb ik gekozen en ik heb er geen spijt van. Daarna mogen we eindelijk naar de audities gaan kijken. Ik spring bijna zachtjes op en neer van opwinding. Ik mag zelf -met inbreng van Michael natuurlijk- beslissen welke kandidaten ik geschikt vind voor ‘mijn band’.
Ik sta er versteld van hoe groot deze studio is en waarschijnlijk heb ik hem nog niet helemaal gezien. Michael brengt me wat meer naar achteren in het gebouw. We komen in een grote ruimte, een soort repetitieruimte. Er staan tafels en stoelen en een heleboel muzikanten te wachten met hun instrument. Ze staan verspreid over de grote zaal die evengoed een danszaal zou kunnen zijn en praten onderling wat met elkaar. Ik vraag me af hoe Michael voor zoveel volk heeft kunnen zorgen, maar ik besluit om er niet over te piekeren. Hij zorgt voor deze geweldige dingen die gebeuren en ik geniet er gewoon van.
Ik kijk de menigte rond. Ik zie jongens en meisjes van ongeveer mijn leeftijd, maar ook ouder en jonger. De meeste hebben en gitaar, basgitaar, zelfs een keyboard mee. Alleen de drummers konden natuurlijk geen heel drumstel meebrengen -dat staat aan de andere kant van de ruimte al klaar- en hebben alleen hun stokjes in hun handen.
‘Oké, mensen,’ roept Michael om de aandacht op ons te vestigen. ‘Fijn dat jullie vandaag allemaal gekomen zijn. We hebben veel werk, dat zien jullie,’ gaat hij verder terwijl hij wijst op het grote aantal kandidaten. ‘dus laten we er snel aan beginnen. Wil iedereen zich naar de rechterkant van de ruimte begeven, wij zitten daar en roepen jullie om de beurt bij ons.’ Iedereen gehoorzaamt en schuifelt naar de rechterkant van de ruimte, waar sommigen zich op de grond laten vallen en anderen zich installeren op een tafel of stoel.
Samen met Michael ga ik aan een tafel zitten helemaal links. Hij legt een blanco papier en een pen voor hem neer. Het is duidelijk een open auditie, want hij wist blijkbaar de namen van de muzikanten zelfs niet.
‘De eerste mag komen.’ Even wordt er getwijfeld, maar dan staat een dappere eerste kandidaat op. Het is een jongen van ongeveer 20 jaar, met dreadlocks en een piercings in zijn oor, wenkbrauw en onderlip. Ik besluit geen vooroordelen te nemen en wacht tot hij achter het drumstel gaat zitten. Michael knikt even en de jongen begint met spelen. Ik zie niet meteen het talent in iemand zoals mijn manager dat doet, maar ik luister geconcentreerd naar het stukje dat de jongen speelt. Het klinkt niet slecht.
Michael doet de jongen stoppen door even zijn hand op te steken. Hij staat weer op en loopt naar ons toe, een beetje verlegen en zijn stokjes beven in zijn handen wat natuurlijk logisch is. Ik zou ook niet graag auditie doen waar iedereen me kan zien en horen en zeker niet als eerste, maar daarom vind ik juist dat hij het goed had gedaan. Dat vindt Michael blijkbaar niet.
‘Je bent een goede drummer, maar niet wat we zoeken,’ zegt hij kort. De jongen laat het niet aan zijn hart komen en loopt de kamer weer uit, zonder iemand nog een blik waardig te gunnen. Verbaasd kijk ik naar Michael.
‘Wat was er niet goed aan hem?’
‘Hij is gewoon niet wat we zoeken. Hij past niet in het beeld dat ik heb van je band.’
‘Dus we gaan hier alleen op uiterlijk af?’ vraag ik een beetje geërgerd.
‘Nee, maar…het is moeilijk uit te leggen. Hij is te alternatief. We zoeken een beetje het rock effect, begrijp je?’ Ik blijf zwijgen, een rock effect had hij inderdaad niet echt. ‘Ik weet dat het moeilijk is om te begrijpen, maar vertrouw me nu maar. We moeten mensen vinden die ook bij jou passen, het plaatje moet kloppen.’ Ik knik even en kijk weer voor me uit. Het volgende meisje staat al klaar met haar basgitaar in haar handen. Weer doet Michael teken en begint ze een stukje te spelen. Ik ken het deuntje van ergens, maar kan het niet plaatsen.
Ik begrijp nu wat Michael bedoelde met het rock effect. Dit meisje heeft mijn leeftijd gok ik, in haar blond haren dat redelijk kort is zitten fel blauwe lokken, maar het staat haar en ook de manier waarop ze speelt spreekt me aan. Onder de tafel tik ik met mijn voet mee op de melodie terwijl zij het beste van zichzelf geeft.
Na een minuutje doet Michael haar weer stoppen. Ze komt iets zelfzekerder als de drummer naar de tafel toe. Ze kijkt naar Michael en ik nu ook. Hij lacht, dat is een goed teken.
‘Schrijf hier je naam en telefoonnummer maar op,’ zegt hij vriendelijk en schuift het papier naar haar toe. In sierlijke letters schrijft ze haar gegevens neer en schuift het papier dan weer naar Michael toe. Hij kijkt even naar haar naam. ‘Bedankt Tayana we laten je nog iets weten.’ Ik lach ook nog even naar haar voor ze langs de deur weer naar buiten gaat.
‘Zie je nu wat ik bedoelde met “het plaatje moet kloppen”�?’
‘Ja, helemaal. Het voelde ook juist.’
‘Dat is wat ik bedoel.’
Er volgen nog een heel deel muzikanten achter Tayana. De een al beter als de ander, de een al met wat meer ambitie en talent als de ander. Meer als de helft wordt meteen naar huis gestuurd -op de vriendelijke manier van Michael- maar ook een heel deel heeft het geluk om zijn of haar naam op onze lijst te mogen schrijven. Michael zet naast de naam ook steeds zijn eigen beoordeling in een paar woorden, zodat we straks als iedereen weg is toch nog weten wie wie is.
Ik heb er echt een goed gevoel bij. Er zijn meerde kandidaten waar ik dat goede gevoel bij had, het gevoel dat zij wel mensen zijn waarmee ik in een band zou kunnen zitten. En er volgen nog mensen. Het is ondertussen als tegen drie uur in de namiddag en we moeten nog een stuk of tien mensen doen, bijna rond dus.
‘Ja de volgende,’ roept Michael wanneer er niet meteen iemand komt. Uit de paar mensen die er nog staan loopt er een jongen naar voor. Hij heeft zijn gitaar met een riem rond hem hangen, zijn donkerblonde haar wordt naar één kant bijeen gehouden door de gel die erin zit en zijn bijna olijfgroene ogen met dat streepje goud zou ik overal herkennen. Lukas.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.